بریده‌هایی از کتاب پرنده به پرنده

آن روز حال پَمی خیلی خوب بود و هیچ مشکلی وجود نداشت غیر از آنکه داشت می‌مرد.

اگر می‌خواهی بدانی که خداوند چه احساسی نسبت به پول دارد، نگاه کن که آن را به چه کسانی می‌دهد.

خواندن دیالوگی که با لهجه نوشته شده باشد کار بسیار خسته‌کننده‌ای است.

اگر، برای مثال، دست روی شخصیتی گذاشته باشید که خودتان او را نمی‌فهمید و به او احساساتی بدهید که خودتان به‌حقیقت آن را حس نمی‌کنید و این کارها را فقط برای آن انجام داده‌اید که می‌خواهید طرحتان کار کنداحتمالاً از آن قِسر درنخواهید رفت. خواننده دیگر به شما اعتماد نخواهد کرد و شاید حتی ناراحت و آزرده شود. اینها بدترین چیزهای ممکنی است که می‌تواند برای یک خواننده اتفاق بیفتد.

درام باید رو به جلو و رو به بالا حرکت کند، وگرنه صندلی‌هایی که مخاطب روی آنها نشسته بسیار سفت و ناراحت از کار درخواهد آمد!

شخصیت‌ها نباید همچون سربازهای پیاده‌ای برای فلان طرح که خیالش را در سر می‌پرورید عمل کنند.

هر کاری می‌کنید، فقط تظاهر نکنید که بیشتر از خود شخصیت‌هایتان دربارهٔ آنها می‌دانید، چون نمی‌دانید. در برابر آنها گشوده باشید. داریم خاله‌بازی می‌کنیم، وقت وقتِ چای است و همهٔ عروسک‌ها هم پشت میز نشسته‌اند. حالا گوش بسپارید. قضیه به همین سادگی است.

شما احتمالاً شخصیت‌های داستانی‌تان را نخواهید شناخت، مگر هفته‌ها یا ماه‌ها پس از آنکه برای اولین‌بار شروع به کار کردن با آنها کرده‌اید.

نوشتن رمان‌های یأس‌زده و ناامید هیچ معنایی ندارد.

اگر راوی شما کسی باشد که درک و برداشت ویژه‌اش از اشیا و امور شما را مجذوب می‌کند، دیگر مهم نخواهد بود که برای مدتی طولانی چیز زیادی در روایت اتفاق نیفتد.