بریده‌هایی از کتاب انسان در جست‌وجوی معنا

«هرگز هدفتان را فقط موفقیت قرار ندهید - هرچه بیشتر هدفتان رسیدن به موفقیت باشد بیشتر از آن دور خواهید شد. موفقیت‌هایی مانند خوشبختی را نمی‌توان دنبال کرد، بلکه باید آن را به‌وجود آورد؛ خوشبختی اثر جانبیِ تعهد یک انسان به هدفی والاست، یا به عبارت دیگر، خوشبختی محصولِ تسلیم‌شدن در برابر هر معنای ارزشمندی غیر از خود شخص است. خوشبختی باید اتفاق بیفتد، و همین امر برای موفقیت هم صدق می‌کند: باید بدون آنکه به آن اهمیت داده باشی اجازه دهی اتفاق بیفتد. از شما می‌خواهم به ندای درونتان گوش کنید، و به بهترین شکل ممکن برای تحقق آن تلاش کنید؛ و در نهایت در درازمدت خواهید دید که -توجه داشته باشید که می‌گویم در درازمدت!- موفقیت به دنبال شما خواهد آمد، زیرا شما فراموش کرده بودید که به آن فکر کنید.»

هر اتفاقی که در اردوگاه کار اجباری رخ می‌داد باعث می‌شد تا زندانیان کنترل خود را از دست بدهند. تمام اهداف متعارف فردِ زندانی در زندگی ربوده می‌شدند و تنها چیزی که برایش باقی می‌ماند آخرین آزادی‌های بشری بود، یعنی «آزادی در انتخاب یک شیوه یا نظریه در برخورد با حوادث اطرافش.»

«کسی که چرایی برای زندگی‌کردن دارد، از عهدهٔ چگونگی آن برخواهد آمد.»

زندگی یعنی رنج‌بردن و زنده‌ماندن؛ یعنی یافتن معنا در رنج‌هایی که می‌بریم. اگر در زندگی غایتی وجود دارد، پس باید معنایی در رنج‌کشیدن و مُردن وجود داشته باشد؛ اما هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که آن غایت و معنا چیست. هرکس باید خودش معنای زندگی را پیدا کند و مسئولیت آن را بپذیرد. اگر در این امر موفق شود، با وجود همهٔ تحقیرها باز هم رشد خواهد کرد.

این خاص‌بودن و یگانگی که هر فرد را متمایز می‌کند و به زندگی‌اش معنا می‌بخشد مانند عشق، بر روی تلاش و فعالیت‌های خلاقانهٔ بشر تأثیر می‌گذارد.

بدون مرگ و رنج زندگی انسان کامل نمی‌شود.

اگر معنایی در زندگی وجود دارد پس باید معنایی هم در رنج باشد، رنج همانند مرگ و سرنوشت قسمت جدانشدنی زندگی است

حوالی بعدازظهر بود که معنی این بازی انگشتان را برایمان توضیح دادند. این گزینش اولیه بود؛ اولین حکمی که مبنی بر زنده‌ماندن یا مرگ برایمان صادر شده بود، که البته این حکم برای بیشتر هم‌سفرهایمان یعنی حدود نود درصد آنها به معنای مرگ بود. چند ساعتی بیشتر طول نکشید که حکم به مرحلهٔ اجرا درآمد؛ آنهایی که به سمت چپ فرستاده شده بودند را مستقیماً از ایستگاه به سمت کوره‌های آدم‌سوزی روانه کردند. طبق گفتهٔ یکی از کارکنان کوره‌های آدم‌سوزی، بر سردر این ساختمانِ مخوف کلمهٔ «حمام» را به چند زبان اروپایی نوشته‌اند. هنگام ورود به هر زندانی یک قالب صابون داده می‌شود و... . نیازی به توضیح ادامهٔ ماجرا در آنجا نیست، زیرا اسناد و نوشته‌های زیادی راجع به اتفاقاتِ وحشتناک آنجا موجود است.

تنها به همین دلیل می‌شد این تناقض را توضیح داد که چرا افرادی با شرایط جسمانی ضعیف‌تر بهتر از افراد تنومند و درشت هیکل در شرایط اردوگاه دوام می‌آوردند.

خوشبختی اثر جانبیِ تعهد یک انسان به هدفی والاست، یا به عبارت دیگر، خوشبختی محصولِ تسلیم‌شدن در برابر هر معنای ارزشمندی غیر از خود شخص است.

عشق بسیار فراتر از جسم معشوق پیش می‌رود. عشق معنای واقعی‌اش را در وجود معنوی و درونی خودش پیدا می‌کند. چه معشوق حضور داشته باشد، چه نداشته باشد، چه زنده باشد و چه از این دنیا رفته باشد، عشق به طریقی اهمیت و جایگاه خودش را پیدا خواهد کرد.

عشق والاترین هدفی است که انسان در جست‌وجوی آن است؛

اکنون اگر کسی راجع به حقیقت گفتهٔ داستایوفسکی از ما سؤال کند که انسان به هر شرایطی عادت می‌کند، جواب ما این است: «بله. انسان به هر شرایطی عادت می‌کند، اما نپرسید چگونه.

هرگاه دوستی را می‌دیدیم که سیگارش را پی‌درپی روشن می‌کند می‌دانستیم که امید به توانایی‌اش برای ادامهٔ زندگی را از دست داده، و وقتی آن امید از دست برود به ندرت می‌شود به زندگی بازگشت.

از شما می‌خواهم به ندای درونتان گوش کنید، و به بهترین شکل ممکن برای تحقق آن تلاش کنید؛ و در نهایت در درازمدت خواهید دید که -توجه داشته باشید که می‌گویم در درازمدت!- موفقیت به دنبال شما خواهد آمد، زیرا شما فراموش کرده بودید که به آن فکر کنید

هرگز هدفتان را فقط موفقیت قرار ندهید - هرچه بیشتر هدفتان رسیدن به موفقیت باشد بیشتر از آن دور خواهید شد.

زندگی تحت هر شرایطی حتی در بدترین و دشوارترین حالتش، معنا و مفهومی نهانی دارد.

فرانکل به این گفتهٔ نیچه علاقهٔ خاصی دارد: «کسی که چرایی برای زندگی‌کردن دارد، از عهدهٔ چگونگی آن برخواهد آمد.»

راه لوگوتراپی کاملاً از روانکاوی جداست و به همین دلیل لوگوتراپی فرد را کسی می‌پندارد که نگرانی اصلی‌اش معناجویی در زندگی است نه کسی که به‌دنبال خوشی‌ها و ارضای غرایز ابتدایی است یا به‌دنبال تطبیق تضادهای شخصیتی خود و نفسش است یا فردی که به‌دنبال هماهنگی با جامعه و محیط است.

زندگی یعنی رنج‌بردن و زنده‌ماندن؛ یعنی یافتن معنا در رنج‌هایی که می‌بریم. اگر در زندگی غایتی وجود دارد، پس باید معنایی در رنج‌کشیدن و مُردن وجود داشته باشد؛ اما هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که آن غایت و معنا چیست. هرکس باید خودش معنای زندگی را پیدا کند و مسئولیت آن را بپذیرد.