بریده‌هایی از کتاب فانوسی میان اقیانوس‌ها

دنیا را در نظر می‌گیرد که بدون او به راه خود ادامه داده است، ماجراهایش نقش خود را می‌زنند چه او باشد چه نباشد.

هنوز روزهای بیشتری در راه است که بتوان در این زندگی سفر کرد. و او خوب می‌داند مردی که پا در راه سفر می‌گذارد در طی مسیر و برخورد با دیگران شکل می‌گیرد. جای زخم‌ها گونه‌ای دیگر از خاطره است. ایزابل پاره‌ای از وجود اوست، هر کجا که هست، درست همان‌گونه که جنگ، فانوس دریایی و اقیانوس پارهٔ تن اوست. به‌زودی زود روزها راه را بر زندگی‌شان خواهند بست، علف روی گورهای‌شان سبز خواهد شد، تا آن‌جا که از داستان آن‌ها تنها سنگ قبری سوت‌وکور باقی می‌ماند.

اقیانوس را تماشا می‌کند که تسلیم شب می‌شود، می‌داند که روشنایی از نو آشکار خواهد شد.

اقیانوس را تماشا می‌کند که تسلیم شب می‌شود، می‌داند که روشنایی از نو آشکار خواهد شد.

تمام شب آسمون غرق در انبوه ستاره‌هاست، و دیدن سُر خوردن صورت فلکی از این‌طرف به اون‌طرفِ آسمون مثل تماشای صفحهٔ یه ساعته. وقتی بدونی که اون‌ها دوباره تو آسمون ظاهر می‌شن، هر چه‌قدر هم روز بدی بوده باشه، هر چه‌قدر هم اوضاع ناخوشایندی باشه، باعث آرامش می‌شن.

مردم مدت مدیدی حالت گیج و آشفتهٔ بازیکنانی را داشتند که انگار ناگهان قواعد بازی عوض شده باشد. سخت کوشیده بودند که خودشان را با این فکر دلداری بدهند که پسرهای‌شان بیهوده کشته نشده‌اند. آن‌ها بخشی از تلاش شکوهمند برای حق و حقیقت بودند. اما لحظه‌هایی بود که نمی‌توانستند آن را باور کنند و آوای خشم و نومیدی را در خود خاموش کنند؛ نومیدی و خشمی که می‌خواست راه خود را با زخم و خراش از میان گلوی آن‌ها به بیرون باز کند، درست مانند پرنده‌ای ماده.

خداوند کار خطایی نمی‌کند.

زندگی‌ها بر باد رفته، نشانه‌ها بر جا مانده بود. و دربارهٔ یأس و نومیدی بشر که غم و اندوه نابودش کرده بود به فکر فرورفت. برای رانده شدن به لبهٔ پرتگاه نیازی نبود که انسان در جنگ شرکت کند.

او باید به چیزی محکم و استوار متوسل شود، زیرا اگر چنین کاری نمی‌کرد ــ کسی چه می‌دانست کِی و کجا ــ ذهن و روحش همچون بادکنکی بی‌آن‌که بترکد از هم می‌پاشد.

آخرین حرفی که این آقا، طفلکی، نیاز داره حرف‌های پر از یأس و نومیدی شماست