بریده‌هایی از کتاب حماسه حسینی (جلد اول)

آنچه که اسلام در مورد زن می‌خواهد، شخصیت است و گرانبها بودن. در پرتو همین شخصیت و گرانبهایی، عفاف در جامعه مستقر می‌شود، روانها سالم باقی می‌مانند، کانونهای خانوادگی در جامعه سالم می‌مانند و «رشید» از کار درمی‌آید.

وقتی که زن ارزان شد، در اماکن عمومی بسیار پیدا شد، هزاران وسیله برای استفاده مرد از زن پیدا شد، خیابانها و کوچه‌ها جلوه گاه زن شد که خودش را به مرد ارائه بدهد و مرد بتواند از نظر چشم‌چرانی و تماشاکردن، از نظر استماع موسیقی صدای زن، از نظر لمس‌کردن، حداکثر بهره‌برداری را از زن بکند، آنجاست که زن از ارزش خودش، از آن ارزشی که برای مرد باید داشته باشد می‌افتد؛ یعنی دیگر شئ گرانبها نیست ولی ممکن است مثلاً باسواد باشد، درسی خوانده باشد، بتواند معلم باشد و کلاسهایی را اداره کند یا طبیب باشد، همه اینها را می‌تواند داشته باشد ولی در این شرایط (ارزان‌بودن زن) آن ارزشی که برای یک زن در طبیعت او وجود دارد دیگر برایش وجود ندارد.

تحقیقات تاریخی و ملاحظات روانی ثابت کرده است این است که زن در ساختن شخصیت مرد بیشتر مؤثر است تا مرد در ساختن شخصیت زن.

انسان که به یک سفر خطرناک می‌رود، زن و بچه‌اش را که نمی‌برد. اما اباعبداللّه زن و بچه‌اش را برد، نه به اعتبار اینکه خودم می‌روم پس زن و بچه‌ام را هم ببرم (خانه و زندگی و همه چیز امام حسین علیه‌السلام در مدینه بود) بلکه آنها را به این جهت برد که رسالتی در این سفر انجام بدهند.

کار اباعبداللّه یک کار حساب‌شده است، یک رسالت و یک مأموریت است.

مروّت این است که انسان به دشمنان خودش هم محبت بورزد.

حسین یکپارچه محبت است، یکپارچه دوستی است که حتی دشمن خودش را هم واقعا دوست دارد.

آیا می‌دانید معنی «عَزیزٌ عَلَیهِ ما عَنِتُّمْ» چیست؟ یعنی بدبختی شما بر او گران است. بدبختی دشمنان پیغمبر بر پیغمبر گران بود. آنها خودشان که نمی‌فهمیدند، این بدبختیها بر اباعبداللّه گران بود. یک دفعه سوار شتر می‌شود و می‌رود. برمی‌گردد، عمامه پیغمبر را به سر می‌گذارد، لباس پیغمبر را می‌پوشد، سوار اسب می‌شود و به سوی آنها می‌رود بلکه بتواند از این گروه شقاوت‌کار کسی را کم کند. در اینجا می‌بینیم حسین یکپارچه محبت است، یکپارچه دوستی است که حتی دشمن خودش را هم واقعا دوست دارد.

وجود مبارک اباعبداللّه از بدبختی آن مردم متأثر بود، نمی‌خواست حتی یک نفرشان به این حال بماند؛ با مردم لج نمی‌کرد بلکه به هر زبانی بود می‌خواست یک نفر هم که شده از آنها کم بشود.

عرب آن مردمی را که حاضر نیستند زیر بار ظلم و زور بروند «اِبات» می‌گوید، یعنی مردمی که به هیچ وجه زیر بار زور نمی‌روند.

امام صادق فرمود: سوره «والفجر» را در نوافل و فرایض خودتان بخوانید که سوره جدّم حسین بن علی است. عرض کردند: به چه مناسبتی سوره جدّ شماست؟ فرمود: آن آیات آخر سوره «والفجر» مصداقش حسین است، آنجا که می‌فرماید: «یا اَیتُهَاالنَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ. ارْجعی اِلی رَبِّک راضِیةً مَرْضِیةً. فَادْخُلی فی عِبادی. وَ ادْخُلی جَنَّتی»

ما در کربلا یک زن شهید داریم و آن، زن جناب عبداللّه بن عمیر کلبی است. دو زن دیگر داریم که رسما وارد میدان جنگ شده‌اند ولی ابا عبداللّه مانع شد و به آنها امر فرمود که برگردید و آنها برگشتند.

سرّ اینکه ائمّه اطهار این همه به زنده نگه داشتن و احیای این خاطره توصیه و تأکید کرده و نگذاشته‌اند حادثه کربلا فراموش شود، این است که این حادثه یک اسلام مجسم است؛ نگذارید این اسلام مجسم فراموش شود.

امام حسین علیه‌السلام کلیات اسلام را در کربلا به مرحله عمل آورده، مجسم کرده است ولی تجسم زنده و جاندار حقیقی و واقعی، نه تجسم بی‌روح

اساسی‌ترین جنبه‌های قیام حسینی جنبه پاکبازی او در راه حق است.

اصلی است که حکما و عرفا بیان کرده‌اند که انسان عاشق چیزی است که ندارد، و تا وقتی که آن چیز را ندارد بدان عشق می‌ورزد. همین که صددرصد به آن رسید، حرارت عشق تبدیل به سردی می‌شود و به دنبال معشوقی دیگر می‌رود.

در آن لحظات آخر که ضربات زیادی بر بدن مقدس ابا عبداللّه وارد شده بود که دیگر روی زمین افتاده بود و بر روی زانوهایش حرکت می‌کرد و بعد از مقداری حرکت می‌افتاد و دوباره برمی‌خاست، ضربتی به گلوی ایشان اصابت می‌کند. نوشته‌اند باز دست مبارکش را پر از خون کرد و به سر و صورتش مالید و گفت: من می‌خواهم به ملاقات پروردگار خود بروم.

امام حسین علیه‌السلام پیام خود را نه روی سنگی نوشت و نه حجّاری کرد. آنچه او گفت، در هوای لرزان و در گوش افراد طنین انداخت اما در دلها ثبت شد به‌طوری که از دلها گرفتنی نیست. و خودش کاملاً به این حقیقت آگاه بود؛ آینده را درست می‌دید که بعد از این، حسین کشته‌شدنی نیست و هرگز کشته نخواهد شد

در تاریخ و در مسائل تاریخی آن رنگی که هرگز محو نمی‌شود رنگ قرمز است، رنگ خون است و حسین بن علی علیه‌السلام تعمّدی داشت که تاریخ خودش را با این رنگ ثابت و زایل‌نشدنی بنویسد، پیام خود را با خون خویش نوشت.

می‌گویند: پس چرا زن و بچه را همراه خودت می‌بری؟ می‌گوید: آنها را هم باید ببرم. بودن اهل‌بیت امام حسین علیه‌السلام در صحنه کربلا، صحنه را بسیار بسیار داغتر کرد و در واقع امام حسین علیه‌السلام یک عده مبلّغ را طوری استخدام کرد که بعد از شهادتش آنها را با دست و نیروی دشمن تا قلب حکومت دشمن یعنی شام فرستاد. این خودش یک تاکتیک عجیب و یک کار فوق‌العاده است.