بریده‌هایی از کتاب تسخیر نان

همهٔ امور بدون دخالت دولت‌ها ساده‌تر و رضایت‌بخش‌تر حل‌وفصل می‌شوند.

پل‌هایی که در روزگار قدیم برای استفاده از آنها می‌بایست عوارض پرداخت شود، حالا به دارایی‌های عمومی تبدیل شده و برای همگان رایگان است. راه‌ها هم همین‌طورند، مگر در نقاطی از شرق که هنوز به‌ازای هر مایل از راه، عوارضی از مسافران دریافت می‌شود. موزه‌ها، کتابخانه‌های عمومی رایگان، مدارس رایگان، غذاهای رایگان برای کودکان، پارک‌ها و باغ‌هایی که روی عموم مردم بازند، خیابان‌های سنگ‌فرش‌شده و روشن که برای همگان رایگان‌اند و تأمین بی‌مضایقهٔ آب برای خانه‌ها؛ این‌ها همه تنظیماتی هستند مبتنی بر یک اصل: «آن‌چه را که نیاز داری، بردار!»

«به مدد پول، انسان می‌تواند هر آنچه را نیاز دارد بخرد.» اما چنین فردی در مسیری اشتباه گام برمی‌داشت. تاریخ مدرن این واقعیت را به او آموخته است که بدون کمک همگان، کاری از او ساخته نیست، حتی اگر صندوقچه‌هایی پر از طلا داشته باشد.

نظام مزدوری از بطن مالکیت فردی زمین و ابزار تولید بیرون آمده است. این نظام، شرط ضروری توسعهٔ تولید سرمایه‌دارانه بوده است

بیایید شجاعت آن را داشته باشیم که بگوییم رفاه برای همگان، که امری امکان‌پذیر است، باید تحقق یابد.

چنین چیزی از طریق فعالیت‌های پارلمانی قابل دسترسی نیست.

هر گروه برای خود اهمیتی اساسی [در جریان انقلاب] قایل است، حال آنکه نیروی واقعی جنبش، آن بیرون در خیابان‌هاست.

آن‌هایی که تا دیروز بی‌تفاوت‌ترین‌ها بودند، شاید حالا از همه پرشورتر ظاهر شوند.

همه ضرورت یک انقلاب اجتماعی را درک می‌کنند. هم فقرا و هم ثروتمندان دریافته‌اند که این انقلاب قطعی است و شاید ظرف همین چند سال به وقوع بپیوندد

زمانی که تودهٔ مردم فریاد بزنند: «کافی است! ما زغال و نان و پوشاک کافی داریم! بیایید استراحت کنیم و فکر کنیم چطور می‌توانیم از نیروهایمان و از اوقات فراغتمان به بهترین شکل استفاده کنیم!»

اما، فراتر از این، باید تمام آن کاری را مدنظر داشته باشیم که به‌تمامی تباه می‌شود: یک‌جا در نگهداری از اصطبل‌ها و مراتع و جاه و جلال ثروتمندان؛ جای دیگر در ارضای هوس‌های جامعه و تأمین ذائقهٔ فاسدشدهٔ توده‌های مرسوم؛ جایی دیگر در واداشتن مصرف‌کنندگان به خرید آن‌چه نیازی بدان ندارد، یا قالب کردن چیزی بی‌ارزش به او، به‌مدد هیاهوی تبلیغات؛ و از سوی دیگر، در تولید محصولاتی که به‌واقع آسیب‌رسانند، اما سود زیادی را نصیب تولیدکنندگانش می‌کند.

رفاه برای همگان یک رویا نیست.

همه‌چیز از آنِ همهٔ مردم است، زیرا همهٔ مردم به آن‌ها نیاز دارند، زیرا همهٔ مردم توان خود را برای تولیدشان صرف کرده‌اند

آموزش همچنان امتیازی در اختیار یک اقلیت کوچک باقی می‌ماند، زیرا بیهوده است سخن گفتن از آموزش برای فرزند کارگری که به‌ناچار، در سیزده‌سالگی [برای کار] روانهٔ معدنی می‌شود،

ما می‌دانیم که این‌همه، چه مالیات‌های سنگینی را بر دوش کارگران می‌گذارد

ما بر سر آن عالیجناب فئودالی که به کشاورز اجازه نمی‌داد، زمین را شخم بزند، مگر آنکه یک‌چهارم محصول خود را به اربابش تسلیم کند، فریاد شرم سر می‌دهیم. آن‌زمان را دوران توحش می‌نامیم. اما اگرچه اشکال تغییر کرده‌اند، روابط همانی است که بود. کارگر، تحت نام «قرارداد آزاد»، ناگزیر است همان قیود فئودالی را بپذیرد. زیرا وقتی زمان انتخاب فرا می‌رسد، شرایط بهتری پیش روی او نخواهد بود. همه‌چیز تحت مالکیت خصوصی است و او، یا باید این شرایط را بپذیرد یا از گرسنگی بمیرد.

اگر فرزندان آنانی که هزار هزارشان در زمان حفاری مغاره‌های راه‌آهن و تونل‌های آن جان باخته‌اند، با شندره‌ها و شکم‌های گرسنه‌شان سر برسند و از این سهامداران درخواست تکه‌ای نان کنند، با سرنیزه‌ها و نارنجک‌هایی روبه‌رو می‌شوند که قرار است آن‌ها را پراکنده سازد و از «منافع مقررهٔ سهامداران] صیانت کند.

نبوغ سِگن‌ها، مه‌یِرها و گرووها، بی‌تردید بیش از تلاش تمامی سرمایه‌داران در گشایش مسیرهایی نو در صنعت ثمربخش بوده است.

این هزاران فیلسوف، شاعر، محقق و مخترع، خود از کار مردمان سده‌های پیش‌تر تغذیه شده‌اند. در طول عمرشان، حیات و غذای جسم و ذهن خود را از [دسترنج] گروه‌های پرشماری از کارگران و صنعت‌گرانی از سنخ‌های مختلف به‌دست آورده‌اند. حتی نیروی محرک کار خودشان را هم از فضای پیرامون‌شان گرفته‌اند.

هزاران مخترع، شناخته‌شده یا ناشناس، که گاه در فقر مرده‌اند،