بریده‌هایی از کتاب به پیوست: دوستت دارم

خانه! این واژه به ذهن خسته‌اش آرامش می‌بخشید.

سلام. جری هستم. لطفاً بعد از شنیدن صدای بوق پیغامتون رو بذارید. در اسرع وقت باهاتون تماس می‌گیرم. هالی درحالی‌که گریه می‌کرد گفت: «سلام جری. بهت احتیاج دارم...»

ه محض اینکه مریدیت و ریچارد از در بیرون رفتند، بقیه هم یکی یکی آماده شدند تا به خانه‌شان بروند. هوای بیرون سرد بود و هالی در سکوت به‌طرف ماشینش رفت. پدر و مادرش جلوی در ایستاده بودند و برایش دست تکان می‌دادند، با این حال او احساس تنهایی می‌کرد. معمولاً با جری از مهمانی‌ها به خانه بازمی‌گشت و یا به خانه‌ای می‌رفت که جری در آن انتظارش را می‌کشید. ولی امشب و تمامی شب‌های پیش رویش متفاوت بودند.

عشق ما آدم‌ها به بعضی‌ها تا همیشه موندگاره.

کمتر مردی پیدا می‌شه که وقتی زنی گریه می‌کنه فرار نکنه و به‌جاش دلداریش بده.

از دست دادن اونایی که دوستشون داریم همیشه سخته

غصه خوردن گاهی به آدم کمک می‌کنه.

بعضی آدم‌ها هرگز عوض نمی‌شوند.

بعد دخترها از خانه بیرون زدند و در یک تاکسی بهم فشرده شدند. بین داد و هوار و خنده‌های پرسروصدا یکی‌شان موفق شد نشانی را به راننده‌ی تاکسی بدهد.

«من خیلی چیزها هستم. تنهام، خسته‌ام، غمگینم، شادم. درواقع هر روز مجموعه ای از احساسات مختلفم، ولی بله فکر کنم خوب هم هستم.»

حوصله‌ی خانه رفتن نداشت. از اینکه مدام به دیوار خیره شود و با خودش حرف بزند کلافه بود. تازه ساعت ده بود و هوا آفتابی و مطبوع. کافه‌ی محله‌شان به نام لقمه‌ی چرب درست آن طرف خیابان بود و پیشخدمتش داشت صندلی‌ها را در هوای آزاد می‌چید. شکمش صدایی کرد؛

دوباره به نزدش می‌رفت با دلهره و اضطراب کنارش می‌نشست و به حرکت آرام سینه‌اش خیره شد تا مطمئن شود هنوز نفس می‌کشد.

خوشبختی یعنی وقتی که کسی رو دوست داری و می‌دونی که اون هم تو رو دوست داره، اما زمانی خوشبخت‌ترینی که نیمه‌ی گمشده‌ات رو پیدا کنی. نیمه‌ی گمشده‌ی آدم کسیه که بهتر از هر کس دیگه‌ای تو این دنیا درکش می‌کنه، بیشتر از هر کس دیگه‌ای دوستش داره و همیشه و در هر شرایطی کنارشه.

او زنی بود که گاهی اشتباه می‌کرد. گاهی شب‌ها در تختش می‌گریست و گاهی از زندگی خسته می‌شد و توان شروع دوباره‌ی روز را نداشت. او زنی بود که گاهی در آینه خیره می‌شد و از خودش می‌پرسید که آیا بهتر نیست گاهگداری ورزش کند؟ گاهی هم از شغلش متنفر می‌شد و در دلش فریاد می‌زد که اصلاً برای چه به دنیا آمده؟ او زنی بود که گاهی راهش را اشتباه می‌رفت. از طرفی او زنی بود که میلیون‌ها خاطره‌ی شیرین به همراه داشت و خوشبخت بود چون یکی از معدود انسان‌هایی بود که عشق واقعی را تجربه کرده‌اند. او زنی سرشار از زندگی بود

این حق توئه که دوباره طعم شادی و خوشبختی رو بچشی؛ توی این دنیا گناه‌های بزرگ‌تر از شاد بودن هم وجود داره.»

مدت‌ها بود که دست از قهرمان بازی برداشته بود و ادای آدم‌های قوی را درنمی‌آورد. او فرد عزیزی را از دست داده بود و کسی درک نمی‌کرد که آرایش کردن، هوای تازه و خرید رفتن نمی‌تواند حفره‌ی خالی قلبش را پر کند.

هیچ‌چیز دیگری برایش مهم نبود حتی اگر هر روز دعوا می‌کردند، حتی اگر ورشکسته می‌شدند، حتی اگر چیزی برای خوردن نداشتند. فقط کاش جری دوباره برمی‌گشت.

هالی هم خندید. پدرش عاشق درست کردن کباب بود. همیشه با جدیت جلوی منقل می‌ایستاد و به مخلوقات بی‌نظیری که داشتند کباب می‌شدند خیره می‌شد. جری هم عاشق این کار بود. هالی نمی‌دانست چه رازی بین مردها و کباب وجود داشت. شاید چون تنها خوراکی بود که از پس درست کردنش برمی‌آمدند بدون اینکه خانه را به آتش بکشند!

«آخه خیلی وقته که ازت خبر ندارم و راستشو بخوای نگرانت شده بودم.» هالی خندید. «هلن من هنوز همون جا زندگی می‌کنم و شماره تلفنم هم عوض نشده؛ همین طور شماره‌ی موبایلم. اگه واقعاً اینقدر نگرانم بودی فکر نمی‌کنم دسترسی به من این‌قدر برات سخت بوده باشه!»

کریس به جلو خم و به چشم‌های هالی خیره شد. «خیلی از مردم تمام عمر سرگردونند تا نیمه‌ی گمشده‌شون رو پیدا کنند ولی خداوند این فرصت رو بهشون نمی‌ده. من و تو آدم‌های خوشبختی هستیم که تونستیم عاشق بشیم، هر چند برای مدت کوتاهی اونا رو کنار خودمون داشتیم. غم‌انگیزه ولی زندگی همینه دیگه! پس تو باید به این جشن بری و بپذیری که آدمی هستی که زمانی عاشق کسی بودی؛ کسی که براش از همه چیز باارزش‌تر بودی.»