بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

برای هدیه چشمانمان به یکدیگر نیافتم غزلی از سکوت زیباتر

قدم زدم شب آیینه را محل به محل ورق زدم دل دیوانه را غزل به غزل

چه خواهد کرد با ما عشق؟ پرسیدیم و خندیدی فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معمّا را

نمی دانم چه نفرینی گریبان‌گیر مجنون است که وحشی می‌کند چشمانش آهوهای صحرا را

مرا بازیچه خود ساخت چون موسا که دریا را فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسا را

کسی را تاب دیدار سر زلف پریشان نیست چرا آشفته می‌خواهی خدایا خاطر ما را؟

من آن شهرم که می‌تازند بر ویرانه‌های او نمی‌خواهی به لبخندی بسازی سرزمینت را؟

پنهان شده در جانی و از جان و جهان دور جان تو مباد از من بی‌نام و نشان دور

تو اگر مرغ عشق من باشی، بازوانم بدون شک قفس‌اند واقعاً حیف اگر که این آغوش تنگ باشد برای پرزدنت

پشت در پشت عاشقت بودیم من و شیراز و بلخ و نیشابور تو بگو دفتر همه شعراست، گر سؤالی کنند از وطنت

بگردم! جای تو بر چشم‌های صندلی خالی است بگردم! آی بر جایت نشسته یک دو پروانه

سحر شد، تو کجایی؟ شد قضا این رکعتان گیج چه سمتی هست آیا قبله این زهد دیوانه؟

نبودی و نکردی کوک ساعت را که برخیزد نیامد روز، چون زیبا نفرمودید: «صبحانه...»

نکردم باز در، بی‌تو، به روی صبح بیگانه به صبحِ با تو عادت کرده‌ام، خورشید این خانه!

کنار چشمه، پنهانی قراری با کسی دارم دلی شاید برایم کرده باشد روبه‌راه آنجا دلم لرزید پای چشمه، پایم ماند از رفتن نمی‌دانم چه با من کرد آن چشم سیاه آنجا کنار چشمه، پای نخل، جبرائیل می‌خندد جلوتر می‌روم... مریم نشسته پا به ماه آنجا

زلیخا! بوسه‌های آبدارت را نمی‌خواهم به کنعان باز می‌گردم که چاه آنجاست، ماه آنجا کجا می‌گردی؟ ای درویش! یک شب دل به دریا زن که راه آنجاست، شاه آنجاست؛ یعنی شاهراه آنجا

خدایا! خوش به حال ماه، گاه اینجاست گاه آنجا

در تو چه دیده‌اند خلایق که می‌روند قربان چشم‌های تو روزی هزار بار؟

تو کیستی؟ که رو به تو آورده هرکه هست شیخ نمازخوان و جوان شراب‌خوار تو کیستی؟ که داغ تو دارند بر جبین انبوه کافه‌های خیابان لاله‌زار

دشت، ارزانی‌ات ای تنگ نظر! ما را بس جامی و تاری و یاری و همین کهنه گلیم...