بریده‌هایی از کتاب اسب من

ای روزهای خوب مرا هم تحمل کن

گفتم درد یعنی زنده‌ایم رنج یعنی خواهیم مُرد خواهیم مُرد یعنی زنده‌ایم در را باز کردم

«روزی آزاد خواهیم شد»

چگونه نترسم؟ چگونه تحمل کنم، وقتی تحمل نشدم

و تنها درخت هست و تنها درخت‌های دیگر هست می‌دوم، روزهاست و درخت‌های انار هست و درخت‌ها و درختی هست و درخت...

عقابی که ما را تا ابرها آورده عاقبت رهای‌مان می‌کند این تمام سهم ماست از رهایی

چیزی بگو حرفی بزن از فردا اما نه آن‌قدر تلخ که دلم بلرزد و نه آن‌چنان زیبا که باورم نشود

تنها نگرانِ این بودم که به جست‌وجوی تو در دورترین کوچهٔ دنیا به خانه‌ات برسم و تو به جست‌وجویم رفته باشی چه غم‌بار وقتی نمی‌دانی گم کرده‌ای یا گم شده‌ای

با آخرین کلمه‌هایم می‌گویم دوستت دارم سر می‌چرخانی به جست‌وجوی صدا و مرا نمی‌یابی من تیک‌تاکِ ساعت بی‌عقربه‌ام حتا از یاد تو هم رفته‌ام مثل جادهٔ خاکی که زیر آسفالت مانده

با من حرف بزن جهان آمدنت را فریاد کند باور نمی‌کنم مگر صدای تو بگوید