بریده‌هایی از کتاب انسان در جست‌وجوی معنا

اگر معماری بخواهد طاقی فرسوده را تقویت کند، باری به آن اضافه می‌کند تا اجزای طاق محکم‌تر از قبل به یکدیگر متصل شوند

معنای زندگی هر فرد در هر لحظه از زندگی است.

«طوری زندگی کنید که گویی بار دومی است که به دنیا آمده‌اید و در حال ارتکاب خطاهای زندگی اولتان هستید، پس مراقب رفتارهایتان باشید.»

عشق عارضهٔ جانبی میل جنسی نیست، بلکه میل جنسی راهی برای نشان‌دادن نهایت صمیمیت و وابستگی است که عشق نام دارد.

هنگامی که درد و رنج معنا پیدا می‌کنند دیگر عذاب‌دهنده نیستند و مفهومی همانند فداکاری و گذشت پیدا خواهند کرد.

فلسفهٔ کنونی بهداشت روانی ما به این موضوع اشاره دارد که انسان‌ها باید شاد زندگی کنند

آیا میمونی که برای ساختن واکسن فلج اطفال مدام زیر تزریق قرار می‌گیرد می‌تواند معنای درد و رنجش را دریابد؟ همگی باهم پاسخ دادند البته که نه؛ میمون به‌خاطر عقل محدودش توانایی ورود به دنیای انسان‌ها، تنها دنیایی که درد و رنج در آن مفهوم پیدا می‌کند، را ندارد. و سپس سؤال بعدی را در پی آن پرسیدم: «درمورد انسان‌ها چه؟ آیا مطمئن هستید که دنیای انسان‌ها نهایت تکامل جهان هستی است؟ آیا امکان ندارد ابعاد دیگری وجود داشته باشد؟ دنیایی فراتر از دنیای انسان؟ دنیایی که رنج‌های بشر پاسخ نهایی خود را در آن خواهند یافت؟»

بودن مطمئن‌ترین نوع هستی است.

لذت باید محصول یک رابطه باشد نه هدف آن، که اگر هدف قرار بگیرد نابود خواهد شد.

بشر چیزی فراتر از روح و روان است.

انسان موجودی است که در نهایت خودمختار است.

اگر انسان بداند مفهومی در رنج‌هایش نهفته است، با تمام وجود آن را به آغوش خواهد کشید.

یادآوری کنم که درد و رنج همیشه نباید معنا و مفهوم داشته باشند؛ ولی این را می‌خواهم بگویم که معناجویی حتی در شرایطی که رنج و عذاب اجتناب‌ناپذیر هستند هم ممکن است. بی‌دلیل رنج‌بردن

انسان‌بودن یعنی هدف‌داشتن و هدایت‌شدن. انسان هرچه بیشتر از خود فراموش کند و خودش را علتی برای خدمت و عشق‌ورزیدن به دیگران بداند، بیشتر به انسانیت نزدیک می‌شود و خود واقعی‌اش را درمی‌یابد.

داستایوفسکی می‌گوید: «تنها یک چیز است که از آن می‌ترسم، این‌که ارزش رنج‌هایم را نداشته باشم.»

لحظاتی هستند که خشم می‌تواند در زندانی مسخ‌شده‌ای مانند من فوران کند، خشم نه به‌خاطر بی‌رحمی و درد، بلکه به‌خاطر اهانت‌هایی که به او می‌شود.

در آن لحظه بود که متوجه شدم هیچ خوابی، هرچقدر هم که ترسناک باشد، بدتر و ترسناک‌تر از واقعیتِ اردوگاهی که در آن اسیر بودیم نخواهد بود و من ناخواسته می‌خواستم او را بیدار کنم.

«کسی که چرایی برای زندگی‌کردن دارد، از عهدهٔ چگونگی آن برخواهد آمد.»

اهداف متعارف فردِ زندانی در زندگی ربوده می‌شدند و تنها چیزی که برایش باقی می‌ماند آخرین آزادی‌های بشری بود، یعنی «آزادی در انتخاب یک شیوه یا نظریه در برخورد با حوادث اطرافش.»

«تنها یک چیز است که از آن می‌ترسم، این‌که ارزش رنج‌هایم را نداشته باشم.»