بریده‌هایی از کتاب وقتی همه چیز فرو می‌پاشد

هر روز برای ما فرصت‌هایی پیش می‌آیند که قلب‌مان را بگشاییم و یا ببندیم.

ماندن با این آشفتگی ــ ماندن با قلبی شکسته، خشمی غران، ماندن با حسی از ناامیدی و میل به انتقام ــ راه و روش بیداری حقیقی است. ماندن با این تردید، مهارت پیدا کردن در کسب آرامش به هنگام پریشانی، این‌که یاد بگیریم وحشت نکنیم ــ این‌ها همه پیمودن راه معنوی است.

اساسآ دستورالعمل این است که سعی نکنیم مشکل را حل کنیم بلکه در عوض از آن استفاده کنیم، بگذاریم این موقعیتِ فعلی به جای این‌که ما را در جهل و نادانی فرو ببرد، بیشتر باعث بیداری‌مان شود. می‌توانیم از یک موقعیت دشوار بهره ببریم و خودمان را تشویق و ترغیب کنیم که از این فرصت استفاده کرده و از این ابهام خارج شویم.

به واسطهٔ گوهر وجودمان می‌توانیم مشتاق باشیم با دقت و با نرمی، با آن‌چه که در حال اتفاق افتادن است ارتباط برقرار کنیم. این همان چیزی است که شادی و خوشی بنیادی را به‌وجود می‌آورد، آرامش اصلی را.

ما درست در همین لحظه، در حالِ به‌وجود آوردنِ وضعیتِ ذهنی‌مان برای آینده هستیم، چه رسد به امروز بعدازظهر، هفتهٔ آینده، سالِ آینده و همهٔ سال‌های عمرمان.

وقتی می‌بینیم پریشان و سردرگم هستیم، نباید خود را سرزنش کنیم. در عوض می‌توانیم بر این حقیقت غور و تعمق کنیم که چگونگی برقراری ارتباط ما با این پریشانی و سردرگمی، دانه‌ها و بذرهایی را خواهد کاشت که نحوهٔ برقراری ارتباط ما با آن چیزی خواهد بود که بعدآ برای‌مان اتفاق می‌افتد.

اگر به روشن‌بینی رسیدن ممکن باشد زمانِ آن، درست همین حالاست، نه بعدآ. همین الان وقتِ آن است.

ما معمولاً احساس می‌کنیم مشکل بزرگی وجود دارد و باید آن را حل کنیم. دستورالعمل این است که دست از این کار بردارید. کاری نامأنوس انجام دهید. هر کاری انجام دهید به جز هجوم به راه و روشِ همیشگی، کاری به جز همان ترفندهای قدیمی.

می‌توانیم از ته دل میل و اشتیاق داشته باشیم درست در این لحظه مهربان باشیم، آرامش داشته باشیم و قلب و ذهن‌مان را به روی آن‌چه که درست در همین لحظه مقابل ماست باز کنیم. اکنون وقت آن است.

تنها فرصت، همین حالاست. چگونه ارتباط برقرار کردن ما با این لحظه، لحظهٔ بعد را می‌آفریند. به عبارتی دیگر، اگر قرار است در آینده شادتر باشیم، به دلیل میل و اشتیاقِ ما به شاد بودن، در همین لحظهٔ حال است، به دلیل تلاش و کوششی است که در این زمینه می‌کنیم. آینده، حاصل آن چیزی است که ما درست همین حالا ذخیره می‌کنیم، آن‌چه که همین الآن می‌اندوزیم.

حقیقت این است که هر کسی که در دنیا از لحظه‌ها، روزها و سال‌های زندگی‌اش استفاده کرده تا داناتر، مهربان‌تر و آرام‌تر باشد، از آن‌چه که درست در همین لحظه اتفاق افتاده است، آموخته است.

در سراسر دنیا همه می‌خواهند دشمن‌شان را شکست دهند و رنج دایمآ افزایش می‌یابد. هر روز می‌توانیم به این موضوع فکر کنیم و از خودمان بپرسیم، «آیا دارم به افزایش خشونت در این دنیا دامن می‌زنم؟» هر روز، هر لحظه‌ای که اوضاع متشنج می‌شود، می‌توانیم از خودمان بپرسیم، «آیا دارم صلح و آرامش ایجاد می‌کنم یا اینکه دارم جنگ و دعوا به راه می‌اندازم؟»

خوبی واقعیت، در ناپایدار بودن آن است.

مهارت پیدا کردن در این که خودمان را گیر بیاندازیم، این که خیلی آرام و مهربانانه مچ خودمان را بگیریم، راه و روش دلاور است.

زندگی آموزگار و دوست خوبی است. اوضاع دائمآ در حال تغییر است، ای کاش فقط بتوانیم بفهمیم. هیچ چیز آن‌طور که ما دوست داریم در موردش خیال‌پردازی کنیم، پیش نمی‌رود. تأکید نداشتن بر چیزی و در میانه بودن، مطلوب‌ترین وضعیت است، وضعیتی که در آن گیر نمی‌افتیم و می‌توانیم قلب و ذهن‌مان را فراتر از حد ممکن بگشاییم. این وضعیتی نرم، غیرتهاجمی و دگرگون‌پذیر از اوضاع است.

زندگی آموزگار و دوست خوبی است. اوضاع دائمآ در حال تغییر است، ای کاش فقط بتوانیم بفهمیم. هیچ چیز آن‌طور که ما دوست داریم در موردش خیال‌پردازی کنیم، پیش نمی‌رود. تأکید نداشتن بر چیزی و در میانه بودن، مطلوب‌ترین وضعیت است، وضعیتی که در آن گیر نمی‌افتیم و می‌توانیم قلب و ذهن‌مان را فراتر از حد ممکن بگشاییم. این وضعیتی نرم، غیرتهاجمی و دگرگون‌پذیر از اوضاع است.

ما نمی‌نشینیم مدیتیشن کنیم تا مراقبه‌گر خوبی شویم. ما در مدیتیشن می‌نشینیم تا در زندگی‌مان بیدارتر و هشیارتر شویم.

هوای تازه‌ای جریان ندارد. اصلاً مجالی نیست که چیزی وارد شود و وقفه‌ای ایجاد کند. داریم لحظه‌ها را با کنترل کردن تجربه‌مان، می‌کشیم

پس این روند را نباید به عنوان مانع و یا مشکلی در نظر گرفت. اگر بتوانیم تندی احساسات‌مان را ببینیم و متوجه آن شویم، نه تنها می‌توانیم شروع کنیم با خودمان دوست باشیم و نسبت به خودمان نرم و مهربان باشیم، بلکه می‌توانیم با همهٔ انسان‌ها و در واقع با همه موجودات زنده مهربان باشیم.

وقتی با ناشناخته‌ها مواجه می‌شویم می‌ترسیم و این چیز وحشتناکی نیست. این ترس جزیی از زنده بودن است، چیزی که همه در آن مشترکیم. ما در برابر احتمال تنهایی واکنش نشان می‌دهیم، در برابر احتمال مرگ، در برابر این‌که چیزی نداشته باشیم که به آن بچسبیم. ترس واکنشی طبیعی است نسبت به نزدیک‌تر شدن به واقعیت.