بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

است. باید بپذیریم که توانایی انتخاب قدرتی شکست‌ناپذیر در وجودمان است، قدرتی که از هر چیز، فرد یا نیروی دیگری متمایز و جداست.

اغلب، انتخاب را یک داشته در نظر می‌گیریم. ولی انتخاب چیزی نیست که داشته باشیم، بلکه چیزی است که انجام می‌دهیم. گزینه‌هایمان شاید مثل یک داشته باشند، اما انتخاب یک کنش است.

فقط تصور کنید اگر هر فردی روی زمین یک فعالیت خوب ولی غیرضروری را کنار بگذارد و به‌جای آن، کاری کاملاً ضروری انجام دهد، چه می‌شود؟

وقتی به خودمان اجازه می‌دهیم در انتخاب کارهایی که انجام می‌دهیم سخت‌گیرانه‌تر عمل کنیم، همه چیز تغییر می‌کند. به یک‌باره، کلید سطح بعدی موفقیت در زندگی‌مان را به دست می‌آوریم. با پی بردن به اینکه می‌توانیم چیزهای غیرضروری را از زندگی‌مان حذف کنیم، اینکه دیگر تحت کنترل اهداف دیگران نیستیم و اینکه حق انتخاب داریم، به آزادی فوق‌العاده‌ای می‌رسیم. با این قدرت شکست‌ناپذیر، می‌توانیم بالاترین سطح اثربخشی‌مان را نه فقط در زندگی و شغل‌مان، بلکه در جهان پیدا کنیم.

بیشتر ما به دلیل اشتیاق‌مان به خشنود کردن دیگران و تأثیرگذار بودن، انجام کارها را می‌پذیریم. با این حال، برای اینکه بالاترین اثربخشی را در انجام کارها داشته باشیم، قطعاً نه گفتن بهترین راه است. همان‌طور که پیتر دراکر می‌گوید: «افراد به دلیل «نه» گفتن تأثیرگذارند، به دلیل گفتن «این کار به درد من نمی‌خورد» است که تأثیرگذارند». حذف چیزهای غیرضروری یعنی به کسی نه بگوییم. آن هم به کرّات. این یعنی در برابر انتظارات اجتماعی مقاومت کنیم. انجام درست این کار جسارت و دلسوزی می‌خواهد. پس، حذف چیزهای غیرضروری فقط مربوط به داشتن انضباط فکری نیست. مربوط به انضباط احساسی لازم برای نه گفتن به فشار اجتماعی است.

ما به دنبال کارهای خوب زیادی برای انجام دادن نیستیم. به دنبال بالاترین سطح اثربخشی‌مان هستیم: انجام کارهای درست، به روش درست و در زمان درست. اصل‌گرایان تا می‌توانند برای بررسی، شنیدن، مناظره، سؤال کردن و تفکر وقت می‌گذارند. ولی بررسی کردن‌شان به‌خودی‌خود هدف نیست. مقصود از بررسی کردن تشخیص معدود چیزهای حیاتی از انبوه چیزهای کم‌اهمیت است.

«ظرف چند صد سال، وقتی تاریخ دوران‌مان از چشم‌اندازی دور نوشته شود، احتمالاً مهم‌ترین رویدادی که مورخان متوجهش خواهند شد نه فناوری، نه اینترنت و نه تجارت الکترونیک بلکه تغییری بی‌سابقه در اوضاع بشر خواهد بود. برای اولین بار، به معنای واقعی کلمه، افراد زیادی که تعدادشان هم هر روز رو به افزایش است، انتخاب‌های زیادی در اختیار دارند. برای اولین بار، مجبور می‌شوند خودشان را مدیریت کنند و جامعه اصلاً آمادگی این کار را ندارد». عدم آمادگی ما تا حدی به این دلیل است که برای اولین بار، تعدد انتخاب بر توانایی‌مان برای مدیریت کردنش چیره شده است. توانایی پالایش چیزهای مهم از غیرمهم را از دست داده‌ایم. روان‌شناسان این وضعیت را «خستگی تصمیم‌گیری» می‌نامند: هرچه مجبور به گرفتن تصمیم‌های بیشتری باشیم، کیفیت تصمیم‌هایمان بدتر می‌شود.

جیم کالینز، در کتاب شرکت‌های قدرتمند چگونه سقوط می‌کنند، علل فروپاشی شرکت‌هایی را بررسی می‌کند که زمانی عزیز دل وال‌استریت بوده‌اند. متوجه می‌شود که دلیل اصلی شکست در خیلی از این شرکت‌ها، گرفتار شدن‌شان به «تلاش بی‌نظم برای انجام کارهای بیشتر» بوده است.

اگر زندگیتان را اولویت بندی نکنید، یکی دیگر اولویت بندی‌اش میکند.

در انجام کارهای به‌واقع مهم، فقط وقتی می‌توانید به بالاترین سطح اثربخشی برسید که دست از تلاش برای انجام همهٔ کارها و بله گفتن به همه بردارید.