بریده‌هایی از کتاب نظم و زوال سیاسی

دموکراسی ارتباط نزدیکی با رواج دیدگاه‌های مرتبط با برابری انسان‌ها داشت

رابرت گیلیت گارد در کتاب کنترل فساد، این فرمول را به صورت زیر خلاصه کرده است. پاسخگو بودن - اختیارات = فساد

یونان و ایتالیا هرگز نتوانستند دولت‌های بوروکراتیک با کیفیت به وجود آورند و لذا غرق در حامی‌پروری و فساد گسترده شدند

داگلاس نورث، جان والیس و باری وینگاست، عنوان دیگری برای ویژه‌پروری جدید برگزیده‌اند: «نظم مبتنی بر دسترسی محدود» که در آن ائتلافی از نخبگان رانت‌خوار از قدرت سیاسی خود برای جلوگیری از رقابت آزاد در نظام اقتصادی و سیاسی استفاده می‌کنند

به تعبیر چارلز تیلی، جامعه‌شناس، «جنگ دولت را به وجود آورد و دولت جنگ را».

دموکراسی ارتباط نزدیکی با رواج دیدگاه‌های مرتبط با برابری انسان‌ها داشت

تغییر ریشه در تحرک اجتماعی ناشی از صنعتی‌شدن داشت

کسانی که در فساد دست دارند الزاماً افراد بی‌اخلاقی نیستند، بلکه دایرهٔ تعهد اخلاقی آنها کوچکتر از حکومتی است که برای آن کار می‌کنند.

همهٔ جوامع، اعم از دموکراتیک و اقتدارگرا، در طول زمان محکوم به زوالند. موضوع اصلی توانایی آنها برای سازگار شدن و رفع عیوب خویش است.

درخاورمیانه کنونی نیز وضعیت اینگونه است و مذهب ابزار قدرتمند بسیج به حساب می‌آید. لذا دستور کار و برنامه‌های سیاستمداران بیشتر از آنکه معطوف به سیاست‌گذاری‌های اقتصادی باشد متوجه موضوعاتی نظیر اجرای احکام شریعت و دعوا بر سر موقعیت زنان است.

حکومت‌ها زمانی بهتر کار می‌کنند که قدرت تبدیل به اقتدار شود، یعنی شهروندان به میل خود و به دلیل باور به مشروع بودن نظام از قوانین و سیاست‌ها تبعیت کنند.

ظرفیت دولت تابع منابع است. حتی بهترین و مشتاق‌ترین کارکنان هم اگر حقوق دریافت نکنند یا فاقد ابزارهای لازم برای انجام کار باشند به تعهدات خود پای‌بند نخواهند ماند. یکی از دلایل ضعیف‌بودن حکومت‌ها در کشورهای فقیر همین امر است.

ظرفیت بوروکراتیک چیزی بیشتر از جمع جبری ظرفیت تک تک کارکنان یک بوروکراسی بوده و تابع سرمایهٔ اجتماعی بوروکراسی‌هاست.

برخی از موفق‌ترین دولت‌های مدرن در شرایط اقتدارگرایانه به وجود آمدند، آن هم در کشورهایی که امنیت ملی آنها با انواع تهدیدات مواجه بود. چین باستان، پروس/آلمان، ژاپن مدرن و برخی کشورهای دیگر مصداق این تحول‌اند. برعکس دموکراسی وقتی پیش از تحکیم دولت مدرن به وجود می‌آید، اغلب باعث تضعیف کیفیت حکومت می‌شود.

کشورها در هر سطحی از توسعه می‌توانند از حکومت اقتدارگرا به حکومت دموکراتیک گذر کنند، اما اگر درآمدسرانه آنها از آستانه معینی بیشتر شود احتمال دموکراتیک ماندن‌شان بیشتر می‌شود

یکی از بزرگترین آسیب‌های حکومت‌های اقتدارگرا در بخش‌های مختلف دنیا بی‌میلی رهبران برای کناره‌گیری محترمانه بعد از یک دورهٔ زمانی و نبود نظام تصمیم‌گیری نهادینه شده دربارهٔ جانشینی است.

انسان‌ها در مقاطع حساس تاریخی دست به انتخاب‌هایی سیاسی می‌زنند که جوامع را مجبور می‌کند در مسیرهای بهتر یا بدتر گام بردارند. به بیان دیگر، انسان‌ها کارگزارانی هستند که سرنوشت خودشان را کنترل می‌کنند، حتی اگر شرایط مادی انتخاب‌های آنها را شکل دهد.

تورم شکل پنهانی از مالیات‌گیری است و برای جمعیتی که ناگزیر از تحمل آن هستند پیامدهای نامناسب بسیاری دارد.

اگر کشوری تحت حاکمیت نخبگانی باشد که هدف اولیهٔ آنها استفاده از منابع عمومی برای پر کردن جیب خودشان باشد، اگر حق مالکیت مورد احترام نباشد، اگر کشوری نتواند سیاست‌های منسجم داشته یا مردم را آموزش دهد، در این صورت حتی داشتن منابع زیرزمینی ارزشمند مثل نفت هم نمی‌تواند به تداوم رشد اقتصادی بیانجامد. وجود ظاهری نهادهای دموکراتیک برای تضمین نتایج و پیامدهای مفید کافی نیست؛ دولت و حاکمیت قانون بخش‌های مهمی از این ترکیب‌اند.

سیمور مارتین لیپسِت گفته است اگر در آلمان یا یونان می‌توان یک نفر را به غیر آلمانی و غیریونانی بودن متهم کرد، در آمریکا چنین کاری ممکن نیست، زیرا آمریکاگرایی یا آمریکایی بودن متشکل از مجموعه‌ای از ارزش‌هاست که پذیرش آنها اختیاری و داوطلبانه است و جزو خصایص قومی به ارث رسیده از گذشته نیست.