بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

سبک‌های دلبستگی در اوایل کودکی بر اساس تعاملات ما با والدینمان شکل می‌گیرند. سبک‌های دلبستگی مهم‌اند چون در روابط بزرگسالان هم نقش بازی می‌کنند، بر انتخاب نوع شریک عاطفی (باثبات یا با ثبات کمتر) تأثیر می‌گذارند، بر اینکه چطور در طول یک رابطه رفتار می‌کنند (وابسته، بافاصله یا بی‌ثبات) و روابطشان معمولاً چگونه تمام می‌شود (پر اشک و آه، دوستانه یا با انفجاری بزرگ). خبر خوب این است که سبک‌های دلبستگی ناهنجار می‌توانند در بزرگسالی اصلاح شوند – این درواقع بخش بزرگی از کار درمان است.

یکی از مهم‌ترین گام‌های درمان این است که به افراد کمک کنیم مسئولیت مخمصهٔ کنونی زندگی‌شان را بپذیرند

اهمیتی ندارد که به‌عنوان یک جامعه چقدر دربارهٔ مسائلی که قبلاً خصوصی تلقی می‌شد، باز و بی‌تعصب عمل کنیم، ننگ و شرمساری درمورد مشکلات عاطفی‌مان همچنان به قوت خود باقی است. تقریباً با همه درمورد مشکلات جسمی‌مان حرف می‌زنیم (می‌توان زوجی را تصور کرد که داروی رفلکس معده‌شان را از هم مخفی کنند؟) حتی درمورد زندگی جنسی‌مان صحبت می‌کنیم، اما اگر موضوع اضطراب یا افسردگی یا احساس درمان‌ناپذیرِ غم و اندوه را پیش بکشید خواهید دید که حالت چهرهٔ کسی که بهتان نگاه می‌کند چنین پیامی دارد: فوراً مرا از این مکالمه معاف کن. اما از چه‌چیز این‌قدر می‌ترسیم؟

چیزی دلپذیرتر از رهایی از رنج نیست، درعین‌حال هیچ‌چیز ترسناک‌تر از محروم‌شدن از پناهگاه نیست. -جیمز بالدوین

به‌عنوان یک درمانگر در مورد درد زیاد می‌دانم، در مورد اینکه درد چطور با فقدان مرتبط است. اما چیزی را هم می‌دانم که عموم افراد کمتر از آن باخبرند: اینکه تغییر و فقدان، دو یار جدایی‌ناپذیرند. بدون فقدان نمی‌توانیم تغییر داشته باشیم، به این خاطر است که مردم اغلب می‌گویند خواهان تغییرند، اما دقیقاً همان‌طور باقی می‌مانند.

به‌خاطر همین به آدم‌ها نمی‌گویم و به تو هم نگفتم. دلم نمی‌خواهد بشنوم چقدر این لعنتی غم‌انگیز است. نیازی نیست ببینم صورت آدم‌ها این‌قدر غمگین می‌شود، صورت احمقانهٔ ترحم

«انسان مدرن وقتی کارها را سریع انجام نمی‌دهد فکر می‌کند چیزی را – زمان را – از دست می‌دهد؛ اما نمی‌داند با زمانی که به دست می‌آورد چه کار کند جز کشتنش.»

آنها خندیده بودند و خندیده بودند و خندیده بودند. و بعد گریه کردند. به همان شدتی که خندیده بودند، گریه کردند.

حرکاتش سست و بی‌حال بود مثل طرز سلانه سلانه رفتنش به طرف مبل با حرکات آهسته، نشانه‌ای از افسردگی معروف به کندی روانی-حرکتی.

آزادی مستلزم مسئولیت‌پذیری است و در اغلب ما بخشی هست که مسئولیت‌پذیری را ترسناک می‌داند.

عبارتی از شعر رابرت فراست: «تنها راهِ بیرون‌رفتن، عبور از میانِ راه است.» تنها راه رسیدن به طرف دیگر تونل این است که از میان آن بگذری نه از اطراف آن

«اول انجام خواهی داد، بعد درک خواهی کرد.» گاهی باید ایمان داشته باشی و چیزی را تجربه کنی قبل از اینکه معنایش برایت آشکار شود. صحبت‌کردن از پشت سر گذاشتن طرز فکری محدودکننده یک چیز است. اینکه دیگر این‌قدر محدودکننده نباشی چیزی دیگر.

به این فکر کردم که چندنفر از تلاش برای چیزهایی که واقعاً در زندگی می‌خواهند اجتناب می‌کنند، چون دردناک‌تر است که به هدف نزدیک شوی اما به آن نرسی تا اینکه از اول فرصتش به تو داده نشود.

به او نشان می‌دهم که درد می‌تواند نقش محافظت‌کننده داشته باشد؛ ماندن در یک مکان افسرده می‌تواند شکلی از اجتناب‌کردن باشد. او، ایمن در لاک درد و رنجش، مجبور نیست با چیزی روبه‌رو شود، همچنین نیازی نیست وارد دنیا شود، دنیایی که ممکن است دوباره در آن آسیب ببیند. منتقد درونی‌اش به او خدمت می‌کند: مجبور نیستم هیچ اقدامی بکنم چون بی‌ارزشم

جملهٔ کتاب فرانکل را دوست داشتم: «میان محرک و پاسخ فاصله‌ای هست. قدرت ما برای انتخاب پاسخمان در این فاصله قرار دارد. رشد و آزادی‌مان در پاسخمان نهفته است.»

«همه چیز را می‌توان از انسان گرفت، جز یک چیز: آخرین آزادی‌های انسانی – اینکه انسان نگرشش را در هر مجموعه شرایطی انتخاب می‌کند.»

«اجتناب کردن راه ساده‌ای برای تحمل‌کردن است بدون اینکه مجبور باشی تحمل کنی.»

«کمال‌گرایی دشمن دست‌یافتن به چیزهای خوب است»

«شاید تمام چیزهایی که ازش می‌نالند، درواقع مشکل نباشد! شاید همان طوری که هست خوب است. شاید حتی عالی است، مثل مدل مویشان. شاید اگر سعی نمی‌کردند چیزها را تغییر دهند خوشحال‌تر بودند. فقط در لحظه بودند.»

لازم نیست آدم‌ها داستان‌های زندگی‌شان را با کلمات برایتان بگویند چون همیشه با رفتارشان آن را نشانتان می‌دهند