بریده‌هایی از کتاب سفر سیلکا

. وقتی از ترسِ جان نمی‌توانی خشم خود را سر اسیرکنندگان خالی کنی، راه دیگری برای تخلیهٔ آن می‌یابی.

مردم از خودشان سلسله‌مراتبی از خیر و شر درست می‌کنند و بعد تصمیم می‌گیرند که جایگاه تو کجاست.

هر بار که آنها را از هم جدا می‌کنند، ممکن است آخرین دیدارشان باشد.

آیا دانستن پایان این اسارت از سختی‌اش می‌کاهد؟ آیا می‌شود حتی باور کرد که پایانی وجود دارد؟

حتماً برای زنده‌ماندن راه‌های دیگری وجود دارد غیراز شاهد مرگ این همه انسان بودن.

است. همان‌طور که قطار تقلاکنان تعداد نامعلومی واگن را از کراکف دور می‌کند، امید بازگشت به خانه را نیز با خود می‌برد.

تقدیم به آنان که چندان زنده نماندند که این حکایت‌ها را بازگویند، و باشد که از سر تقصیر من بگذرند که همه‌چیز را ندیدم، همه‌چیز را به یاد نسپردم، و همه‌چیز را به فراست درنیافتم.

«حالا وقت زندگیه، سیلکا. بدون ترس و با معجزهٔ عشق.»

کسی چه می‌داند وقتی یک‌شبه از همه‌چیزت محروم شوی، چه واکنشی نشان خواهی داد.