بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

برقی اگر در گیسوی چون خرمنت داری باغی... ولی زندان رنگی، باغ پاییزی

عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ که به عمری نتوان دست در آثارش برد حسین منزوی

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب کز هر زبان که می‌شنوم نا مکرر است

یکی با بخت خوابیده، یکی با بختِ خوابیده جهان خوابی است در بی‌خوابی چشم جهاندیده یکی را حلقه در دست و یکی را دست در حلقه کلید هر دری در قفل هر دردی نچرخیده یکی با عقل خوشنام و یکی با عقل بدنام است به نام نامی آن کس که ما را ننگ نامیده تعادل در ترازوی کدامین دولتی، ای عقل؟ که ناسنجیده می‌گویی، ولو سنجیده ‌سنجیده سرم از شرب سنگین و سبوی شیشه‌ای در دست سرم را در سبو کن، آه ای دورِ نگردیده! تویی آن آفتابی‌گردن و من آن گل گیجی که سرگردانی‌اش را هیچ خورشیدی نفهمیده

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن با مردم بی‌درد، ندانی که چه دردی است

سلام حال همه ما خوب است ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاهی خیالی دور که مردم به آن شادمانی بی‌سبب می‌گویند

این چند هزارمین شب بی‌خوابی است ای عشق! فقط حساب دستت باشد

جلیل صفربیگی یک جام پر از شراب دستت باشد تا حال من خراب دستت باشد این چند هزارمین شب بی‌خوابی است ای عشق! فقط حساب دستت باشد هیچ، ص ۵۳ / واران

لبت «نه» گوید و پیداست می‌گوید دلت: «آری» که این‌سان دشمنی، یعنی که خیلی دوستم داری دلت می‌آید آیا از زبانی این‌همه شیرین تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری؟ نمی‌رنجم اگر باور نداری عشق نابم را که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیاری تو را چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری چه زیبا می‌شود دنیا برای من اگر روزی تو از آنی که هستی، ای معمّا! پرده برداری

خبر به دورترین نقطه جهان برسد نخواست او به منِ خسته بی‌گمان برسد شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشمِ خودت کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد چه می‌کنی؟ اگر او را که خواستی یک عمر به ‌راحتی کسی از راه ناگهان برسد، رها کنی، برود، از دلت جدا باشد به آن که دوست‌تَرَش داشته، به آن برسد

دشت، ارزانی‌ات ای تنگ نظر! ما را بس جامی و تاری و یاری و همین کهنه گلیم...

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست تا اشارات نظر نامه‌رسان من و توست گوش کن! با لب خاموش سخن می‌گویم پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

چنان آشفته‌ام کردی که ابراهیم، بت‌ها را به حدّی دوستت دارم که دنیادوست، دنیا را جهان را با تو تنها می‌شود چندی تحمّل کرد الهی، بی‌تو چشمانم نبیند صبح فردا را

من از نگاه کلاغی که رفت فهمیدم که سرنوشت درختان باغ‌مان تبر است

ای حسن یوسف دکمه پیراهن تو! دل می‌شکوفد گل‌به‌گل از دامن تو جز در هوای تو مرا سیر و سفر نیست گلگشت من دیدار سرو و سوسن تو آغاز فروردین چشمت، مشهد من شیراز من، اردیبهشت دامن تو هر اصفهان ابرویت نصف جهانم خرمای خوزستان من خندیدن تو من جز برای تو نمی‌خواهم خودم را ای از همه من‌های من بهتر، منِ تو هرچیز و هرکس رو به چیزی در نمازند ای چشم‌های من نماز دیدن تو حیران و سرگردان چشمت تا ابد باد منظومه دل بر مدار روشن تو

دلم لبالب خون بود و خنده‌ام بر لب چنین به چشم می‌آمد ولی چنان بودم از آن غروب در آن سایه‌باغ یادت هست که رفته تا ته تصنیفی از بنان بودم؟ تو گرم چایی خود بودی و لبم می‌گفت که کاشکی لب خوشبخت استکان بودم

چشمت نگران دم و دام دگران است چشم نگرانت ز نگاه دگران دور آغوش تو آرام‌ترین خانه دنیاست آرام‌ترین خانه ز دستان خزان دور

من جز برای تو نمی‌خواهم خودم را ای از همه من‌های من بهتر، منِ تو

خسرو احتشامی به لب چشمه سر شب به شتاب آمده بود کوزه بر دوش پی بردن آب آمده بود خوی وحشی‌نگهانِ ده بالا را داشت آب از دیدن او در تب و تاب آمده بود در هوا از نفسش عطر گل سنجد ریخت شادی‌انگیزتر از بوی گلاب آمده بود پیرمردان همه گفتند که همزاد پری است بس که شاداب ز جوبار شباب آمده بود کوزه در آب فرو رفته و از قهقهه‌اش اشک در چشم بلورین حباب آمده بود رقص را در گذر باد به ریواس تنش مخملی بود که از کوچه خواب آمده بود عصمتش راه به هر دزد نگاهی می‌بست گرچه سکرآور و سرمست و خراب آمده بود

عشق یعنی قلم از تیشه و دفتر از سنگ که به عمری نتوان دست در آثارش برد حسین منزوی