بریده‌هایی از کتاب کتابی که آرزو می‌کنید والدینتان خوانده بودند

بچه‌ها کاری را که ما می‌گوییم انجام نمی‌دهند، بلکه کاری را که ما انجام می‌دهیم تکرار می‌کنند.

چیزی که یاد گرفتم این است: زمانی‌که کودکی چیزی را احساس می‌کند، مهم نیست چقدر ناراحت‌کننده باشد، مهم نیست چقدر دلم بخواهد آن را انکار کنم، باید آن احساس را به‌زبان بیاورم، باید با او حرف بزنم و احساسش را تأیید کنم.

روابط ارزشمندند و پاسخ به درخواست‌ها بخش اصلی دوام روابط هستند. گرچه ما منحصربه‌فرد و مجزا از هم هستیم، اما بخشی از یک سیستم و محصولی از محیط اطرافمان هم به‌شمار می‌آییم.

. اگر از احساسات ناخوشایند اجتناب کنیم هرگز یاد نمی‌گیریم چطور با آنها برخورد کنیم.

این موضوع برای همهٔ ما صادق است؛ کودک و بزرگ‌سال. زمانی‌که احساس بدی داریم، نیاز نداریم که اصلاح شویم، بلکه می‌خواهیم احساسمان درک شود به‌جای اینکه به آن رسیدگی کنند. ما به

عذاب‌وجدانِ والدبودن به ما و فرزندمان کمکی نمی‌کند؛ اما پذیرش خطاهایمان و ایجاد تغییرات حتماً کمک می‌کند. همان‌طور که من در سرتاسر این کتاب تأکید خواهم کرد، هیچ‌کدام از ما کامل نیست و همگی‌مان اشتباه می‌کنیم. این اشتباهات نیستند که اهمیت دارند، بلکه تصحیح و جبران آنهاست که مهم است.

عذاب‌وجدانِ والدبودن به ما و فرزندمان کمکی نمی‌کند؛ اما پذیرش خطاهایمان و ایجاد تغییرات حتماً کمک می‌کند. همان‌طور که من در سرتاسر این کتاب تأکید خواهم کرد، هیچ‌کدام از ما کامل نیست و همگی‌مان اشتباه می‌کنیم. این اشتباهات نیستند که اهمیت دارند، بلکه تصحیح و جبران آنهاست که مهم است.

پس به‌جای گفتن «من ناراحتم» یا «تو ناراحت هستی»، بگویید: «من احساس ناراحتی می‌کنم.» یا «به‌نظر می‌رسد که احساس ناراحتی می‌کنی.» استفاده از این گفتار به این معناست که شما احساساتتان را شرح می‌دهید

توضیح‌دادن و پیداکردن چیزی خاص برای تحسین بسیار دلگرم‌کننده‌تر از یک سرزنش غیرخاص از یک «کار عالی» است و بسیار بسیار مؤثرتر از انتقاد. اگر تمام صفحهٔ انشا خرچنگ‌قورباغه نوشته شده است اما حرف P بی‌عیب‌ونقص است، فقط باید بگویید: «ظرافتی را که در نوشتن حرف P به خرج داده‌ای دوست دارم.» به امید اینکه، دفعهٔ بعد، حرف دیگری را هم دوست بدارید.

احتمالاً ما به خودمان می‌گوییم فرزندانمان را دور می‌کنیم چون می‌خواهیم از بخش‌های دیگر زندگی‌مان هم بیشتر استفاده کنیم؛ مثل کار، دوستان و تفریح، اما ما اینجا آدم‌های عاقل‌وبالغی هستیم. ما این را می‌دانیم که این نیازمندی دوره‌ای است؛ نه چیزی بیشتر از این؛ درحالی‌که وقتی این فرد کوچک دیگر نیازی به ما نداشت، می‌توانیم دوباره برای کارمان، دوستانمان و دیگر فعالیت‌های تفریحی و سرگرمی‌مان وقت بگذاریم.

والد خوب/ والد بد: لایهٔ زیرین انتقاد درحقیقت شما دارید این کتاب را می‌خوانید چون می‌خواهید به بهترین پدرومادری که می‌توانید تبدیل شوید. تنها چیزی که مانع این هدف است انتقاد و سرزنش است؛ انتقاد هم از جانب خود شما و هم دیگران. طوری‌که ما خودمان را در جایگاه والدین سرزنش می‌کنیم مرا می‌ترساند.

مهربان‌بودن به معنای قربانی یا خجالتی‌بودن نیست؛ مهربان‌بودن به معنای این نیست که در زمان عصبانیت احساساتتان را بروز ندهید؛ مهربانی یعنی بدون اینکه به‌طرف مقابل توهین کنید یا او را مورد سرزنش قرار دهید احساساتتان را، هرچیزی که هست، درست و واضح بیان کنید.

احساسات خودتان را بپذیرید و احساسات شخص مقابل را بررسی کنید. این بدین معنا نیست که «حق» را به خودتان بدهید و رفتار طرف بحث را «اشتباه» بپندارید، نه اینکه خودتان را «باهوش» بدانید و شخص دیگر را «احمق»

طبق تجربه، یک بحث خوب زمانی جواب می‌دهد که با «عبارت‌های اول‌شخص» شروع شود، نه با «عبارت‌های دوم‌شخص»؛ برای مثال: «من وقتی مشغول موبایلت هستی و جوابم را نمی‌دهی خیلی ناراحت می‌شوم.» نه اینکه: «تو وقتی مشغول موبایلت هستی همیشه مرا نادیده می‌گیری.»

بخش اول: میراث والدبودن شما این حرف کلیشه‌ای بسیار درست است: بچه‌ها کاری را که ما می‌گوییم انجام نمی‌دهند، بلکه کاری را که ما انجام می‌دهیم تکرار می‌کنند. قبل‌از اینکه به بررسی رفتار فرزندانمان بپردازیم، مفید ــ حتی ضروری ــ است به اولین الگوهای آنان نگاهی بیندازیم که یکی از آنها خود شما هستید. این بخش کاملاً مربوط به شماست، چراکه شما اصلی‌ترین اثر را بر روی فرزندانتان دارید.

این را باور نکنید که شما عجیب‌وغریبید یا به‌طریقی تنها کسی هستید که بعداز زایمان چنین احساساتی دارد. به تنها چیزی که نیاز دارید وجود کسی است که به حرف‌هایتان گوش دهد و احساساتتان را بپذیرد، بدین‌طریق شما می‌توانید احساسات خودتان را بپذیرید. لازم است جایی را که درحال‌حاضر در آن ایستاده‌اید بپذیرید به‌جای اینکه خودتان را به‌خاطر اینکه در جایی که باشید نیستید سرزنش کنید. این موضوع در فرایند شکل‌دهی رابطه با لوکا کلید اصلی بود. مادرِ میا با او بحث نکرد و به او نگفت دارد اشتباه می‌کند، فقط به‌سادگی آن احساسات درونی را پذیرفت.

نوزادان یک مکانیزم جست‌وجوگر برای سینهٔ مادر دارند و با کمترین کمکی که احتمالاً تابه‌حال فکرش را هم نکرده‌اید می‌توانند آن را پیدا کنند؛ به این اتفاق، تقلا برای زندگی می‌گویند.

ما برای رسیدن زمان زایمان عجله داریم، برای خود زایمان هم عجله داریم، برای شیرخوردنش، برای خواب شبانه‌اش، ازشیرگرفتنش، نشستنش، ایستادنش، راه‌رفتنش، صحبت‌کردنش، مستقل‌شدنش، کارکردنش و ذخیره‌ای برای بازنشستگی‌اش عجله داریم؛ اما اگر عقب بایستیم و ببینیم کودکمان چه کاری می‌تواند انجام دهد، می‌توانیم یاد بگیریم که عجله نداشته باشیم و فرزندمان می‌تواند به ما یاد دهد بیشتر در زمان حال زندگی کنیم.

به‌یاد داشته باشید هیچ‌چیزی کامل و بی‌عیب‌ونقص نیست. تمام زندگی هر بار برگشت به مرحله‌ای است که پشت سر گذاشته‌اید تا از مسیری که دلخواهتان نبوده دوباره عبور کنید. آنچه اشتباه پیش می‌رود آن‌قدرها هم اهمیت ندارد، بلکه چیزی که مهم است این است که دوباره همه‌چیز را درست کنیم.

اگر احساس می‌کنید می‌خواهید هر ساعت از هر روز را از فرزندانتان دور باشید، چیزی که احتمالاً به آن نیاز دارید دوری از احساساتی است که آنها در وجودتان برمی‌انگیزند. برای اینکه تحت‌کنترل آن احساسات برانگیخته قرار نگیرید، با مهربانی به دوران کودکی‌تان نگاهی بیندازید. به‌محض اینکه توانستید چنین کاری انجام دهید، قادر خواهید بود با نیاز و تمنای فرزندتان برای داشتن شما هم‌ذات‌پنداری کنید.