بریده‌هایی از کتاب همواره عشق

تا ابد دور تو می‌گردم، بسوزان، عشق کن ای که شاعر می‌کشی! پروانه می‌خواهی چه کار؟

دوستت دارم پریشان، شانه می‌خواهی چه کار؟ دام بگذاری، اسیرم، دانه می‌خواهی چه کار؟

گریه از مردم هشیار، خلایق نپسندند شده‌ام مست که تا قطره اشکی بفشانم

من که در دام اسیرم، چه بهارم؟ چه خزانم؟

دم به دم حلقه این دام شود تنگ‌تر و من دست و پایی نزنم، خود ز کمندت نرهانم

غمم این است که چون ماه نو انگشت‌نمایی ورنه غم نیست که در عشق تو رسوای جهانم

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم از چه با دشمن جانم شده‌ام دوست، ندانم

آتشی از عشق در من شعله‌ور بود و، نبود هیچ‌کس آگاه از جنگی که در من می‌گذشت

با منِِ برنو به دوشِِ یاغی مشروطه‌خواه عشق کاری کرده که تبریز می‌سوزد در آه بعدها تاریخ می‌گوید که چشمانت چه کرد با منِ تنهاتر از ستارخانِ بی‌سپاه موی من مانند یال اسب مغرورم سپید روزگار من شبیه کتری چوپان سیاه هرکسی بعد از تو من را دید، گفت از رعد و برق کنده پیر بلوطی سوخت، نه یک مشت کاه کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود یک نفر باید زلیخا را بیندازد به چاه آدمیزاد است و عشق و دل به هر کاری زدن آدم است و سیب خوردن،  آدم است و اشتباه

سوختم، دیدم قدیمی‌ها چه زیبا گفته‌اند «دانه فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه»

لب‌های تو اندوخته آب حیات است اسراف مکن این همه در مصرف خنده

هم، چون کف امواج خزر، چشم‌گریزی هم، مثل شکوه سبلان خیره‌کننده

خدا چه حوصله‌ای داشت روز خلقت تو که هیچ نقص ندارد تراش قامت تو نشسته شبنم حرفی، لطیف و روشن و پاک

این چند هزارمین شب بی‌خوابی است ای عشق! فقط حساب دستت باشد

شنیده‌ام که به جنگل قدم گذاشته‌ای پلنگ وحشی من! خوش به حال آهوها!

گفته بودم زیباتر از تمام ستارگانی هستی که سینمای جهان کشف کرده‌است، حالا هزار سال نوری دور شده‌ای از من و هزار بار زیباتر.

از نو برایت می‌نویسم حال همه ما خوب است اما تو باور مکن!

سلام حال همه ما خوب است ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاهی خیالی دور که مردم به آن شادمانی بی‌سبب می‌گویند با این حال هم اگر عمری باقی ماند طوری از کنار زندگی می‌گذرم که نه زانوی آهوی بی‌جفت بلرزد و نه این دل ناماندگار بی‌درمان

هنرم کاش گره‌بند زر و سیم بود که به بازار تو کاری نگشود از هنرم سیزده را همه عالم به در امروز از شهر من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم گاهی از کوچه معشوقه خود می‌گذرم تو از آنِ دگری، رو که مرا یاد تو بس خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر شیرم و جوی شغالان نبود آبخورم خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت شهریارا! چه کنم؟ لعلم و والا گهرم

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند دیوار زندگی را زین‌گونه یادگاران، وین نغمه محبت، بعد از من و تو مانَد تا در زمانه باقی است آواز باد و باران