بریده‌هایی از کتاب کتابی که آرزو می‌‌‌‌کنید والدینتان خوانده بودند

عشق‌ورزی به کودک را نمی‌توانید به دیگران بسپارید؛ تا حدودی پرستاری از بچه را می‌توانید ولی عشق را نه.

معذرت‌خواهی‌کردن از بچه‌ها خطرناک است؟ او گفت: «مگه اون‌ها نباید فکر کنن که تو همیشه درست می‌گی؟ درغیراین‌صورت احساس امنیت نمی‌کنن؟» نه! آنچه کودکان نیاز دارند این است که شما واقعی و قابل‌اعتماد باشید، نه بی‌نقص.

اگر احساس کودک را بی‌اهمیت جلوه دهید، احتمال اینکه احساسات بعدی‌شان را با شما در میان بگذارند کمتر است، خواه شما آن‌ها را بی‌اهمیت تلقی کنید یا نه.

همدردی با احساسی که فرد دیگر دارد، زمانی‌که مسئله‌ای واقعی پیش می‌آید، کار را آسان‌تر خواهد کرد. به فرد یا افرادی فکر کنید که درخصوص چیزی نظر متفاوتی با شما داشته‌اند. به‌طور مثال، رأی متفاوتی از شما دارند. به‌جای اینکه آن‌ها را احمق فرض کنید، به شرایطشان و آرزوها و ترس‌هایشان فکر کنید. خودتان را جای آن‌ها بگذارید و سعی کنید بفهمید چرا به نتیجهٔ متفاوتی رسیده‌اند. دربارهٔ احساسی که دارند با آن‌ها همدردی کنید. همدلی سخت‌تر از آن چیزی است که در ابتدا به نظر می‌رسد. این به‌معنای رهاکردن دیدگاه خودتان نیست، بلکه به‌معنای این است که واقعاً ببینیم و درک کنیم چرا دیگران آن احساس را دارند و، مهم‌تر از همه، با آن‌ها همدلی کنیم.

بگویید: «تو از اینکه زیاد گرمت باشه بدت می‌آد، به‌خاطر همینه نمی‌خوای کاپشنت رو بپوشی. خیلی خب، وقتی رفتیم بیرون و سردت شد می‌پوشیمش.»

وقتی عجله دارید و نگران کارهایتان هستید، جوابی که ممکن است به‌راحتی از دهانتان خارج شود، این است: «تو می‌ری مدرسه، همین که گفتم»؛ اما شنیدن این جمله: «حالا واقعاً از مدرسه بدت می‌آد؟» برای کودکتان آسان‌تر است، زیرا به‌جای تمام‌کردن بحث، سر صحبت را باز می‌کند

مثال، در کتابِ چگونه صحبت کنیم تا بچه‌ها گوش کنند و چگونه گوش دهیم تا بچه‌ها صحبت کنن

پذیرش یعنی شما احساساتتان را شناخته و آن‌ها را تأیید می‌کنید. اگر می‌توانید این کار را برای خودتان انجام دهید، انجام‌دادن آن برای فرزندتان نیز طبیعی است. شما می‌توانید بدون واکنش بیش‌ازحد، یک احساس را جدی بگیرید و پذیرا و خوش‌بین بمانید. ممکن است بگویید «اوه! عزیزم، ناراحتی. می‌خوای بیای بغلم؟ خب بیا پیشم. خیلی خب، این‌قدر بغلت می‌گیرم تا حالت بهتر شه.» اگر کودک بداند که دیده شده است و دل‌داری داده می‌شود، اما درمعرضِ قضاوت شما قرار نمی‌گیرد، بیشتر از اتفاقاتی که برایش می‌افتند به شما می‌گوید.

معذرت‌خواهی‌کردن از بچه‌ها خطرناک است؟ او گفت: «مگه اون‌ها نباید فکر کنن که تو همیشه درست می‌گی؟ درغیراین‌صورت احساس امنیت نمی‌کنن؟» نه! آنچه کودکان نیاز دارند این است که شما واقعی و قابل‌اعتماد باشید، نه بی‌نقص.

فقط توجه کنید چند وقت یک بار احساس عصبانیت، برتری، توهین، اضطراب، یا شاید شرمساری و ازخودبیزاری و تنهایی می‌کنید. در واکنش‌هایتان به‌دنبال الگوها بگردید. در گذشته، به‌دنبال اولین‌باری بگردید که این احساس به شما دست داد. در دوران کودکی‌تان جست‌وجو کنید؛ جایی که شما این نوع واکنش نشان‌دادن را شروع کردید و ممکن است درک کنید این واکنش تا چه حد به عادت تبدیل شده است. به‌عبارت‌دیگر، واکنش ـ‌حداقل به همان اندازه که به موقعیت زمان حال مربوط می‌شودــ به تبدیل‌شدنِ آن به عادت در شما نیز مربوط می‌شود.