بریده‌هایی از کتاب نبرد حق و باطل

جز دین هیچ عامل دیگری نیست که این قسمت اعظم تکامل بشریت یعنی تکامل بشریت در ماهیت انسانی خودش را تأمین کند.

معمولا آدمهایی که در خودشان هیچ نوری و هیچ جنبه‌ای از خوبی وجود ندارد، چون انسان دنیا را بیشتر از عینک خودش می‌بیند و اغلب در خودش نگاه می‌کند، فکر می‌کند که در جامعه هم هیچ خوبی وجود ندارد.

اگر می‌گوییم پیامبران پیروز هستند مقصود پیروزی نظامی نیست. اگر ما مبارزه حسین بن علی (ع) را با لشکریان یزید و ابن‌زیاد از جنبه نظامی یعنی از نظر ظاهری و صوری در نظر بگیریم امام حسین شکست خورد و آنها پیروز شدند. اما اگر ماهیت قضیه را در نظر بگیریم فکری و اعتقادی است یعنی حکومت یزید سمبل جریانی بود که می‌خواست فکر اسلامی را از بین ببرد و امام حسین برای احیای فکر اسلامی جنگید، در این صورت باید ببینیم آیا امام حسین به مقصودش رسید یا نرسید؟ آیا توانست یک فکر را در دنیا زنده کند یا نتوانست؟ می‌بینیم که توانست.

ای انسان! خود را بشناس، واقعیت خود را درک کن، این ارزشها در درون تو وجود دارد چون در جهان بزرگ وجود دارد و تو نمونه‌ای از جهان بزرگ هستی، تَخَلَّقوا بِاَخْلاقِ اللهِ اینها صفات عالی الهی است، پرتوی از این صفات عالی الهی در وجود تو نهفته است، آنها را کشف کن.

درست است که مردم ناآگاه بودند ولی ناآگاه بودن غیر از شریر بودن است. مردم را ناآگاه نگه می‌داشتند، نه اینکه انسانها همه شریر و فاسد بودند.

حضرت فلسفه مطلب را ذکر می‌کند و چه عالی می‌فرماید: فَلَوْ اَنَّ الْباطِلَ خَلَصَ مِنْ مِزاجِ الْحَقِّ لَمْیخْفَ عَلَی الْمُرْتادینَ پس اگر باطل از امتزاج و آمیختگی با حق جدا باشد و با حق مخلوط نباشد، مردم حقجو منحرف نمی‌شوند، چون اغلب مردم «مُرتاد» یا حقگرا هستند. ولی می‌آیند حق را با باطل مخلوط و ممزوج می‌کنند و امر بر مردم مشتبه می‌شود، یعنی مردم حق را با باطل اشتباه می‌گیرند و باطل را با مارک حق می‌خرند. اگر باطل از حق جدا شود و با آن در نیامیزد بر مرتادان و طالبان حق مخفی نمی‌ماند، چون اکثریت مردم طالب حق هستند نه طالب باطل.

یک عده خیال کرده‌اند که چون قرآن حامی مستضعفین است، تزش این است که ما همیشه از گرسنه‌ها لشکر درست می‌کنیم برای اینکه فقط شکمشان را سیر کنیم. چنین نیست. قرآن می‌گوید نهضت ما به سود مستضعفین است، حال ممکن است قیام‌کنندگان از خود مستضعفین باشند یا از غیر مستضعفین.

یزید هم که امام حسین را کشت گفت: قُتِلَ الْحُسَینُ بِسَیفِ جَدِّهِ یعنی حسین با شمشیر جدش پیامبر کشته شد! این یک معنای درستی دارد؛ یعنی از نیروی پیامبر استفاده کردند و او را کشتند، چون برای تحریک مردم می‌گفتند: یا خَیلَ اللهِ ارْکبِی وَ بِالْجَنَّةِ اَبْشِری ای سواران الهی سوار شوید و بهشت بر شما بشارت باد. امام باقر (ع) فرمودند که سی‌هزار نفر جمع شده بودند که جدّ ما حضرت حسین (ع) را بکشند وَ کلٌّ یتَقَرَّبُ اِلَی اللهِ بِدَمِهِ و هریک با کشتن او به خدا تقرّب می‌جستند

ظَهَرَ الْوُجودُ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ یعنی هستی به نام الله رحمان و رحیم به ظهور می‌رسد و از یک دید خیلی عالی، عالم جز الله و رحمانیت الله و رحیمیت الله چیز دیگری نیست.

پیامبر (ص) مثالی می‌زند، می‌فرماید: اینکه گوش حیوانات خود را می‌برید، هیچ‌گاه شده که این حیوانات وقتی از مادر متولد می‌شوند گوششان بریده باشد؟ نه، همیشه سالم از مادر متولد می‌شوند و بعد انسانها گوششان را می‌برند. از نظر روحی هم همین‌طور است؛ همه انسانها سالم، درست و حق‌گرا و خیرخواه متولد می‌شوند؛ انحرافها، کجرویها، دروغگوییها، ظلمها، خیانتها، شرارتها و فسادها بعد به انسان تحمیل می‌گردد.