بریده‌هایی از کتاب انسان در جست‌وجوی معنا

پیش‌تر به این موضوع که صحبت‌کردن درمورد غذا و خوراکی‌های موردعلاقه چگونه در اوقات بیکاری به ذهن یک زندانی رخنه می‌کند اشاره کردم. شاید بتوانید درک کنید که حتی نیرومندترینِ ما هم در حسرت زمانی بود که بتواند غذای خوب بخورد؛ این احساس نه فقط به‌خاطر خوردن غذا بود، بلکه به‌خاطر فروپاشی و رهایی از زندگی‌ای بود که نمی‌گذاشت به‌جز غذاخوردن به چیز دیگری فکر کنیم.

در عالم خیال این وقایع برای من راندن اتوبوس، بازکردن درِ آپارتمانم، جواب‌دادن به تلفنم یا روشن‌کردن لامپ اتاقم بودند. افکارمان تا این حد در جزئیات فرومی‌رفتند و همین خاطرات تا سرحد گریستن ما را با خود جلو می‌بردند

«طوری زندگی کنید که گویی بار دومی است که به دنیا آمده‌اید و در حال ارتکاب خطاهای زندگی اولتان هستید، پس مراقب رفتارهایتان باشید.»

در حقیقت، آزادی در معرض خطر تجزیه‌شدن به خودخواهی است، مگر اینکه در پوستهٔ مسئولیت‌پذیری نمایان شود.

خیلی خنده‌دار است، همان‌قدر که ترس از چیزی باعث می‌شود آن بلا به سرمان آید، اصرار و قصد بیش از حد برای خواستن چیزی آن را غیرممکن‌تر می‌کند.

هنگامی که درد و رنج معنا پیدا می‌کنند دیگر عذاب‌دهنده نیستند و مفهومی همانند فداکاری و گذشت پیدا خواهند کرد.

دو گونه انسان در دنیا وجود دارد، نژاد مردم شایسته و ناشایسته. این دو نژاد در هر گروه و اجتماعی نفوذ کرده‌اند و هیچ جامعه‌ای به‌طور کامل از انسان‌های شایسته یا ناشایسته تشکیل نشده است.

اگر کسی در جست‌وجوی هدف زندگی‌اش نباشد، متلاشی می‌شود و به ناچار تسلیم گذشتهٔ خود شده و تنها با واپس‌نگری، مدام خاطرات گذشته را به خود یادآوری می‌کند.

عشق والاترین هدفی است که انسان در جست‌وجوی آن است

بنابراین هرگاه دوستی را می‌دیدیم که سیگارش را پی‌درپی روشن می‌کند می‌دانستیم که امید به توانایی‌اش برای ادامهٔ زندگی را از دست داده، و وقتی آن امید از دست برود به ندرت می‌شود به زندگی بازگشت.

در حقیقت تعدادی از این کاپوها حتی در سرتاسر زندگی‌شان چنین اوقات خوشی را نگذرانده بودند؛ و گاهی اوقات از خود نگهبانانِ اصلی زندان بیشتر بر زندانیان سخت می‌گرفتند و آنها را سخت‌تر از اس‌اس‌ها به باد کتک می‌گرفتند.

خوشبختی محصولِ تسلیم‌شدن در برابر هر معنای ارزشمندی غیر از خود شخص است.

سرنوشتِ هیچ شخصی نمی‌تواند با سرنوشت شخصی دیگر مقایسه شود. هیچ موقعیتی دوبار تکرار نمی‌شود و هر موقعیت، پاسخی جداگانه را می‌طلبد.

انسان شیئی در میان اشیاء نیست؛ اشیاء اختیاری از خود ندارند، ولی انسان موجودی است که در نهایت خودمختار است. در میان محدودیت‌های موهبتی و محیطی، چیزی که او به آن تبدیل شده ساختهٔ خود اوست. به‌عنوان مثال در اردوگاه کار اجباری، در آن آزمایشگاه زندگی، ما شاهد این بودیم که چگونه بعضی از دوستانمان شبیه حیوانات وحشی و چطور بعضی از آنها همچون انسان‌های قدیس زندگی می‌کردند. انسان ظرفیت هر دو رفتار را در خود دارد و اینکه کدام یک شکوفا شود بستگی به تصمیمات او دارد نه شرایط.

آزادی پایان کلمات نیست. آزادی تنها قسمتی از داستان و قسمتی از حقیقت است. اما آزادی جنبهٔ منفی ماجراست و قسمت مثبت آن مسئولیت‌پذیری است. در حقیقت، آزادی در معرض خطر تجزیه‌شدن به خودخواهی است، مگر اینکه در پوستهٔ مسئولیت‌پذیری نمایان شود. به همین دلیل است که مجسمهٔ مسئولیت‌پذیری در ساحل غربی مکمل مجسمهٔ آزادی در ساحل شرقی آمریکاست.

هرآنچه بیمار از آن بترسد به سرش خواهد آمد. به‌عنوان مثال شخصی که از جمع خجالت می‌کشد، وقتی وارد اتاقی شود که عده‌ای در آن حضور داشته باشند به‌طور حتم در این شرایط خجالت‌زده خواهد شد. با توجه به این موضوع می‌توان جملهٔ «میل و آرزو پدر اندیشه است» را به جملهٔ «ترس مادر واقعه است» تغییر داد.

من پرسید: «چرا ما خدا را مهربان صدا می‌زنیم؟» و من جواب دادم: «همین چند هفته پیش تو از بیماری سرخک رنج می‌بردی و خدای مهربان تو را بهبود بخشید.» دخترم از پاسخم قانع نشده بود و گفت: «خب، اما بابا فراموش نکن که او خودش بیماری سرخک را فرستاده بود!»

افکار و عقاید را نمی‌شود فقط بر روی کاغذ آورد بلکه باید با آنها زندگی کرد.

بی‌دلیل رنج‌بردن نوعی خودآزاری است تا فداکاری.

هنگامی که درد و رنج معنا پیدا می‌کنند دیگر عذاب‌دهنده نیستند و مفهومی همانند فداکاری و گذشت پیدا خواهند کرد.