بریده‌هایی از کتاب شاید نیاز داری با یک نفر حرف بزنی

همه شیاطینی دارند – بزرگ، کوچک، کهنه، تازه، ساکت، پرسروصدا، همه‌جور. این شیاطینِ مشترک شاهدانی بر این حقیقت‌اند که در نهایت چندان هم منزوی و تک‌افتاده نیستیم. و با این کشف است که می‌توانیم رابطه‌ای متفاوت با شیاطینمان بسازیم، رابطه‌ای که در آن دیگر سعی نکنیم خود را با توجیه از صدای درونی ناراحت‌کننده‌ای کنار بکشیم یا احساساتمان را با انحراف‌هایی ساکت کنیم، مثل مصرف بیش‌ازحد نوشیدنی یا غذا یا ساعات طولانی پرسه‌زدن در اینترنت (فعالیتی که همکارم آن را «مؤثرترین مسکّن کوتاه‌مدت بی‌نیاز به نسخه» می‌نامد).

اهمیتی ندارد که به‌عنوان یک جامعه چقدر دربارهٔ مسائلی که قبلاً خصوصی تلقی می‌شد، باز و بی‌تعصب عمل کنیم، ننگ و شرمساری درمورد مشکلات عاطفی‌مان همچنان به قوت خود باقی است. تقریباً با همه درمورد مشکلات جسمی‌مان حرف می‌زنیم (می‌توان زوجی را تصور کرد که داروی رفلکس معده‌شان را از هم مخفی کنند؟) حتی درمورد زندگی جنسی‌مان صحبت می‌کنیم، اما اگر موضوع اضطراب یا افسردگی یا احساس درمان‌ناپذیرِ غم و اندوه را پیش بکشید خواهید دید که حالت چهرهٔ کسی که بهتان نگاه می‌کند چنین پیامی دارد: فوراً مرا از این مکالمه معاف کن.

هر کاری که در اتاق درمان انجام می‌شود باید برای بیمار باشد و اگر درمانگرها قادر نباشند چالش‌های شخصی‌شان را از مشکلات افرادی که بهشان مراجعه می‌کنند جدا کنند، آن وقت بی‌تردید باید مسیر شغلی دیگری را انتخاب کنند.

زمانی در دورهٔ آموزشی، استادی به من گفت «درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست» و من در نهایت تعجب فهمیدم که حق با اوست. ممکن نیست که عمیقاً فردی را بشناسی و نسبت به او احساس دوستی نکنی. باید دشمنان جهانی را توی یک اتاق جمع کنیم تا سرگذشت‌ها و تجربیات اصلی‌شان، ترس‌ها و مبارزه‌هایشان را با هم در میان بگذارند تا ناگهان دشمنان قسم‌خوردهٔ بین‌المللی با هم کنار بیایند.

چیزی دلپذیرتر از رهایی از رنج نیست، درعین‌حال هیچ‌چیز ترسناک‌تر از محروم‌شدن از پناهگاه نیست. -جیمز بالدوین

این کتاب می‌پرسد: «چطور می‌توانیم تغییر کنیم؟» و پاسخ می‌دهد: «در رابطه داشتن با دیگران».

روان‌شناس برجستهٔ سوئیسی کارل یونگ گفته است: «مردم هرکاری می‌کنند، مهم نیست چقدر پوچ و بی‌معنی باشد، تا از مواجه شدن با روح خود اجتناب کنند.» اما این را هم گفته است: «هرکه به درون بنگرد، بیدار می‌شود.»

پیشنهاد شده که خوشبختی به‌عنوان اختلال روانی طبقه‌بندی شود و در ویرایش آیندهٔ اغلب دستورالعمل‌های تشخیص طبی تحت نامی جدید قرار داده شود: اختلال عاطفی عمده، از نوع خوشایند آن. در مطالعهٔ ادبیات مرتبط با این مسئله نشان داده شده که خوشبختی از لحاظ آماری غیرعادی است، از مجموعه‌ای ناهم‌پیوسته از علایم تشکیل شده، با طیفی از ناهنجاری‌های شناختی مرتبط است و احتمالاً بازتابی است از عملکرد غیرعادی سیستم عصبی مرکزی. یک مورد نقد به این پیشنهاده باقی می‌ماند و آن این که خوشبختی ارزش‌گذاری منفی نشده است. هرچند که این نقد به این خاطر که از نظر علمی بی‌مناسبت است، مردود می‌باشد. ریچارد بنتال نشریهٔ مدیکال اتیکس، ۱۹۹۲

«طبیعت زندگی، تغییر است و طبیعت آدم‌ها، مقاومت در برابر تغییر

ندارد. درد و رنج نباید رتبه‌گذاری شود چون دردکشیدن، مسابقه نیست.

بسیاری از ما خودمان را به‌خاطر اشتباهاتمان دهه‌ها عذاب می‌دهیم، حتی بعد از اینکه صادقانه تلاش کرده‌ایم اصلاح شویم. این محکومیت چقدر منطقی است؟

مردم راه‌حلی سریع برای مشکلاتشان می‌خواستند، اما اگر وضعیت روانی‌شان در درجهٔ اول به‌خاطر سرعت سرسام‌آور زندگی‌شان، خراب شده بود چه؟ آنها تصور می‌کردند که الان دارند عجله می‌کنند تا بعداً از زندگی‌شان لذت ببرند اما در بیشتر موارد، «بعداً» هیچ‌وقت نمی‌رسد

تقریباً هر زنی که می‌بینم به‌خاطر احساساتش و مخصوصاً برای اشک‌هایش عذرخواهی می‌کند. عذرخواهی در مطب وندل را هم به یاد می‌آورم. شاید مردها عذرخواهیِ پیش‌دستانه می‌کنند، با نگه‌داشتن اشک‌هایشان.

بسیاری از رفتارهای ویران‌گر ما ریشه در خلئی عاطفی دارند، پوچی‌ای که تشنهٔ چیزی است که پرش کند

اغلب بخش‌های مختلف وجود ما چیزهای متفاوتی می‌خواهند و اگر بخش‌هایی که ناپذیرفتنی می‌دانیم ساکت کنیم، راه‌های دیگری برای شنیده شدن پیدا می‌کنند.

هنگامی که زمان حال از هم می‌پاشد، آینده‌ای که به آن مرتبط کرده بودیم هم متلاشی می‌شود. و از دست دادن آینده مادرِ تمام چرخش‌های سرنوشت است. اما اگر زمان حال را صرف درست‌کردن گذشته یا کنترل آینده کنیم در جای خود گیر می‌افتیم در پشیمانی ابدی.

زمانی در دورهٔ آموزشی، استادی به من گفت «درون هرکس چیزی دوست‌داشتنی هست» و من در نهایت تعجب فهمیدم که حق با اوست. ممکن نیست که عمیقاً فردی را بشناسی و نسبت به او احساس دوستی نکنی. باید دشمنان جهانی را توی یک اتاق جمع کنیم تا سرگذشت‌ها و تجربیات اصلی‌شان، ترس‌ها و مبارزه‌هایشان را با هم در میان بگذارند تا ناگهان دشمنان قسم‌خوردهٔ بین‌المللی با هم کنار بیایند

به نوشتهٔ پرس‌شده‌ای فکر می‌کردم که همکارم توی مطب روی قفسه‌ها گذاشته است: تصمیمی هست که مدام باید گرفته شود: طفره‌رفتن از درد یا تحمل آن و بنابراین اصلاحش.

در مرحله‌ای، بزرگ‌سالی کامل‌بودن به معنای قبول مسئولیت در طی زندگی خودت است و قبول این حقیقت که حالا تو مسئول انتخاب‌هایت هستی. مجبوری روی صندلی جلو بنشینی و مامان سگه‌ای باشی که ماشین را می‌راند.»

هر رابطه‌ای یک رقص است