بریده‌هایی از کتاب نظم و زوال سیاسی

از همان روزهای آغازین جمهوری، آمریکا هویت ملی قدرتمندی داشت که بیشتر از آنکه مبتنی بر قومیت یا مذهب باشد در مجموعه‌ای از ارزش‌های سیاسی با محوریت وفاداری به نهادهای دموکراتیک ریشه دوانده بود. از جهاتی می‌توان گفت آمریکایی‌ها قانون اساسی خود را به عنوان تجلی ارزش‌های جهانشمول که شبیه‌سازی مهاجران جدید با فرهنگ‌های متفاوت را تا حدی آسان‌تر می‌کرد، می‌پرستیدند.

جورج واشنگتن در سخنرانی خداحافظی خود «نسبت به آثار زیان‌بار روح حزبی که می‌توانست باعث تفرقه و نابودی ملت جدید شود هشدار داد». جان آدامز، جانشین او، هم معتقد بود «تقسیم کردن جمهوری به دو حزب بزرگ... بزرگترین شر سیاسی است که می‌تواند از دل قانون اساسی ما بیرون آید و باید از آن ترسید».

استالین و صدام حسین برای اعمال قدرت صرفاً به کنترل دولت و ارتش و پلیس اکتفا نمی‌کردند، بلکه انبوهی از گروه‌های کوچک وفادار به خود را ایجاد کرده بودند و بر آنها فرمانروایی می‌کردند

بوروکراسی مدرن بر مبنای شایسته‌سالاری، لیاقت فنی و غیرشخصی بودن استوار است. وقتی کارمندان براساس حمایت سیاسی یا رفاقت با سیاستمداران انتخاب می‌شوند عملکرد آنها لاجرم بسیار ضعیف‌تر خواهد بود. پرکردن بوروکراسی از منصوبان سیاسی باعث افزایش دستمزدها و کمبود منابع مالی می‌شود.

توانایی حکومت‌ها در ایجاد رانت بسیاری از افراد بلندپرواز را تشویق می‌کند برای رسیدن به ثروت، مسیر سیاست و نه کارآفرینی یا کار در بخش خصوصی را انتخاب کنند.

در جوامعی که اغلب سیاستمداران فاسدند، مجازات یک نفر به خاطر فساد بیشتر از آنکه نشانهٔ اصلاح باشد نشانهٔ جنگ قدرت است. (

کارآمدی حکومت با کنترل فساد همبستگی قوی دارد. کنترل فساد تنها شاخص دولت قوی و تاثیرگذار نیست، اما حکومت‌های شدیداً فاسد در ارائهٔ خدمات، اجرای قوانین و نمایندگی منافع عمومی با مشکلات زیادی مواجه‌اند.

مدرن‌ترین بوروکراسی‌های معاصر را دولت‌های اقتدارگرا به قصد تأمین امنیت ملی خود تأسیس کردند.

اگر حاکمان بتوانند قوانین را به نفع خود تغییر دهند حاکمیت قانون وجود نخواهد داشت، حتی اگر این قوانین برای بقیهٔ افراد جامعه به صورت یکسان اجرا شود.

توسعۀسیاسی یعنی تغییر دراز مدتِ نهادهای سیاسی، که متفاوت از تغییر مقامات و سیاست‌هاست.

تأسیس ادارهٔ جنگل‌بانی ایالات متحده تحت ریاست برنارد فِرنو و گیفورد پینکوت از اولین اقدامات دولت‌سازی در آمریکا در دوران ترقی بود. پیش از تصویب قانون پِندِلتون در سال ۱۸۸۳ و گسترش شایسته‌سالاری در بوروکراسی، حکومت آمریکا نظامی حامی‌پرور به حساب می‌آمد که در آن احزاب مناصب دولتی را براساس معیارهای ویژه‌پرورانه توزیع می‌کردند. برعکس، کارکنان ادارهٔ جنگل‌بانی افراد تحصیل‌کردهٔ دانشگاهی در رشته‌های بذرشناسی و جنگل‌بانی بودند که براساس شایسته‌سالاری و تخصص حرفه‌ای استخدام می‌شدند. مبارزات صورت گرفته در این راستا، که در فصل یازدهم بدان پرداختیم، نمونه‌ای

گاه افزایش بیش از حد مقررات به جای آنکه کاهش استقلال عمل بوروکراتیک را در پی داشته باشد موجب افزایش آن، ولی در جهتی بسیار ناسالم می‌شود. مقررات صوری اداری به قدری پیچیده و گیج‌کننده‌اند که هیچ‌کس نمی‌تواند در عمل بگوید از مقررات تبعیت می‌شود یا نه؟ این امر به بوروکرات‌ها امکان می‌دهد تصمیم بگیرند کدام یک از مقررات را به اجرا بگذارند، زیرا تنها آنها می‌توانند از کل نظام سر در بیاورند.

سازمان‌های نظامی باکیفیت می‌دانند باید به افسران ارشد «آزادی شکست خوردن» داد: اگر کوچکترین خطا سبب برکناری شود هیچ‌کس خطر نخواهد کرد.

کسانی که در فساد دست دارند الزاماً افراد بی‌اخلاقی نیستند، بلکه دایرهٔ تعهد اخلاقی آنها کوچکتر از حکومتی است که برای آن کار می‌کنند.