بریده‌هایی از کتاب وقتی همه چیز فرو می‌پاشد

وقتی با ناشناخته‌ها مواجه می‌شویم می‌ترسیم و این چیز وحشتناکی نیست. این ترس جزیی از زنده بودن است، چیزی که همه در آن مشترکیم. ما در برابر احتمال تنهایی واکنش نشان می‌دهیم، در برابر احتمال مرگ، در برابر این‌که چیزی نداشته باشیم که به آن بچسبیم. ترس واکنشی طبیعی است نسبت به نزدیک‌تر شدن به واقعیت.

این همان جایی است که چشم‌پوشی کردن آغاز می‌شود ــ چشم‌پوشی از این امید که تجربهٔ ما می‌توانست متفاوت باشد ــ چشم‌پوشی از این امید که می‌توانستیم بهتر باشیم. قوانین رهبانی بودیستی که توصیه می‌کنند نوشیدن الکل را کنار بگذاریم، از سکس چشم‌پوشی کنیم و غیره، به این موضوع اشاره نمی‌کنند که این چیزها بد و یا غیراخلاقی هستند بلکه این ما هستیم که از آن‌ها به عنوان پرستار کودک استفاده می‌کنیم. ما از این‌ها به عنوان راهی برای فرار استفاده می‌کنیم، از این‌ها استفاده می‌کنیم تا راحت شویم، تا خودمان حواسِ خودمان را پرت کنیم. واقعی‌ترین چیزی را که انکار می‌کنیم، امیدی سخت و فراوان به این موضوع است که می‌توانیم از آن‌چه هستیم رهایی پیدا کنیم.

ما به امیدوار بودن، اعتیاد پیدا کرده‌ایم ــ این امید که شک و تردید و ابهام از میان خواهد رفت. این اعتیاد تأثیری دردناک و رنج‌آور بر اجتماع دارد: اجتماعی مبتنی بر تعداد زیادی از افراد که معتاد به یافتن امنیت هستند، مکانی حاکی از مهربانی و همدردی نیست.

مدیتیشن قطعآ به معنی سرکوب کردن هیچ چیز نیست و هم‌چنین اصرار بر چنگ زدن به چیزی و به‌دست آوردن چیزی هم نیست.

مدیتیشن برای حس گشودگی و آرامش نسبت به هرچه که پیش می‌آید است بی آنکه چیزی را جدا و یا انتخاب کنیم.

لازمهٔ تولد، مرگ است

همه اعتیادها از همین لحظه ناشی می‌شود، هنگامی که به حد نهایی تمایل و اشتیاق‌مان برای انجام کاری می‌رسیم، قرار نداریم و نمی‌توانیم ایستادگی کنیم. احساس می‌کنیم باید از شدت آن کم کنیم و آن را با چیزی تسکین دهیم و بعد به آن چیزی که ظاهرآ از شدتِ این رنج کم می‌کند، عادت می‌کنیم.

وقتی همه چیز فرومی‌پاشد و ما با مشکل بزرگی مواجه هستیم و در آستانهٔ جایی هستیم که چیزی از آن نمی‌دانیم، بهترین تمرین برای هرکدام از ما این است که همان‌جا بمانیم و هیچ چیز را تغییر ندهیم.

ترس واکنشی طبیعی است نسبت به نزدیک شدن به واقعیت

وقتی یاد می‌گیریم که نسبت به خودمان مهربان باشیم، دایرهٔ همدردی نسبت به دیگران ــ با هرچه، با هر که و هر طور که با آن‌ها سروکار داریم ــ بیشتر گسترش می‌یابد.

تلاش برای پیدا کردنِ درست و غلط مطلق، کلکی است که به خودمان می‌زنیم تا احساس امنیت و راحتی کنیم.

کل این موضوع که چیزی درست یا غلط است، ما را محدود و محصور می‌کند، ما را در تنگنا قرار می‌دهد و دنیای‌مان را کوچک و حقیر می‌کند.

رنج کشیدن ناشی از این است که ما آن‌قدر سخت و محکم به موضوع می‌چسبیم و آن‌قدر بر آن سماجت می‌کنیم تا آن را به صورتی تیدیل کنیم که خودمان می‌خواهیم و سرزنش کردنِ دیگران، هنگامی که احساس ناراحتی می‌کنیم، وقتی خودمان را در وضعیتی نامطلوب می‌بینیم و یا وقتی در موقعیتی ناخوشایند هستیم، یکی از راه‌های اصلی فرار است.

آن‌چه که در بیرون، از آن روی برمی‌گردانیم، همان چیزی است که در وجود خودمان نمی‌پذیریم و آن‌چه که در خودمان نمی‌پذیریم، همان چیزی است که در بیرون، از آن روی برمی‌گردانیم.

سفر را آغاز کنید بی‌آنکه امیدی داشته باشید که امنیتی برای خودتان کسب کنید. با ناامیدی شروع کنید.

کاملاً مشخص است که مردم به کمک نیاز دارند و ابدآ هیچ راهی وجود ندارد که بتوانیم به آن‌ها کمک کنیم مگر این که از خودمان شروع کنیم.

سفر را آغاز کنید بی‌آنکه امیدی داشته باشید که امنیتی برای خودتان کسب کنید. با ناامیدی شروع کنید.

اولین حقیقت والای این تعالیم این است که وقتی احساس رنج و درد می‌کنیم، به این معنی نیست که مشکلی وجود دارد. چه آرامشی. بالاخره کسی واقعیت را گفت. رنج بخشی از زندگی است، و نباید فکر کنیم چون کار غلطی انجام داده‌ایم، رنج می‌کشیم.

سعی و تلاش برای به‌دست آوردن امنیتِ خاطری پایدار و ثابت به ما چیزهای زیادی می‌آموزد، چون اگر هیچوقت سعی در انجام این کار نداشته باشیم، هرگز متوجه نمی‌شویم که انجام‌پذیر نیست.

وقتی بتوانیم این باور و یا امید را زیر سؤال ببریم که جایی برای پنهان شدن وجود ندارد، رنج کشیدن کم‌کم از میان می‌رود.