بریده‌هایی از کتاب قلعه حیوانات

حیوانات خارج، از خوک به‌آدم از آدم به‌خوک و باز از خوک به‌آدم نگاه کردند، ولی دیگر امکان نداشت که یکی را از دیگری تمیز دهند.

همه حیوانات برابرند اما بعضی برابرترند.

ناپلئون به‌سرعت و بی‌رحمانه دست به‌کار شد. دستوار داد جیره مرغها را قطع کند و حکم کرد هر حیوانی که به‌آنان حتی یک دانه برساند محکوم به‌مرگ خواهد شد. سگها مراقب بودند که دستورات اجرا شود. مرغها پنج روز مقاومت کردند، ولی بعد تسلیم شدند و برای تخم‌گذاری به‌لانه‌های خود برگشتند. در این فاصله نه مرغ تلف شدند. اجسادشان در باغ میوه دفن شد و شایع کردند که مرغها از بیماری خروسک مرده‌اند.

همیشه خوکها تصمیم می‌گرفتند، سایر حیوانات هرگز نمی‌توانستند تصمیمی اتخاذ کنند ولی رأی دادن را یاد گرفته بودند.

خدا به‌من دم عطا کرده که مگسها را برانم ولی کاش نه دمی می‌داشتم و نه مگسی آفریده شده بود.

فقط آدم مرده آدم خوب است

بشر به‌منافع هیچ موجودی نمی‌اندیشد.

موزز که دست‌پرورده مخصوص آقای جونز بود، هم جاسوس بود و هم خبرچین، در ضمن حراف زبردستی هم بود. داعیه داشت که از وجود سرزمین عجیبی آگاه است به‌نام شیر و عسل که همه حیوانات پس از مرگ به‌آنجا می‌روند. موزز می‌گفت این سرزمین در آسمان کمی بالاتر از ابرهاست، در سرزمین شیر و عسل هر هفت روز هفته یکشنبه است، در آنجا تمام سال شبدر موجود است و بر درختها نبات می‌روید. حیوانات از موزز نفرت داشتند چون سخن‌چینی می‌کرد و کار نمی‌کرد، ولی بعضی از آنها به‌سرزمین شیر و عسل اعتقاد پیدا کرده بودند و برای اینکه خوکها آنها را متقاعد کنند که چنین محلی وجود ندارد ناگزیر از بحث و استدلال بودند.

مالی پرسید: «آیا من در بستن روبان به‌یالم باز مجاز خواهم بود؟» سنوبال جواب داد: «رفیق این روبانی که تو تا این پایه به‌آن علاقمندی، نشان بردگی است. قبول نداری که ارزش آزادی بیش از روبان است؟» مالی قبول کرد، ولی پیدا بود که متقاعد نشده است.

همه‌چیز همان است که همیشه بوده و بعدها نیز به‌همین منوال خواهد ماند، زندگی نه بدتر می‌شود نه بهتر؛ و می‌گفت گرسنگی و مشقت و حرمان قوانین لایتغیر زندگی است.