بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

مرزها تا حدی شبیه به دیوارهای قلعهٔ شنی‌اند. لحظه‌ای که اجازهٔ فرو ریختن یکی از آن‌ها را بدهیم، بقیهٔ هم پشت سرش آوار می‌شوند.

به‌جای «چه چیزی رو باید کنار بذارم؟»، می‌پرسند: «چه کاری رو می‌خوام با تمام نیرو انجام بدم؟»

«یادت میاد سر رفتن حوصله چه حسی داشت؟ دیگه آدم حوصله‌ش سر نمی‌ره»

راه و رسم فرع‌گرایی انجام همهٔ کارها با تمام قواست: تلاش برای انجام همهٔ کارها، داشتن همه‌چیز، تناسب داشتن با

چه می‌شود اگر کل جهان از پیگیری بی‌نظم انجام کارهای بیشتر به پیگیری منضبط انجام کارهای کمتر ولی بهتر روی بیاورد؟

در انجام کارهای به‌واقع مهم، فقط وقتی می‌توانید به بالاترین سطح اثربخشی برسید که دست از تلاش برای انجام همهٔ کارها و بله گفتن به همه بردارید.

راه و رسم اصل‌گرایی به کنترل انتخاب‌های خودمان ختم می‌شود. مسیری است که به سطوح جدید موفقیت و معنا می‌رسد. مسیری است که در آن نه فقط از رسیدن به مقصد، بلکه از خود سفر هم لذت می‌بریم. با وجود همهٔ این مزایا، نیروهایی زیادی دست به دست یکدیگر داده‌اند تا ما را از به کارگیری منضبط مسیر کمتر ولی بهتر بازدارند، شاید دلیلی که خیلی‌ها سر از مسیر فرع‌گرایی درمی‌آورند، همین باشد.

بدون انزوایی مطلق، خلق هیچ کار درخوری امکان‌پذیر نیست. پابلو پیکاسو

طبق نظریهٔ قانون توانی، برخی تلاش‌ها نسبت به تلاش‌های دیگر در عمل نتایج‌شان به شکل تصاعدی بیشتر است. برای مثال، همان‌طور که ناتان مای‌هرولد، مدیر ارشد فناوری اسبق مایکروسافت، گفته است (و بعد در حضور خودم تأییدش کرد): «برنامه‌نویسان عالی از برنامه‌نویسان متوسط بهره‌وری بیشتری دارند، آن هم نه با ضریب ۱۰ یا ۱۰۰ یا حتی ۰۰۰ ر ۱ برابر، بلکه با ضریب ۰۰۰ ر ۱۰ برابر». شاید او اغراق کرده باشد، ولی بیانگر این نکته است که برخی تلاش‌های خاص نتایج‌شان به شکل تصاعدی بهتر از تلاش‌های دیگر است.

گاهی‌اوقات، کاری که نمی‌کنید به اندازهٔ کاری که می‌کنید اهمیت دارد