بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

یکی با عقل خوشنام و یکی با عقل بدنام است به نام نامی آن کس که ما را ننگ نامیده

یکی را حلقه در دست و یکی را دست در حلقه کلید هر دری در قفل هر دردی نچرخیده

نامت گلواژه‌ای به سپیدای ماهتاب و سپیده است با عطر باغ اطلسی و دشت‌های گرم شب‌بوهای دشتستان

دشت، ارزانی‌ات ای تنگ نظر! ما را بس جامی و تاری و یاری و همین کهنه گلیم...

دشت، ارزانی‌ات ای تنگ نظر! ما را بس جامی و تاری و یاری و همین کهنه گلیم...

باکم از دوزخ و از دوزخیان نیست ولی غم هجران تو آن روز عذابی است الیم

تو را چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری

لبت «نه» گوید و پیداست می‌گوید دلت: «آری» که این‌سان دشمنی، یعنی که خیلی دوستم داری دلت می‌آید آیا از زبانی این‌همه شیرین  تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری؟

تا اهدنا ال... سرای تو راهی نمانده ‌است

سبحان رب هرچه دلم را ز من برید سبحان رب هرچه دلم را ز من گسست

قلبت، بگو، قلبت چطور است؟ قلبم؟ چه می‌دانم

آغاز فروردین چشمت، مشهد من شیراز من، اردیبهشت دامن تو هر اصفهان ابرویت نصف جهانم خرمای خوزستان من خندیدن تو من جز برای تو نمی‌خواهم خودم را ای از همه من‌های من بهتر، منِ تو هرچیز و هرکس رو به چیزی در نمازند ای چشم‌های من نماز دیدن تو حیران و سرگردان چشمت تا ابد باد منظومه دل بر مدار روشن تو

کار دل یتیم من امسال زار بود جای تو بود خالی و دست غریب من بی روح و سرد، بر سر سنگ مزار بود

امسال دهکده، نفسش بوی مرگ داشت امسال مثل لاله دلم داغدار بود امسال دار قالی ما بی‌شکوفه ماند

وقت وداع و گریه بی‌اختیار بود

گفتی «به غیر تو به کسی دل نبسته‌ام» گفتی، ولی دروغ، دلت شرمسار بود

زلفت نمی‌گذاشت ببینم رخ تو را من تازه‌کار بودم و او کهنه‌کار بود

این عشق، ریاضیات خود را دارد!

ای تکیه‌گاه و پناهِ زیباترین لحظه‌های پر عصمت پر شکوهِ تنهایی و خلوت من!

گوش کن! با لب خاموش سخن می‌گویم پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست