بریده‌هایی از کتاب تسخیر نان

در وهلهٔ نخست، در تمام شهرهای بزرگ، کمابیش آن‌قدر خانه و آپارتمان خالی وجود دارد که بشود تمام ساکنان زاغه‌ها را در آن‌ها اسکان داد.

یا برای مثال فکر کنید که صاحب‌خانه تعداد زیادی اتاق برای خودش دارد و در همسایگی او زنی فقیر به‌همراه پنج فرزندش تنها در یک اتاق زندگی می‌کنند. در این صورت، مردم بررسی خواهند کرد که آیا می‌شود با پاره‌ای تعدیلات، اتاق‌های خالی آن خانه به جایی مناسب برای زندگی زن بیچاره و فرزندانش تبدیل شود یا نه. آیا این عادلانه‌تر و منصفانه‌تر نخواهد بود تا اینکه بگذاریم مادر و پنج فرزند کوچکش در آن بیغوله پژمرده شوند، در حالی که آقای خوش‌لباس ما، در عمارت نیمه‌خالی خود با آسودگی لم بدهد؟

آنان فراموش می‌کنند که در همان شهر، یک کارگر، با همسر و فرزندانش، در زاغه‌ای شلوغ خفه می‌شود، در حالی که از پنجره‌اش می‌تواند قصر مردی ثروتمند را ببیند. آنان فراموش می‌کنند که تمام یک نسل، در زاغه‌های متراکم، در حسرت هوای تازه و نور خورشید از میان می‌روند. از میان بردن همین نابرابری باید نخستین هدف انقلاب باشد.

«آیا این شرم‌آور نیست که مردم پاریس مالکیت تمام آن خانه‌های زیبا را به‌دست بگیرند، در حالی که کشاورزان روستاها تنها کلبه‌هایی مخروبه برای زندگی دارند؟

«صبور باشید رفقا! قصرهایی بهتر و زیباتر از آنچه سرمایه‌دارها برای خودشان می‌ساختند، از جای‌جای شهرِ رسته از بندِ ما قد خواهند افراشت. ساختمان‌ها به آنانی تعلق خواهد داشت که بیشتر به آن‌ها نیازمندند. کمون آنارشیستی نمی‌سازد تا پولی به‌دست بیاورد. یادبودهایی که برای شهروندانش برمی‌افرازد، محصولات روح جمعی [کمون]، در مقام الگویی برای بشریت عمل خواهند کرد: آن‌ها از آنِ شما خواهند بود.»

به هر روی، سؤال این نیست که آیا بی‌عدالتی وجود خواهد داشت یا نه؛ سؤال این است که چطور می‌توان تعداد چنین مسائلی را کاهش دا

خیرخواهی و غریزهٔ عدالت‌طلبی‌ای که توده‌ها را به حرکت درمی‌آورد، ما را به‌شگفتی فرو برده است.

مردم خواسته‌های نامعقولی ندارند.

«این یک انقلاب واقعی است رفقا. هیچ اشتباهی در کار نیست. امروز عصر به فلان‌جا بیایید. تمام محله خواهند آمد و خانه‌های مسکونی را دوباره از نو توزیع خواهیم کرد. اگر از این زاغه‌ای که در آن زندگی می‌کنید خسته شده‌اید، بیایید و یک آپارتمان پنج‌اتاقه بگیرید. نگران هم نباشید، زیرا وقتی در آن ساکن شدید، همان‌جا خواهید ماند. مردم دست به سلاح برده‌اند و اگر کسی بخواهد شما را از خانه‌تان بیرون کند، باید با آن‌ها طرف شود.»

به‌یقین، این همان صخره‌ای است که می‌تواند کشتی امیدواری ما را غرق کند. اما، اگر مردم گوش شنوایی برای مباحث فریبنده‌ای نداشته باشند که حاصلی جز سردرگمی‌شان ندارد؛ و دریابند که زندگی نو نیازمند شرایطی نو است؛ اگر مسئولیت را خودشان بر عهده بگیرند؛ آن وقت سلب مالکیت بدون دشواری چندانی به اجرا درخواهد آمد.

باید کاری کرد که کارگر به‌روشنی دریابد که برآشفتن و بی‌سامان کردن ساختارِ اقتدار تنها منفعتی سر باز زدن از پرداخت اجاره‌بها به ارباب یا مالک نیست. باید دریابد که امحای نظام اجاره‌داری، یک اصل بنیادین است که به‌واسطهٔ توافق عموم مردم به‌رسمیت شناخته و تصویب شده است. دریابد که داشتن خانه‌ای بدون نیاز به پرداخت اجاره‌بها، حقی است که تودهٔ مردم از آن دفاع می‌کند

زیرا قحطی دیگر دشمنی نیست که باید از آن ترسید. نه، خطری که انقلاب را تهدید می‌کند، ترس، تعصب و نیمه‌کاری است.

بگذارید انقلاب به راه خودش برود،

اگر در آغاز، افکار جسورانه‌ای در سر داشته باشیم، اعمال جسورانه هم از راه خواهند رسید.

تنها منتظر استادکاری کشاورزانی است که با کار خود، پاریس را در محاصرهٔ زمین‌هایی هزاران بار زایاتر و بارآورتر از استپ‌های خشکیده از آفتاب جنوب روسیه قرار می‌دهند. مشکلی در تأمین نیروی کار هم نخواهد بود. دو میلیون نفر پاریسی، زمانی که دیگر قرار نیست بازیچه‌ها و تفریحات تجملاتی شاهزاده‌های روس، بزرگ‌زاده‌های رومانیایی و همسران بانکداران آلمانی را فراهم کنند، چه کار دیگری دارند که بخواهند همّ‌وغمشان را صرف آن کنند؟

. از سوی بردگان زمین از فرصت انقلاب بهره خواهند گرفت تا پشت خمیده‌شان را راست کنند. به‌جای چهارده یا پانزده ساعت کار در روز، آن‌گونه که امروز انجام می‌دهد، آزاد خواهد بود تا نیمی از این زمان را به کار بپردازد.

از آنجا که تمام تمدن طبقه‌متوسطی ما بر اساس استثمار نژادها و کشورهایی با نظام‌های صنعتی کمتر توسعه‌یافته استوار است، انقلاب از همان آغاز موهبتی برای این کشورها و نژادها خواهد بود. زیرا با زهرچشم گرفتن از این «تمدن»، به نژادهای به‌اصطلاح فرودست اجازه می‌دهد تا خود را رها سازند. اما این موهبت، خود را در قالب کاهشی مستمر در ورود ملزومات غذایی به شهرهای بزرگ اروپای غربی نشان خواهد داد.

بگذارید شهر، بدون فوت وقت، به تولید چیزهایی بپردازد که کشاورزان نیاز دارند و نه خنزرپنزرهای باب روزی که [امروزه] برای زنانِ ثروتمندانِ شهر می‌سازد. بگذارید چرخ‌های خیاطی پاریس برای تولید لباس مردمان روستا به کار بیفتند: به‌جای لباس‌های شب گران‌بها برای همسران اربابان زمین‌دار انگلیسی و روس یا صاحبان معادن طلای آفریقا، لباس‌هایی مناسب روزهای کار و لباس‌هایی مناسب روزهای تعطیل روستاییان بدوزند. بگذارید کارخانه‌های فرانسوی خودشان مشغول تولید ابزارآلات کشاورزی مانند کلنگ، شن‌کش و نظایر آن شوند، به‌جای آنکه منتظر بمانند تا انگلیسی‌ها، در برابر شراب فرانسوی، به آنان ابزار بفروشند!

علاوه بر این، بر این باور نیستیم که انقلاب، آن‌گونه که برخی سوسیالیست‌ها گمان می‌کنند، در هرکدام از کشورها به یک‌باره و به یک چشم بر هم زدن پیروز می‌شود.

پس، آیا آن‌گونه که گاه پیشنهاد شده، ضروری است که کشورهای پیشروتر در این جنبش، سرعت خود را با آنانی هماهنگ کنند که پشت سر مانده‌اند؟ آیا باید تا زمانی صبر کنیم که انقلاب کمونیستی در تمام کشورهای متمدن به بلوغ خود می‌رسد؟ روشن است که نه! حتی اگر چنین چیزی مطلوب ما هم باشد، امکان‌پذیر نیست. تاریخ برای آنانی نمی‌ایستد که می‌لنگند!