بریده‌هایی از کتاب هنر صلح

خود را مشغول قضاوت درستی یا نادرستیِ دیگران نکن. گرفتار محاسبه نشو و غیرطبیعی عمل نکن.

روح تو، سپر حقیقی است.

هرگز خود را یک استاد کامل مپندار که از همه‌چیز آگاه است؛ بایستی هرروز با دوستان و شاگردانِ خود تمرین کرده و همراه هم در «هنر صلح» پیشرفت کنید. پیشرفت از آن‌ِ کسانی است که پیوسته تمرین می‌کنند؛ اتکا به فنون سِرّی، تو را به جایی نمی‌رساند. کلنجار رفتن با فن‌ها فایده‌ای ندارد. فقط با قاطعیت و بدون اکراه وارد عمل شو.

اقتصادِ ایده‌آل، معنویت و مادی‌گرایی را باهم ترکیب می‌کند و بهترین کالاها برای معامله در آن، صداقت و عشق هستند.

آزمودن دیگران، رقابت با آن‌ها و نقد کردن‌شان، مایهٔ تضعیف و شکست تو خواهد بود.

«هنر صلح» از خودِ شما آغاز می‌شود. با کار کردن روی خویش و رسالتی که در «هنر صلح» دارید. هرکس، روحی دارد که می‌تواند پالایش شود؛ بدنی دارد که می‌توان آن را تربیت کرد؛ و مسیری مناسب برای پیمودن. شما فقط برای این اینجا هستید که به درکِ ذاتِ الهیِ خود رسیده و این بینش و آگاهی را نمایان سازید. صلح را در زندگی خود بپرورانید و سپس، این هنر را در مواجه با هرآنچه بر سر راهِ شما قرار می‌گیرد، به کار گیرید. هیچ‌کس نیازی به املاک، پول، قدرت و یا مقام برای تمرینِ «هنر صلح» ندارد. بهشت، همان جایی است که شما اکنون ایستاده‌اید. آنجا، مکان تمرین است.

هرج‌ومرج از آن رو در جهان وجود دارد که مردم فراموش کرده‌اند که همه‌چیز از یک منبع واحد نشأت گرفته است.

حریفان دائم با ما مواجه می‌شوند، اما در حقیقت هیچ حریفی وجود ندارد.

زندگی یعنی رشد. اگر فرآیندِ رشد ما متوقف شود، چه از نظر اجرای فنون و چه از نظر معنوی، ما مرده‌ایم

فرابگیر و فراموش کن!

فرابگیر و فراموش کن!

از زمان‌های کهن، یادگیری و شجاعت دو ستون «راه» بوده‌اند؛ از طریق تمرین، بدن و روح را به تعالی برسان.

روزبه‌روز، تمرینِ بسیار کن، تا فنون تو صیقل یابند:

«هنر صلح» را بدین‌گونه می‌توان خلاصه نمود: پیروزیِ حقیقی، پیروزی بر خویشتن است؛ اجازه بده آن روز سریع‌تر از راه برسد! «پیروزی حقیقی» یعنی شجاعتِ بی‌قیدوشرط؛ «پیروزی بر خویشتن» به‌منزلهٔ تلاشی خستگی‌ناپذیر است؛ و آن روز، همان لحظهٔ باشکوهِ موفقیت در اینجا و اکنون است.

اگر حریف مانند آتش حمله کرد، چون آب آن‌را مهار کن؛ به‌کلی جاری و انعطاف‌پذیر باش. آب در ذات خود، هرگز با چیزی برخورد نمی‌کند یا نمی‌شکند. برعکس، آب هر حمله‌ای را بی‌خطر می‌بلعد.

هر چندوقت یکبار، لازم است که به تنهایی، در کوه‌های بلند و دره‌های پنهان، خلوت گزینی تا ارتباط خود را با منبعِ حیات، بازیابی. نفَس بکش و با دَم، تا کرانه‌های هستی به پرواز درآ؛ و با بازدم، کائنات را به درون خود بازگردان. سپس، تمام باروری و تپشِ زمین را تنفس کن. در آخر، نفَسِ آسمان و زمین را با نفَسِ خود، درآمیز تا خود، نفَسِ زندگی شوی.

خود را با کیهان یکی کن؛ و آنگاه اندیشهٔ فراتر شدن محو خواهد شد. فراتر شدن متعلق به دنیای مادی است.

هر رویارویی بی‌همتاست؛ و پاسخ مناسب بایست به طور طبیعی جاری شود.

پیشرفت از آن‌ِ کسانی است که پیوسته تمرین می‌کنند؛

«راه جنگجو»، «هنر سیاست»، این است که جلوی مشکل را پیش از آنکه شروع شود، بگیری.