بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

همیشه با جان در مورد تشخیص احساسات در لحظه‌اش کار می‌کنم، چون احساسات، رفتارها را باعث می‌شوند. زمانی که بدانیم چه احساسی داریم، می‌توانیم دربارهٔ اینکه می‌خواهیم با آنها به کجا برسیم، تصمیم بگیریم. اما اگر آنها را لحظه‌ای که پدیدار می‌شوند به عقب برانیم، اغلب به سمتی اشتباه منحرف می‌شویم و دوباره در سرزمین آشوب گُم می‌شویم.

اگر معتادی، مثلاً نوشیدن را متوقف کند، اعضای خانواده اغلب ناخودآگاه بهبود آن فرد را تخریب می‌کنند، به این خاطر که برای بازگشت هم‌ایستایی در نظام، یک نفر باید نقش فرد مشکل‌دار را پر کند. و چه کسی این نقش را می‌خواهد؟ گاهی افراد حتی در برابر تغییرات مثبت در دوستانشان مقاومت می‌کنند: چرا این‌قدر می‌روی باشگاه؟ چرا نمی‌توانی تا دیروقت بیدار بمانی – احتیاج به خواب بیشتر نداری! چرا این‌قدر برای آن ترفیع تلاش می‌کنی؟ دیگر باحال نیستی!

بسیاری از رفتارهای ویران‌گر ما ریشه در خلئی عاطفی دارند، پوچی‌ای که تشنهٔ چیزی است که پرش کند.

تغییر رابطهٔ ما با گذشته جزو اصلی درمان است. اما دربارهٔ اینکه چطور رابطه‌مان با آینده، زمانِ حال را شکل می‌دهد خیلی کمتر حرف می‌زنیم.

«حقیقت بر اساس توانایی ما برای هضم کردنش تغییر نمی‌کند.»

خلاقیت به مثابه توانایی درک جوهر یک چیز و جوهر چیزی کاملاً متفاوت و درهم کوبیدن آنها برای خلق چیزی کاملاً جدید، تعریف شده است

«معنای آرامش این نیست که جایی باشی بی‌سروصدا، بدون مشکل یا سختی. معنایش این است که وسط تمام اینها در دل آرام باشی.»

گاهی مدتی طول می‌کشد تا به ترس‌هایمان اعتراف کنیم، مخصوصاً پیش خودمان. متوجه شده‌ام که رویاها می‌توانند پیام‌آور اعتراف به خود باشند – نوعی پیش-اعترافی. چیزی دفن‌شده، به سطح نزدیک‌تر می‌شود، اما نه در کلیتش.

صداقت، دارویی قوی‌تر از همدردی است که ممکن است تسلی‌دهنده باشد اما اغلب سرپوش می‌گذارد و پنهان می‌کند. گرتل ارلیش

جک کورنفیلد است: «دومین ویژگی روح بالغ مهربانی است. مهربانی بر باور بنیادین پذیرش خویشتن استوار است.» هدف ما در روان‌درمانی رسیدن به همدردی با خود (آیا من انسانم؟) در مقبل عزت‌نفس (یک قضاوت: من خوبم یا بد؟) است.

می‌دانم مثلاً افرادی که متوقع، انتقادگر و خشمگین هستند معمولاً از تنهایی شدید رنج می‌برند. می‌دانم فردی که این‌گونه رفتار می‌کند هم می‌خواهد دیده شود و هم از دیده شدن می‌ترسد.

می‌دانم مثلاً افرادی که متوقع، انتقادگر و خشمگین هستند معمولاً از تنهایی شدید رنج می‌برند. می‌دانم فردی که این‌گونه رفتار می‌کند هم می‌خواهد دیده شود و هم از دیده شدن می‌ترسد.

می‌دانم مثلاً افرادی که متوقع، انتقادگر و خشمگین هستند معمولاً از تنهایی شدید رنج می‌برند. می‌دانم فردی که این‌گونه رفتار می‌کند هم می‌خواهد دیده شود و هم از دیده شدن می‌ترسد.

تلقی ما از آینده می‌تواند به اندازهٔ سدی در برابر تغییر قدرتمند باشد همچنان که تلقی‌مان از گذشته.

هید، دور باطل را با چرخه‌ای سالم و مؤثر عوض کنید. بیشتر تغییرات بزرگ از صدها قدم کوچک و تقریباً نامحسوسی که در طول مسیر برمی‌داریم، حاصل می‌شوند.

روان‌شناس برجستهٔ سوئیسی کارل یونگ گفته است: «مردم هرکاری می‌کنند، مهم نیست چقدر پوچ و بی‌معنی باشد، تا از مواجه شدن با روح خود اجتناب کنند.» اما این را هم گفته است: «هرکه به درون بنگرد، بیدار می‌شود.»

تغییر و فقدان، دو یار جدایی‌ناپذیرند. بدون فقدان نمی‌توانیم تغییر داشته باشیم، به این خاطر است که مردم اغلب می‌گویند خواهان تغییرند، اما دقیقاً همان‌طور باقی می‌مانند.

«درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست»

چیزی دلپذیرتر از رهایی از رنج نیست، درعین‌حال هیچ‌چیز ترسناک‌تر از محروم‌شدن از پناهگاه نیست.

یکی از مهم‌ترین گام‌های درمان این است که به افراد کمک کنیم مسئولیت مخمصهٔ کنونی زندگی‌شان را بپذیرند، چون وقتی متوجه شوند که می‌توانند (و باید) زندگی خودشان را بسازند، آن‌وقت آزادند که تغییر ایجاد کنند. البته اغلب مردم این اعتقاد را دارند که عمدهٔ مشکلاتشان وابسته به موقعیت و شرایط است – عواملی که می‌توان گفت بیرونی‌اند. و اگر مشکلات را عوامل و افرادی غیر از خود ما، چیزهایی در آن بیرون، ایجاد کنند، چرا آدم‌ها زحمت تغییر را به خود بدهند؟ حتی اگر تصمیم بگیرند کارها را به شیوه‌ای متفاوت انجام دهند، مگر بقیهٔ دنیا بدون تغییر باقی نمی‌ماند؟