بریده‌هایی از کتاب سیرک شبانه

رؤیاپرداز کسی است که راهش را فقط در نور ماه پیدا می‌کند و مجازاتش این است که سحر را پیش‌از دیگران می‌بیند. ــ اسکار وایلد، ۱۸۸۸

مارکو می‌پرسد: «همهٔ تماشاگرانتون رو به خاطر می‌سپارین؟» سیلیا می‌گوید: «نه همه‌شون رو. ولی کسایی رو که مثل شما بهم نگاه می‌کنن یادم می‌مونه.» «و اون چه‌جور نگاه‌کردنیه؟» «انگار تکلیفشون روشن نیست که ازم می‌ترسن یا می‌خوان من رو ببوسن.» مارکو می‌گوید: «من ازتون نمی‌ترسم.» لحظاتی در سکوت به هم خیره می‌شوند و شمع‌ها اطرافشان سوسو می‌زنند.

«رابطه‌هایی داشتم که دهه‌ها طول کشیده و بعضی‌های دیگه که فقط چند ساعت دَووم داشته. شاهزاده و دهاتی رو دوست داشتم. و فکر کنم اون‌ها هم من رو دوست داشتن، هرکدوم به‌نوبهٔ خودشون.» این مثل پاسخ‌های معمول سوکیکوست؛ پاسخی که واقعاً جواب سؤال نیست. ایزابل فضولی نمی‌کند. سوکیکو بعداز مدتی می‌گوید: «از هم می‌پاشه.» نیازی نیست ایزابل بپرسد منظورش چیست. «شکاف‌ها دارن خودشون رو نشون می‌دن. دیر یا زود بالاخره می‌شکنه.»

پیشگو می‌گوید: «درست می‌شه. ممکنه تصمیم‌هایی باشه که باید گرفته بشه و غافلگیری‌هایی پیشِ‌رو باشه. زندگی گاهی ما رو به جاهای غیرمنتظره‌ای می‌بره. آینده هیچ‌وقت روی سنگ حک نشده، این رو یادت باشه.» بیلی می‌گوید: «یادم می‌مونه.»

رازها قدرت دارن. و وقتی با بقیه در میان گذاشته می‌شن، از اون قدرت کاسته می‌شه. پس بهتره رازها به‌خوبی حفظ بشن. گفتن رازها، رازهای واقعی، رازهای مهم، حتی به یه نفر هم اون‌ها رو تغییر می‌ده. نوشتن اون‌ها حتی بدتره، چون کی می‌دونه چند تا چشم ممکنه اون‌ها رو روی کاغذ ببینن، هرچقدر هم که آدم مواظبش باشه. به همین خاطر، بهتره اگه رازی داری اون رو پیش خودت نگه داری، هم برای رازهات بهتره و هم برای خودت.

"اِسه کوام ویدِری"؛ یعنی "بودن، نه به‌نظررسیدن"

«مردم چیزی رو می‌بینن که می‌خوان ببینن. و در اکثر موارد چیزی رو که بهشون گفته می‌شه می‌بینن.»

دهان‌به‌دهان خبررساندن روش مؤثرتری برای تبلیغات است تا خبرهای مکتوب و علامت‌های تعجب روی بروشورهای کاغذی و پوسترها.

نامه را سرسری می‌خواند و هر اثر عاطفی‌ای که نویسنده آرزو می‌کرده بر مخاطب بگذارد تیره‌بختانه و قاطعانه دود می‌شود و به هوا می‌رود.

«بهترین لذت‌ها همیشه لذت‌هایی هستن که غیرمنتظره‌ان.»