بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

آرام گفت «عاشقت شده‌م.» گفتم «آگوستاس.» گفت «آره.» به من خیره شده بود و می‌دیدم که گوشهٔ چشمش چروک افتاده. «من عاشقتم و نمی‌خوام لذت سادهٔ گفتن این واقعیت‌ها رو از خودم دریغ کنم. من عاشق تواَم و می‌دونم که عشق فقط یه فریاد توی خلئه و این یه حواس‌پرتیِ اجتناب‌ناپذیره و این‌که همهٔ ما محکومیم و این‌که روزی می‌رسه که همهٔ زحمت‌های ما به خاک بدل می‌شه و می‌دونم که یه روز خورشید همین یه زمین‌مون رو می‌بلعه و من عاشق تواَم.»

کتابی که برایم در حد انجیل بود.

«یه روز می‌آد که همهٔ ما از دنیا رفته‌ایم. همهٔ ما. زمانی می‌رسه که هیچ انسانی باقی نمی‌مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این‌که گونهٔ ما آدم‌ها چه کارهایی کرده. هیچ‌کس باقی نمی‌مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش می‌شه.»

حس می‌کردم ترکیب عجیبِ نومیدی و خشم در درونم در فوران بود. حتی نمی‌دانستم چه حسی بود. فقط فوران شدیدش را در درونم حس می‌کردم

متقاعد می‌شوی که این دنیای متلاشی‌شده هرگز دوباره یکپارچه نمی‌شود

گفت «این یکی از ویژگی‌های درده.» بعد به من نگاه کرد و گفت «می‌خواد حس بشه.»

بیاییم آن‌گونه که دوست داریم و می‌خواهیم زندگی کنیم و از زندگی لذت ببریم، با این پیام که زندگی مال زنده‌هاست و فرصت اندک.

«دنیا کارخونهٔ تضمین آرزوها نیست.»

عشق از روزهای سخت متولد می‌شود.

خداوند توی روزهای تاریک بهترین آدم‌ها رو وارد زندگی آدم می‌کنه.