بریده‌هایی از کتاب کتابی که آرزو می‌کنید والدینتان خوانده بودند

اگر شما و همسرتان دارید از یک کودک مراقبت می‌کنید، عشق، حسن‌نیت، علاقه و احترامی که بینتان وجود دارد احساس امنیت را به فرزندتان ارزانی خواهد داشت

هیچ زندگی‌ای بدون ترس، معماهای حل‌نشده، آرزوهای دورودراز و سرگشتگی نیست. زمانی‌که فرزندانتان در اندوه و درد به‌سر می‌برند، شما می‌توانید با همراهی آنها همه‌چیز را برایشان قابل‌تحمل کنید. شما باید برای فرزندانتان و نزدیکانتان حاضر و آماده باشید؛ پذیرای آنچه به شما نشان می‌دهند و احساس می‌کنند باشید. احتمالاً قادر نیستید دردشان را بهبود ببخشید، اما به‌جای انکار آن درد و دورکردنش می‌توانید با همدلی با فرزندانتان در میان آن درد همراهشان باشید و چنین همراهی‌ای می‌تواند همه‌چیز را قابل‌تحمل‌تر کند. دربارهٔ این موضوع بیشتر در بخش احساسات صحبت خواهم کرد.

شما و هرکسی که با شما زندگی می‌کند محیط فرزندانتان را شکل می‌دهید. قسمت اعظمی از اینکه فرزندانتان چه احساسی نسبت به خودشان دارند و با دیگران چطور ارتباط برقرار می‌کنند در پیوند با شما و دایرهٔ کوچک اطرافتان شکل خواهد گرفت. اطلاع و آگاهی دربارهٔ چگونگی رفتار ما در این روابط بسیار اهمیت دارد؛ برای مثال، آیا ما از افراد نزدیک به خودمان سپاسگزاری می‌کنیم یا عصبانیت و خشممان را بر سرشان خالی می‌کنیم؟ این روابط خانوادگی در تعیین چگونگی رشد و پرورش شخصیت و سلامت روحی فرزندانتان مؤثر هستند.

چیزی که واقعاً اهمیت دارد راحت‌بودن با فرزندتان است، اینکه به او احساس امنیت دهید و بخواهید در کنارش باشید. کلماتی که ما استفاده می‌کنیم قسمت کوچکی از این حس امنیت هستند؛ قسمت بزرگ‌تر، محبت ما، نوازش ما، حسن‌نیت ما و احترامی است که به او نشان می‌دهیم؛ احترام به احساساتش، شخصیتش، نظراتش و برداشت و تفسیر او از دنیایش؛ به‌عبارت‌دیگر، ما باید عشقی را که به آنها داریم وقتی بیدار هستند نشانشان دهیم، نه زمانی‌که در خواب زیبا به‌نظر می‌رسند.

روبه‌روشدن با این مسئله دشوار است، اینکه چطور رفتاری را که با ما شده است به نسل بعد منتقل نکنیم.

روزی مادری به من گفت عذرخواهی از بچه‌ها می‌تواند خطرناک باشد. پرسید: «آیا بچه‌ها نیاز ندارند که حق با ما پدرومادرها باشد؟ اگر چنین نباشد احساس عدم امنیت نمی‌کنند؟» نه، چیزی که بچه‌ها نیاز دارند این است که ما واقعی و قابل‌اعتماد باشیم، نه بدون عیب‌ونقص. به زمان کودکی‌تان فکر کنید: آیا چیزی باعث شده بود احساس «بدی» داشته باشید یا فکر کنید کار اشتباهی کرده‌اید یا حتی در مقابل حال بد والدینتان احساس مسئولیت کرده باشید؟ اگر چنین اتفاقی برایتان افتاده است، بسیار راحت است که سعی کنید فرد دیگری احساس بدی پیدا کند تا احساس بد خودتان را جبران کنید و قربانی این اتفاق، اغلب اوقات، فرزندانمان هستند.

رفتار خودمان احتمالاً بزرگ‌ترین تأثیر را روی رفتار فرزندانمان دارد. ما فکر می‌کنیم خاص هستیم، اما همگی‌مان بر یکدیگر تأثیر می‌گذاریم. ما بخشی از یک سیستم هستیم و الگوهایی که با زحمت برای خودمان ایجاد می‌کنیم واکنش به نقش‌هایی خواهند بود که دیگران در اطرافمان ایفا می‌کنند. پس، هر طوری‌که فرزندتان رفتار می‌کند یا طوری‌که شما رفتار می‌کنید، در انزوا و تنهایی نیست، بلکه به‌وسیلهٔ مردم و فرهنگ اطرافتان هم خلق می‌شود.

روبه‌روشدن با این مسئله دشوار است، اینکه چطور رفتاری را که با ما شده است به نسل بعد منتقل نکنیم.

این حرف کلیشه‌ای بسیار درست است: بچه‌ها کاری را که ما می‌گوییم انجام نمی‌دهند، بلکه کاری را که ما انجام می‌دهیم تکرار می‌کنند.

هستهٔ اصلی وظایف والدین پیوندی است که شما با فرزندتان دارید.

اگر شما احساس می‌کنید نمی‌توانید از عهدهٔ رفتار فرزندتان بربیایید، خیلی زود به‌دنبال کمک و حمایت حرفه‌ای باشید. هرچه بیشتر و طولانی‌تر عادت کنیم که به روابطمان با فرزندمان کمک نکنیم، رفع مشکل آنها طولانی‌تر خواهد بود.

مامان عزیزم! به‌زودی قادر خواهم بود ناامیدی را تحمل کنم، درمورد هر برنامه‌ای منعطف باشم، همچنین یاد می‌گیرم احساسات تو را درک کنم، چون وقتی احساسات مرا درک می‌کنی من هم آن را از تو یاد خواهم گرفت. و نگران خوب‌وبدبودن وظایف مادری‌ات نباش. تو بهترین مامان دنیایی و تنها کسی که برای همیشه و همیشه می‌خواهم.

من طرف‌دار تابلوی برچسب‌ها و رشوه نیستم چون این چیزها بیشتر رفتار سرزنشی هستند تا درک‌کردن. بچه‌ها از آنها نه تحمل ناامیدی، نه انعطاف‌پذیری، نه مهارت حل‌مشکل و نه همدلی با مردم را یاد نمی‌گیرند.

نمی‌تواند از عهدهٔ آن بربیاید. کودکان درست قبل‌از تسلط به یک مرحله یا مهارت جدید کاملاً ناامید می‌شوند. قبل‌از اینکه بتوانند راه بروند، صحبت کنند، فکر کنند، بنویسند، مستقل شوند، ازدواج کنند در این دوران در بالاترین حد آسیب‌پذیری‌شان قرار دارند. شما می‌توانید به طغیان‌های ناخوشایند کودک یا بهانه‌گیری‌ها و بداخلاقی‌هایش به‌عنوان نقطهٔ عطف رشد که هنوز به آن دست پیدا نکرده است نگاه کنید، به‌جای اینکه آن را نقشه‌ای ازپیش‌طراحی‌شده ازطرف او بپندارید.

غرولندها و بدخلقی‌هایتان را روی هم تلنبار نکنید و ناگهان آن را نثار شخص دیگری نکنید. بحث را با این مسئله که این موضوع چه احساسی به شما می‌دهد شروع کنید، نه با حمله‌کردن یا به‌وسیلهٔ سرزنش‌کردن.

زمانی‌که شما با خشم یا دیگر احساسات ناخوشایند نسبت به فرزندتان واکنش نشان می‌دهید به این دلیل است که آموخته‌اید وقتی هم‌سن‌وسال او بودید از خودتان در برابر احساساتی که در وجودتان برانگیخته می‌شدند دفاع کنید. خارج از آگاهی و اطلاع شما، رفتارهای فرزندتان تهدیدی است برای برانگیختن احساسات گذشته‌تان، ازجمله سرخوردگی، نیاز شدید، تنهایی و حسادت. به‌همین‌دلیل شما به‌طور ناخودآگاه گزینهٔ راحت‌تر را انتخاب می‌کنید: به‌جای اینکه با احساس کودکتان همدلی و همراهی کنید، شروع به عصبانیت، ناامیدی و وحشت می‌کنید.

در این کتاب، شما را تشویق می‌کنم به تجربه‌های دوران کودکی‌تان نگاهی بیندازید و برهمین‌اساس می‌توانید موارد خوبی را که در تربیت خودتان به‌کار رفته‌اند به فرزندانتان منتقل کنید و جنبه‌هایی را که تأثیر کمتری داشته‌اند نادیده بگیرید. من به اینکه ما چطور می‌توانیم ارتباطمان را با فرزندانمان بهتر کنیم تا در این میان رشد کنند نگاهی خواهم انداخت. همین‌طور بررسی خواهم کرد که چگونه رفتارهای ما در دوران بارداری می‌توانند بر پیوندمان با فرزندانمان در آینده تأثیرگذار باشند و چطور بودن در کنار یک نوزاد، کودک، نوجوان و یک فرد بالغ می‌تواند ارتباط و پیوندی فراهم کند که منبع قدرتی برای آنها و منبع رضایتی برای شما باشد. در طول این راه، کشمکش‌های بسیار کمی دربارهٔ لباس‌پوشاندن به کودکان، غذادادن به آنها، حمام‌کردن و خواباندن فرزندانتان خواهید داشت. این کتاب خاص پدرومادرهایی است که نه‌تنها به فرزندانشان عشق می‌ورزند بلکه می‌خواهند به آنها توجه هم داشته باشند.

به این فکر کنید: چه زمانی نیاز دارید با صدای بلند فریاد بزنید؟ زمانی‌که شنیده نمی‌شوید؛ احساسات نیاز به شنیده‌شدن دارند. من نمی‌خواهم دربارهٔ واکنش‌هایی که احتمالاً در گذشته به احساسات فرزندتان داشتید، احساس بدی داشته باشید، اما می‌خواهم تأکید کنم که شناخت، جدی‌گرفتن و تأیید و پذیرش احساسات فرزندتان بسیار حیاتی است. رایج‌ترین دلیل افسردگی بزرگ‌سالان اتفاقی نیست که در زمان حال برایشان رخ داده، بلکه دلیلش این است که در گذشته به‌عنوان یک کودک یاد نگرفته‌اند که در روابطشان با والدینشان چگونه می‌توانند مورد دلجویی و نوازش قرار گیرند.

مسئلهٔ اصلی که من به آن باور دارم و باید به آن توجه کنیم این است که احساس طرف مقابل را درک کنیم، حتی اگر احساسات متفاوتی داریم و شرایط و موقعیت آنها را همان‌گونه که هست بپذیریم ــ به امید اینکه ما هم روزی فهمیده شویم. هرکسی از شنیده‌شدن، درک‌شدن و همدلی سود می‌برد. این مسئله را در خانواده‌تان در اولویت قرار دهید.

همچنین مهم است که بدانید فقط چون قصد نداشته‌اید که رفتارهایتان باعث ناراحتی و آزردگی یکی از اعضای خانواده شوند، به این معنا نیست که آن رفتارها او را ناراحت نکرده‌اند. هنگامی‌که کسی در پاسخ به چیزی که ما انجام داده و گفته‌ایم احساس بدی پیدا می‌کند، حتی به‌طور غیرعمد، گوش‌دادن یا پذیرش احساسات او به‌جای حالت تدافعی‌گرفتن بسیار اهمیت دارد. ما باید به خاطر داشته باشیم که همهٔ ما یک موضوع یکسان را می‌توانیم به‌طور متفاوتی تجربه کنیم. هیچ‌کس اشتباه نمی‌کند چون تجربهٔ آنها با آنچه ما درک کرده‌ایم متفاوت است. چنین اختلافات و تفاوت‌هایی نیازمند احترام هستند نه اینکه باعث شوند شما به‌عنوان کسی که فکر می‌کنید تجربهٔ درستی دارید وارد مشاجره شوید.