بریده‌هایی از کتاب آیینه جادو؛ جلد اول

وضع کنونی عموم ملیت‌هایی که آنان را «جهان سوم» نامیده‌اند در برابر تمدن غرب، وضع کودکی است که شیفتگی‌اش در برابر اسباب‌بازی‌های رنگارنگ، چشم او را بر خیر و صلاحش بسته است.

کار هنرمند تمثّل بخشیدن به حقایق قدسی است.

وقتی کلمه‌ای ـ هرچند به‌اشتباه ـ در زبان محاورات روزمره وارد می‌شود، حذف آن جز با تغییر دیگربارۀ اعتبارات و سنن اجتماعی نه میسور و مقدور است و نه جایز.

تعبیر دهکدۀ جهانی لامحاله بدین معناست که ساکنین این دهکدۀ واحد شریعت واحدی را نیز پذیرفته‌اند...

جاذبیت سینما از جانبی به داستان برمی‌گردد، از جانبی دیگر به تصویر، و از جانب سوم به این ملغمه‌ای که از ترکیب داستان و تصویر پدید آمده و می‌تواند توهمی از واقعیت را ایجاد کند. این ملغمه دیگر نه داستان است و نه تصویر؛ ماهیتی دیگرگونه یافته است. نه آرد است و نه شکر؛ حلواست. توهمی جذاب و لذت‌بخش از واقعیت است که می‌تواند آدم را در خود مستغرق کند

وَ لَهُ ﭐلْمَثَلُ ﭐلْاَعْلیٰ فِی ﭐلسَّمواتِ وَ ﭐلْاَرضِ. هنرمند باید چشم دل به این «مَثَل اعلیٰ» باز کند و عالم وجود را سراسر مظاهر و آیات حقایق ملکوتی ببیند.

مهم‌ترین حوزه‌ای که نظام فرهنگی را صورت می‌بخشد همین جهان‌بینی است

وقتی معیار رشد، کارِ کم‌تر باشد، مسلّماً بهشت جایی است که در آن اصلاً کار نباشد.

عصر تاریخی خودآگاهی ما از این پس آغاز گشته و پیش از این، ظهور معارضۀ فرهنگی نهفته در باطن اجتماع ما نمی‌توانسته است که از حدِ بازتاب‌هایی ضمنی و نابه‌خود فراتر رود.

اگر محتوای سینما بخواهد که به سوی حق و اسلام متمایل گردد، تکنیک سینما، یعنی مجموعۀ روش‌ها و ابزار آن، حجابی است که باید خَرْق شود. در این نکته برای اهل معنا معانی بسیار نهفته است.