بریده‌هایی از کتاب پرنده به پرنده

آن روز حال پَمی خیلی خوب بود و هیچ مشکلی وجود نداشت غیر از آنکه داشت می‌مرد.

اگر می‌خواهی بدانی که خداوند چه احساسی نسبت به پول دارد، نگاه کن که آن را به چه کسانی می‌دهد.

خواندن دیالوگی که با لهجه نوشته شده باشد کار بسیار خسته‌کننده‌ای است.

اگر، برای مثال، دست روی شخصیتی گذاشته باشید که خودتان او را نمی‌فهمید و به او احساساتی بدهید که خودتان به‌حقیقت آن را حس نمی‌کنید و این کارها را فقط برای آن انجام داده‌اید که می‌خواهید طرحتان کار کنداحتمالاً از آن قِسر درنخواهید رفت. خواننده دیگر به شما اعتماد نخواهد کرد و شاید حتی ناراحت و آزرده شود. اینها بدترین چیزهای ممکنی است که می‌تواند برای یک خواننده اتفاق بیفتد.

درام باید رو به جلو و رو به بالا حرکت کند، وگرنه صندلی‌هایی که مخاطب روی آنها نشسته بسیار سفت و ناراحت از کار درخواهد آمد!

شخصیت‌ها نباید همچون سربازهای پیاده‌ای برای فلان طرح که خیالش را در سر می‌پرورید عمل کنند.

هر کاری می‌کنید، فقط تظاهر نکنید که بیشتر از خود شخصیت‌هایتان دربارهٔ آنها می‌دانید، چون نمی‌دانید. در برابر آنها گشوده باشید. داریم خاله‌بازی می‌کنیم، وقت وقتِ چای است و همهٔ عروسک‌ها هم پشت میز نشسته‌اند. حالا گوش بسپارید. قضیه به همین سادگی است.

شما احتمالاً شخصیت‌های داستانی‌تان را نخواهید شناخت، مگر هفته‌ها یا ماه‌ها پس از آنکه برای اولین‌بار شروع به کار کردن با آنها کرده‌اید.

نوشتن رمان‌های یأس‌زده و ناامید هیچ معنایی ندارد.

اگر راوی شما کسی باشد که درک و برداشت ویژه‌اش از اشیا و امور شما را مجذوب می‌کند، دیگر مهم نخواهد بود که برای مدتی طولانی چیز زیادی در روایت اتفاق نیفتد.

سی سال پیش برادر بزرگ‌ترم، که آن‌وقت‌ها ده سالش بود، در تلاش بود که مطلبی دربارهٔ پرنده‌ها بنویسد و برای این کار سه ماه هم وقت داشت. سه ماه گذشته بود و حالا دیگر  موعد تحویل کار، که فردای آن روز بود، فرارسیده بود. ما برای گذراندن تعطیلات در کلبهٔ خانوادگی‌مان در بولیناس بودیم، و برادرم پشت میز  آشپزخانه نشسته بود. دورتادورش پُر بود از کاغذ کلاسور، مدادها و کتاب‌هایی دربارهٔ پرندگان که لایشان هم باز نشده بود. در چنین وضعی، درحالی‌که بزرگیِ وظیفهٔ پیش رو باعث شده بود خشکش بزند، می‌دیدی که هر لحظه ممکن است اشکش سرازیر شود. بعد پدرم آمد و کنارش نشست، دستش را دور شانهٔ برادرم انداخت و گفت، «رفیق، پرنده به پرنده‌ـــ دانه به دانه، یک به یک. هر بار فقط دربارهٔ یک پرنده بنویس و تمام.»

تقریباً تک‌تک چیزهایی که امیدوارید انتشار کتابتان برایتان به ارمغان بیاورد خواب‌وخیال است

همهٔ آنچه می‌دانم آن است که اگر  به اندازهٔ کافی پشت میز  بنشینم، چیزی اتفاق خواهد افتاد.

هرچه را که قسم خورده‌اید آن را هرگز به دیّار البشری نخواهید گفت بنویسید.

من توانسته‌ام که تقریباً در همهٔ روزهای زندگی‌ام در بزرگسالی کاری انجام بدهم و چیزی بنویسم، آن هم بدون آنکه موفقیت مالی چشمگیری داشته باشم. بااین‌حال، حاضرم این کار را در هر موقعیت دشوار، در زمان‌هایی که به‌لحاظ وقت و شرایط روحی و روابط انسانی در تنگنا قرار گرفته‌ام، دوباره و دوباره انجام دهم.

در جریان کار خواهید فهمید که عمل نوشتن برای گرفتن پاداشی نیست؛ نوشتنْ خود پاداش خویش است.