بریده‌هایی از کتاب سفر سیلکا

بی‌صدا برای آیندهٔ بی‌نویدش گریه می‌کند و برای مردمی که هرگز آن را نخواهند دید.

یقهٔ کت‌ها، لباس‌ها، لبهٔ جیب‌ها، کلاه‌ها و روسری‌هایشان همه به گلدوزی آراسته است؛ احیای مجددی از هویت و زنانگی‌شان، هرچند مختصر. آنها با این کار می‌خواهند اعلام کنند که چیزی غیراز یک موجودیت تنانه هستند که هر روز از آنها کار بکشند.

روزی فکر می‌کرد شایستهٔ زندگی بهتری است، اما حالا می‌داند که همیشه باید بهای سنگینی بپردازد.

چرا او بااینکه می‌کوشد در سایه باشد همیشه جلب‌توجه می‌کند.

و کسی چه می‌داند وقتی یک‌شبه از همه‌چیزت محروم شوی، چه واکنشی نشان خواهی داد. نباید به گذشته فکر کند. فردا... فردا تکراری از امروز خواهد بود و از روزها و هفته‌های دیگر

آخرین یادداشتش یعنی «نبض کُند و نامنظم»

وجود اردوگاه‌های کار اجباری هیتلر و گولاگ‌های شوروی فقط به یک دلیل مشترک بود و آن هم زدودن جامعه از دشمنان و استفاده از تمام توان کاری آنها قبل‌از مرگشان.

بعدها حتماً برای جوزی شرح خواهد داد که شاید او بتواند جسم تو را از آنِ خویش کند، اما روح و ذهن و قلبت را هرگز نخواهد داشت.

لکساندر سولژنیتسین که در سرآغاز اثر کلاسیک خود به نام، مجمع‌الجزایر گولاگ، آورده است: تقدیم به آنان که چندان زنده نماندند که این حکایت‌ها را بازگویند، و باشد که از سر تقصیر من بگذرند که همه‌چیز را ندیدم، همه‌چیز را به یاد نسپردم، و همه‌چیز را به فراست درنیافتم.

شاید وحشتناک‌ترین دیدگاه روانشناسانه‌ای که خاطرات ایوان سعی در به تصویر کشیدنش دارد، سازگار شدن انسانی مهربان و خیرخواه با سیستمی غیرانسانی است. «کم‌کم حس می‌کنم مُهر حماقت بر پیشانی دارم و احساس خفقان می‌کنم. قلبم به مخروبه‌ای مبدل شده و این موضوع به من هشدار می‌دهد.»