بریده‌هایی از کتاب آفتاب‌پرست‌ها

شادی تقریباً همیشه از مسئولیت بری است. ما دم کوتاهی که چشم‌ها را می‌بندیم شادیم.

دروغ همه‌جا هست. حتا خود طبیعت هم دروغ می‌گوید. مثلاً استتار جز دروغ چیست؟ آفتاب‌پرست خودش را به شکل برگی درمی‌آورد تا پروانهٔ بینوا را فریب دهد.

خاطره چشم‌اندازی است از پنجرهٔ قطار در حال حرکت.

حافظهٔ ما تا حد زیادی از آن‌چه تغذیه می‌کند که دیگران از ما به خاطر دارند. ما خاطرات دیگران را همچنان به یاد داریم که انگار از آنِ ماست ــ حتا خاطرات جعلی را.

هر وقت دوتا حادثه یا بیشتر باهم مقارن شوند و ندانیم چرا، به آن می‌گوییم شانس یا تصادف. اما چیزی که به آن می‌گوییم شانس، شاید بشود گفت نادانی.

«دروغ همه‌جا هست. حتا خود طبیعت هم دروغ می‌گوید. مثلاً استتار جز دروغ چیست؟ آفتاب‌پرست خودش را به شکل برگی درمی‌آورد تا پروانهٔ بینوا را فریب دهد.

«پلید بود و خودش نمی‌دانست. حتا نمی‌دانست پلیدی یعنی چه. یعنی پلید ناب بود.»

«پلید بود و خودش نمی‌دانست. حتا نمی‌دانست پلیدی یعنی چه. یعنی پلید ناب بود.»

حسرت آن ایام را می‌خورم که پستچی برای‌مان نامه می‌آورد، چه‌قدر خوشحال می‌شدیم، چه‌قدر تعجب می‌کردیم از نامه‌ای که به دست‌مان می‌رسید، بازش می‌کردیم و می‌خواندیم و وقتی جواب می‌دادیم، چه مراقبتی می‌کردیم، هر کلمه را انتخاب می‌کردیم، سبک‌سنگینش می‌کردیم، سبکی آن را می‌آزمودیم، رایحه‌اش را حس می‌کردیم، چون می‌دانستیم گیرنده هم هر کلمه را سبک‌سنگین می‌کند، ارزیابی می‌کند، می‌بوید، می‌چشد، همچنین می‌دانستیم برخی از این‌ها از گزند زمانه در امان می‌ماند تا سال‌ها بعد آن‌ها را بخوانند.