بریده‌هایی از کتاب مغازه خودکشی

هر چیزِ او امیدی را نوید می‌داد که برای این دوره‌وزمانه بسیار نابهنگام بود.

دوست داشت مست کند، ولی الکل گران بود.

افسوس! همه‌چیز تباه شده بود

زنده بودن زمان می‌برد. از همه‌چیز بریدن هم زمان می‌برد.

مسئله این است که فردا دوباره باید به زندگی ادامه بدهد.

این‌جا صدای آرام نسیم به ضجه‌ای ممتد بدل می‌شد

زنده بودن زمان می‌برد. از همه‌چیز بریدن هم زمان می‌برد.

نباید از زندگی زیاد انتظار داشته باشیم. نمی‌شه باهاش جنگید!

کی‌ها خودکشی می‌کنند. اون هم جواب داده بود آدم‌های شاکی.»

«من آدم تنهایی‌ام. توی این دنیای بی‌رحم هیچ‌کی من رو درک نمی‌کنه.

«به علت عزاداری باز است.»

اعداد یک و هشت سنِ هجده را نشان می‌دادند. مرلین عدد یک را برداشت و جلوِ هشت گذاشت. «دوست داشتم هشتاد و یک سالم بود.» بعد آه خسته‌اش را روی شمع‌ها فوت کرد.

«تبریک می‌گم عزیزم، یک سال از عمرت کمتر شد.»

کیک تولدِ روی سینی به شکل تابوت بود.

ما اسم بچه‌هامون رو از روی اسم افراد معروفی که خودکشی کرده‌ن، انتخاب کردیم

نگاه همیشه کجش بازتابی از زجر درونی‌اش بود.

فکر کردی مشتری‌ها می‌آن این‌جا لبخندِ ابلهانهٔ تو رو ببینند؟

زندگی همینه که هست. اگه سخت بگیری، اونم به‌ت سخت می‌گذرونه.

«همیشه واسهٔ هر چیزی یه راه‌حل وجود داره. هیچ‌وقت نباید ناامید بشیم.

با همهٔ کمبودهایی که این دنیا داره، زیبایی‌های خودش رو هم داره. نباید از زندگی زیاد انتظار داشته باشیم. نمی‌شه باهاش جنگید! بهتر اینه که نیمهٔ پُرِ لیوان رو ببینیم.