بریده‌هایی از کتاب طنز پس کوچه

روحانی مچکریم و یک مقدار لوس‌بازی دیگر را گویند که حاصلش از دست رفتن لحظات خاطره‌ساز و ماندگار و تحریم‌ها و آثار بعدی‌اش سرمایه‌گذاری یک عده اجنبی در کشور است که حتی فارسی هم بلد نیستند.

فعالین اجتماعی بر این نظرند که سابقاً هر کس ادب داشت باشخصیت نامیده می‌شد، امروز در اجتماع به هرکس ادب داشته باشد و مدنی رفتار کند می‌گویند اُسکول!

خر: الاغ. جانداری که بسیار کار کند، عرق بریزد، فایده برساند، از او نفع ببرند، در نهایت به اندکی خوراک و جای خوابی کوچک بسنده کند. اشتباه نشود در باب احوالات فارغ‌التحصیلان دانشگاهی حرف نمی‌زنیم.

خارج: اونورِ داخل. محدودهٔ بیرون از ممالک محروسهٔ ما را گویند. به شکل مؤنثش هم همان معنا را می‌دهد: خارجه. این‌که یک چیزی مذکر و مؤنثش یک معنی بدهد نشان از خراب بودن ذاتش دارد! محل تولید و صادرات استکبار جهانی. تبلور بی‌حیایی. تجسم بی‌آبرویی از نظر ما. جایی را گویند که به گفتهٔ اخبار ما تمام پدر و مادرها در خانهٔ سالمندان به‌سر می‌برند. هیچ‌کس، هیچ شخصی را دوست ندارد. عاطفه هنوز کشف نشده. آدم‌هایش صدای ربات می‌دهند. مکانی را گویند که در فساد و تباهی غوطه‌ور باشد.

اساساً جمعی انسان دلواپس بر این باور بوده و هستند تا وقتی‌که می‌شود به خوشی و خرمی دور هم با تمام دنیا جنگید چرا باید سختی و مشقت توافق را به جان خرید؟

حق انواع و اقسام دارد. به «حق‌الناس» توصیهٔ بسیار شده. البته این‌که بر چیزی توصیه فراوان شده باشد معنایش این نیست که الزاماً توصیه‌ها عملی شود ازاین‌رو بعد از بستنی چوبی راحت‌ترین چیز برای خوردن همین حق‌الناس ارزیابی شده است.

اگر بتوانید به دانشگاه بروید و درسی بخوانید که پس از فارغ‌التحصیل شدن نتوانید دوزار با جامعه ارتباط برقرار کنید یقین بدانید جامعه‌شناس شده‌اید احتمالاً با معدل بالای هجده!

در سال ۱۳۸۴ بسیاری از مردم ایران جشن ملی اشتباه برگزار کردند.

سابقاً اگر کسی کلاهبرداری یا دزدی یا شارلاتان‌بازی می‌کرد آبرویش می‌رفت اما در حال حاضر شکر خدا این موارد بلااشکال است اما و اگر این کارها را نکند و سر و پُزش قابل عرضه در مجامع عمومی نباشد آبرویش می‌رود که این امر نشان می‌دهد اصولاً آبرو معنای دقیقی ندارد. چه داشتنش چه رفتنش.

در برخی کتب درمورد قانون آمده: «اگر برای اموری مانند تیله‌بازی، قایم‌باشک و یا گرگم‌به‌هوا باشد، قانون چیز موردنیاز و مقبولی است اما و اگر برای امورات کشور، مسائل بانکی، امور اقتصادی، راهنمایی رانندگی، مناسبات اجتماعی و این‌گونه مسائل پیش‌پاافتاد باشد طبعاً خودمان عقلمان می‌رسد چه کنیم و نیازی به اباطیل دست‌وپاگیری همچون قانون نداریم. کارشناسان براین باورند که باور عمومی نسبت به قانون را بهترین واژه‌ای که معنا می‌کند همین لغت اباطیل است! به یک به من‌چهٔ عمومی اطلاق می‌شود. نوعی بروبابا حال نداری جمعی را گویند. گونه‌ای از تو هم دلت خوشه‌های فراگیر است.