بریده‌هایی از کتاب استخوان

می‌دانست که گذشته هیچ‌وقت آدم را رها نمی‌کند. ممکن است آدم خانه‌اش، شهرش، کشورش، کسانش را رها کند و برود، اما محال است بتواند خاطراتش را جا بگذارد.

معمولاً آدم داشته‌هایش را به حساب نمی‌آورد و دائم در پی به دست آوردن آرزوهاست.

گاهی دوست داریم توی مصیبت غرق شویم. دوست نداریم کسی دستش را دراز کند و کمک‌مان کند. دنبال دستی هستیم که بیش‌تر سرمان را فروکند زیر آب، فشار دهد و آن‌قدر نگه دارد تا سِر شویم، بی‌حس شویم و دیگر نفهمیم آن بالا، روی آب چه خبر است.

آدم‌ها ممکن است رازهایی در اعماق وجودشان داشته باشند که حتی خودشان هم وحشت کنند از به یاد آوردن‌شان

«نمی‌شود که به همه شک داشت! بالاخره باید به بعضی‌ها هم اعتماد کرد، وگرنه باید با چشم باز خوابید و مدام دوروبر را پایید.»

گاهی دوست داریم توی مصیبت غرق شویم. دوست نداریم کسی دستش را دراز کند و کمک‌مان کند. دنبال دستی هستیم که بیش‌تر سرمان را فروکند زیر آب، فشار دهد و آن‌قدر نگه دارد تا سِر شویم، بی‌حس شویم و دیگر نفهمیم آن بالا، روی آب چه خبر است.

آدم‌ها، هر چه‌قدر هم کنار همدیگر باشند، در غم و تلخی‌ها تنها هستند.

گذشته هیچ‌وقت آدم را رها نمی‌کند. ممکن است آدم خانه‌اش، شهرش، کشورش، کسانش را رها کند و برود، اما محال است بتواند خاطراتش را جا بگذارد. تنها راه مرگ است. فقط مرگ است که چارهٔ هر مشکلی است.

گذشته هیچ‌وقت آدم را رها نمی‌کند. ممکن است آدم خانه‌اش، شهرش، کشورش، کسانش را رها کند و برود، اما محال است بتواند خاطراتش را جا بگذارد. تنها راه مرگ است. فقط مرگ است که چارهٔ هر مشکلی است.

آدم‌ها ممکن است رازهایی در اعماق وجودشان داشته باشند که حتی خودشان هم وحشت کنند از به یاد آوردن‌شان.

چرا می‌شود خاطره‌های تلخ را ردیف و دانه‌به‌دانه شمارش کرد اما خاطره‌های شاد را نه؟

«گاهی چار روز خیلی بیش‌تر از چهل سال است...»

آدم‌ها، هر چه‌قدر هم کنار همدیگر باشند، در غم و تلخی‌ها تنها هستند.

بعضی چیزها را حتی نمی‌شود ادعا کرد. دلش سیگار می‌خواست، از همان‌ها که پدر توی بهشت زهرا، سر قبر کتایون دود می‌کرد؛ سیگارهای خشم، سیگارهای تلخی، سیگارهای پسری که سر قبر مادر گریه می‌کرد. از بوی سیگار متنفر بود، عُقش می‌نشست، اما حالا با تمام وجود سیگار می‌خواست، یک چیزی که حواسش را پرت کند، که این صدای هق‌هقِ تلخ را نشنود. آدم‌ها، هر چه‌قدر هم کنار همدیگر باشند، در غم و تلخی‌ها تنها هستند.

گاهی دوست داریم توی مصیبت غرق شویم. دوست نداریم کسی دستش را دراز کند و کمک‌مان کند. دنبال دستی هستیم که بیش‌تر سرمان را فروکند زیر آب، فشار دهد و آن‌قدر نگه دارد تا سِر شویم، بی‌حس شویم و دیگر نفهمیم آن بالا، روی آب چه خبر است.

چرا می‌شود خاطره‌های تلخ را ردیف و دانه‌به‌دانه شمارش کرد اما خاطره‌های شاد را نه؟

چرا یک زنده میان مُردگان بود؟ کتایون زنده نبود برایش. مادری که برای آدم مادری نکرده باشد چه‌جور مادری است؟

سروکلهٔ مادر از کجا پیدا شده بود وقتی هیچ خاطرهٔ واضحی از او نداشت؟

نگفته بود چرا کاوه دربارهٔ مادرش از او سؤال می‌کند. نگفته بود مادرش مُرده. فقط کنجکاو بود بداند چی پشت‌سر دخترش می‌گویند. حتماً می‌دانست، اما دوست داشت از زبان کاوه بشنود. گاهی دوست داریم توی مصیبت غرق شویم. دوست نداریم کسی دستش را دراز کند و کمک‌مان کند. دنبال دستی هستیم که بیش‌تر سرمان را فروکند زیر آب، فشار دهد و آن‌قدر نگه دارد تا سِر شویم، بی‌حس شویم و دیگر نفهمیم آن بالا، روی آب چه خبر است.

مادری که برای آدم مادری نکرده باشد چه‌جور مادری است؟