بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

بیگانگی ز حد رفت، ای آشنا! مپرهیز زین عاشق پشیمان، سرخیل شرمساران

ای مهربان‌تر از برگ در بوسه‌های باران! بیداری ستاره در چشم جویباران! آیینه نگاهت پیوند صبح و ساحل لبخند گاه‌گاهت، صبح ستاره‌باران بازآ که در هوایت خاموشی جنونم فریادها برانگیخت از سنگ کوهساران ای جویبار جاری! زین سایه‌برگ، مگریز! کاین‌گونه فرصت از کف دادند بی‌شماران گفتی: «به روزگاری مهری نشسته» گفتم: بیرون نمی‌توان کرد «حتی» به روزگاران

من همان انگور بدمستم که بوی موی تو در مشام این شب وحشی شرابم کرده ‌است

مرا تو بی‌سببی نیستی. به‌راستی صلت کدام قصیده‌ای ای غزل؟

کوه با نخستین سنگ‌ها آغاز می‌شود و انسان با نخستین درد.

جهان زندان دل‌بازی است؛ دل‌تنگی به من می‌گفت که ماهی‌ها نمی‌خواهند حتی تُنگ دریا را

جهان را با تو تنها می‌شود چندی تحمّل کرد الهی، بی‌تو چشمانم نبیند صبح فردا را

چنان آشفته‌ام کردی که ابراهیم، بت‌ها را به حدّی دوستت دارم که دنیادوست، دنیا را

باور مکن که زنده بمانم بدون تو نه من کم از زمینم و نه تو کم از بهار

غمی نجیب نهفته است در دلم، که مرا رها نمی‌کند احساس دوست داشتنت

در خواب، چراغ تا سحر دستم بود در خواب، کلید هرچه در دستم بود زیباتر از این خواب، ندیدم خوابی بیدار شدم، دست تو در دستم بود

پایان حکایتم شنیدن دارد من عاشق او بودم و او عاشق او...

سه عقربه که سه تا خنجرند بعد از تو گلوی ثانیه را می‌درند بعد از تو

خدا کند فقط این عشق از سرم برود خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

خبر به دورترین نقطه جهان برسد نخواست او به منِ خسته بی‌گمان برسد شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشمِ خودت کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد

تو را به خون دل مریمِ ملامت‌کش مسیح معجزه را از دلم نران، هلنا!

یاد مرا به حافظه بسپار اما... نام مرا بر لب مبند که مسموم می‌شوی

یاد مرا به حافظه بسپار اما... نام مرا بر لب مبند که مسموم می‌شوی

کدام ما دو نفر شادمان‌تریم از هم در این قمار که ما هر دو می‌بریم از هم

به سرنوشت غریبم خوش آمدی امروز در انتظار تو رنجور سالیان بودم