بریده‌هایی از کتاب اگر تو بودی امروز شنبه بود

دنیا چیزی نیست جز نمایشی شیرها از حلقه‌های آتش عبور می‌کنند بعضی سرها از حلقهٔ طناب و انگشت من از حلقه‌ای که تو برایم آوردی در روزی که ساده بودم

آن‌قدر که به تو فکر می‌کنم کودکی متولد خواهد شد بی‌آن‌که مرا در آغوش گرفته باشی کودکی با چشمان تو و لب‌های من

به خیابان می‌روم با کیف چرمی‌ام باد تنهایی را به صورتم می‌کوبد و هر کس عبور می‌کند چیزی می‌گوید انگار تمام مردها در همین خیابان‌اند به‌جز تو می‌ایستم پلک‌هایم را می‌بندم گوشم را به باد می‌چسبانم تا صدای قلبت را بشنوم

درست وقتی انتظارش را نداری به سراغت می‌آید در پارک در کتاب‌فروشی یا همین جا که حالا من ایستاده‌ام عشق به همین راحتی از پیراهنت بالا می‌آید و همچون شال‌گردنی زمستان را کوتاه می‌کند.

من نبودم که همه‌چیز را ریختم کف اتاق من فقط داشتم فکر می‌کردم و عکسی که یادم نمی‌آمد لای کدام کتاب است اتاق را شلوغ کرده بود

باد اصرار دارد نبودنت را به صورتم بکوبد دستم را کدام سمت قلبم بگذارم که تو را به یادم نیاورد؟

اگر تو بودی امروز شنبه بود تا ما عصر را بنفشه بخوانیم حالا سنگین‌تر از زنان باردار به خانه بازمی‌گردم تا چای بنوشم و ترانه‌های غمگین گوش کنم

زنی بودم شاد در کوبا و معشوقهٔ یک دلقک در رمانی محبوب عطرِ شالیِ شمال بودم آفتابِ اندوهگین جنوب تنها سرم را کمی چرخاندم تا درختی باشم روبه‌روی پنجره‌ات.

تو را به یادم می‌آورد دهکده‌ای که آفتاب را غمگین می‌کند و پُلی در مه که صدای زنگوله‌ها را از خود عبور می‌دهد زنی تنها رمه را بازمی‌گرداند و سگ‌ها پارس می‌کنند بی‌آن‌که غریبه‌ای را دیده باشند.

داشتم برمی‌گشتم و شهرها از کنارم رد می‌شدند مثل سربازانی که از جنگ برمی‌گردند از یک جنگ طولانی آن‌قدر که دوست داشتند اولین زنی را که می‌بینند در آغوش بگیرند!

باران که ببارد کسی فکر من به سرش می‌زند سراسیمه به گورستان می‌رود و چون پروانه‌ای گوشهٔ سنگ‌قبر می‌نشیند

در من اندوه دخترانی‌ست که یأس بلند خویش را در لبخندهای کوتاه پنهان می‌کنند

دست‌های تو که چون تکه‌ابری در دست‌هایم محو شد

اگر کسی نمی‌گفت مُرده‌ام به زندگی ادامه می‌دادم.

آه، آزادی! مرا زیر همین آفتاب داغ ببوس

در من همه‌چیز تهدید می‌شود و قلبم پرنده‌ای‌ست که مرگ را دیده!

دستم را کدام سمت قلبم بگذارم که تو را به یادم نیاورد؟

جیب‌هایم پُر از گلوله بود آرام از کنارشان می‌گذشتم کسی به یک زن شک نمی‌کرد اما پرنده‌ها همان روز شانه‌هایم را ترک کردند.

شب فرصتی نمی‌دهد بگذار انگشتانم را بر فقراتِ این شعر نگه دارم برگرد و طوری نگاهم کن که باید خبر مهمی را گفته باشی من بگویم باور نمی‌کنم تو قلبت را از یقه‌ات بیرون بیاوری و نشانم دهی غم‌ها بیرون بریزند و قطره‌های آب صورت شعر را مرطوب کنند.

آن‌قدر که به تو فکر می‌کنم کودکی متولد خواهد شد بی‌آن‌که مرا در آغوش گرفته باشی کودکی با چشمان تو و لب‌های من