بریده‌هایی از کتاب کتابی که آرزو می‌‌‌‌کنید والدینتان خوانده بودند

مثال، در کتابِ چگونه صحبت کنیم تا بچه‌ها گوش کنند و چگونه گوش دهیم تا بچه‌ها صحبت کنن

پذیرش یعنی شما احساساتتان را شناخته و آن‌ها را تأیید می‌کنید. اگر می‌توانید این کار را برای خودتان انجام دهید، انجام‌دادن آن برای فرزندتان نیز طبیعی است. شما می‌توانید بدون واکنش بیش‌ازحد، یک احساس را جدی بگیرید و پذیرا و خوش‌بین بمانید. ممکن است بگویید «اوه! عزیزم، ناراحتی. می‌خوای بیای بغلم؟ خب بیا پیشم. خیلی خب، این‌قدر بغلت می‌گیرم تا حالت بهتر شه.» اگر کودک بداند که دیده شده است و دل‌داری داده می‌شود، اما درمعرضِ قضاوت شما قرار نمی‌گیرد، بیشتر از اتفاقاتی که برایش می‌افتند به شما می‌گوید.

معذرت‌خواهی‌کردن از بچه‌ها خطرناک است؟ او گفت: «مگه اون‌ها نباید فکر کنن که تو همیشه درست می‌گی؟ درغیراین‌صورت احساس امنیت نمی‌کنن؟» نه! آنچه کودکان نیاز دارند این است که شما واقعی و قابل‌اعتماد باشید، نه بی‌نقص.

فقط توجه کنید چند وقت یک بار احساس عصبانیت، برتری، توهین، اضطراب، یا شاید شرمساری و ازخودبیزاری و تنهایی می‌کنید. در واکنش‌هایتان به‌دنبال الگوها بگردید. در گذشته، به‌دنبال اولین‌باری بگردید که این احساس به شما دست داد. در دوران کودکی‌تان جست‌وجو کنید؛ جایی که شما این نوع واکنش نشان‌دادن را شروع کردید و ممکن است درک کنید این واکنش تا چه حد به عادت تبدیل شده است. به‌عبارت‌دیگر، واکنش ـ‌حداقل به همان اندازه که به موقعیت زمان حال مربوط می‌شودــ به تبدیل‌شدنِ آن به عادت در شما نیز مربوط می‌شود.

حتی اگر کودکتان به راهنمایی نیاز دارد، وقتی عصبانی هستید انجام‌دادنش هیچ فایده‌ای ندارد. اگر موقع عصبانیت راهنمایی کنید، آن‌ها فقط عصبانیتتان را می‌شنوند، نه آنچه را سعی می‌کنید به آن‌ها بگویید.

حتی خودآگاه‌ترین و خوش‌نیت‌ترینِ ما ممکن است دچار پرش زمانیِ احساس شود و متوجه شویم که به گذشته‌مان واکنش نشان می‌دهیم؛ به‌جای اینکه به اتفاقی واکنش نشان دهیم که حالا و همین‌جا رخ داده است.

قضاوت کودک به‌عنوان خوب یا بد یا درواقع هر قضاوت دیگر هیچ فایده‌ای ندارد؛ چراکه پیشرفت‌کردن، با محدودیتِ یک برچسب، سخت است: «بچهٔ آروم»، «بچهٔ دست‌وپاچلفتی»، «بچهٔ پرسروصدا»،... . انسان‌ها همیشه درحالِ تغییر و رشدند، به‌خصوص بچه‌ها. بهتر است آنچه را می‌بینید توصیف کنید و آنچه را تحسین می‌کنید بگویید، به‌جای آنکه قضاوت کنید. پس بگویید: «خوشم اومد که موقع جمع و تفریق چقدر حواست رو جمع می‌کردی»، به‌جای آنکه بگویید «تو ریاضی‌ت عالیه.»

تمرین: دیگر قضاوت نکنید به‌جای اینکه کارهایتان را قضاوت کنید، به کارهایی که به‌درستی انجام می‌دهید توجه کنید و قدر آن‌ها را بدانید. به تفاوت احساسی که در شما ایجاد می‌کند توجه کنید. به‌عنوان مثال، به‌جای فکرکردن یا گفتنِ این جمله: «من عالی نون می‌پزم»، این جمله را امتحان کنید: «تمرکزکردنم روی نون‌پختن داره نتیجه می‌ده.» به‌جای «من توی یوگا خیلی ضعیفم»، بگویید: «من یوگا رو شروع کردم و از هفتهٔ قبل تا الان پیشرفت کرده‌م.» مسئله کلمات نیست ـ‌من کاملاً کلمات «خوب» یا «بد» را ممنوع نمی‌کنم‌ــ مسئله به‌تعویق‌انداختن قضاوت است و اینکه به‌جای نتیجه‌گیری‌های سفت‌وسخت، نتیجه‌گیری‌های ملایم‌تری داشته باشیم. این آسیبِ کمتری به خودمان و فرزندانمان خواهد زد.

اصلی‌ترین نکتهٔ فرزندپروری رابطه‌ای است که با فرزندتان دارید. اگر انسان‌ها گیاه بودند، آن رابطه خاک می‌بود. این رابطه حمایت می‌کند، پرورش می‌یابد، و رشد را ممکن می‌سازد یا مانع رشد می‌شود. کودکان، بدونِ داشتنِ رابطه‌ای که بتوانند به آن تکیه کنند، احساس امنیت درِشان کاهش می‌یابد. شما می‌خواهید این رابطه منبع قدرت برای کودکتان باشد و روزی برای فرزندان آن‌ها نیز همین‌طور.

وقتی احساس بدی داریم نیازی به اصلاح‌شدن نداریم. می‌خواهیم با ما همدردی کنند، نه اینکه درگیر شوند. می‌خواهیم یک نفر دیگر احساس ما را درک کند تا در این احساس تنها نباشیم.