بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

جسمم غزل است اما روحم همه نیمایی است

تو را چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری

لبت «نه» گوید و پیداست می‌گوید دلت: «آری» که این‌سان دشمنی، یعنی که خیلی دوستم داری دلت می‌آید آیا از زبانی این‌همه شیرین  تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری؟

لبریزی از گفتن، ولی در هیچ سویت محرمی نیست

مردم به فکر قصر شنی، روی ساحل‌اند عاشق به فکر وسعت دریای روبه‌روش

قلبت، بگو، قلبت چطور است؟ قلبم؟ چه می‌دانم

گفتم که «آقای مجنون! بس کن! که دوشیزه لیلی انگار دیگر نه انگار کز عشق هیچش خبر هست»

آغاز فروردین چشمت، مشهد من شیراز من، اردیبهشت دامن تو هر اصفهان ابرویت نصف جهانم خرمای خوزستان من خندیدن تو من جز برای تو نمی‌خواهم خودم را ای از همه من‌های من بهتر، منِ تو هرچیز و هرکس رو به چیزی در نمازند ای چشم‌های من نماز دیدن تو حیران و سرگردان چشمت تا ابد باد منظومه دل بر مدار روشن تو

گفتی «به غیر تو به کسی دل نبسته‌ام» گفتی، ولی دروغ، دلت شرمسار بود

فرشی به زیر پای تو از سبزه‌زار بود من بودم و تو بودی و فصل بهار بود افتاده بود ماه در آغوش جویبار خیره نگاه ما به دل جویبار بود زلفت نمی‌گذاشت ببینم رخ تو را من تازه‌کار بودم و او کهنه‌کار بود

یک با یک جمع شد؛ یکی شد، یک شد این عشق، ریاضیات خود را دارد!

ای تکیه‌گاه و پناهِ زیباترین لحظه‌های پر عصمت پر شکوهِ تنهایی و خلوت من! ای شط شیرین پر شوکت من

گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ار نه ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست تا اشارات نظر نامه‌رسان من و توست

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست تا اشارات نظر نامه‌رسان من و توست

آتش مگر در طبع چون آویشنت داری؟

من و تو همچنان تب کرده و بیمارِ هم، هرچند خدا داروی ما را هر دو در یک نسخه پیچیده

من و تو با گناه عشق در جان هم افتادیم گناهی که خدا بخشیده آن را و... نبخشیده

تو آن بازیگر تردستی و من آن گل پوچی که او را هیچ‌کس از هیچ دستی برنمی‌چیده

تعادل در ترازوی کدامین دولتی، ای عقل؟ که ناسنجیده می‌گویی، ولو سنجیده ‌سنجیده