بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

آرام گفت «عاشقت شده‌م.» گفتم «آگوستاس.» گفت «آره.» به من خیره شده بود و می‌دیدم که گوشهٔ چشمش چروک افتاده. «من عاشقتم و نمی‌خوام لذت سادهٔ گفتن این واقعیت‌ها رو از خودم دریغ کنم. من عاشق تواَم و می‌دونم که عشق فقط یه فریاد توی خلئه و این یه حواس‌پرتیِ اجتناب‌ناپذیره و این‌که همهٔ ما محکومیم و این‌که روزی می‌رسه که همهٔ زحمت‌های ما به خاک بدل می‌شه و می‌دونم که یه روز خورشید همین یه زمین‌مون رو می‌بلعه و من عاشق تواَم.»

«یه روز می‌آد که همهٔ ما از دنیا رفته‌ایم. همهٔ ما. زمانی می‌رسه که هیچ انسانی باقی نمی‌مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این‌که گونهٔ ما آدم‌ها چه کارهایی کرده. هیچ‌کس باقی نمی‌مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش می‌شه.»

کتابی که برایم در حد انجیل بود.

حس می‌کردم ترکیب عجیبِ نومیدی و خشم در درونم در فوران بود. حتی نمی‌دانستم چه حسی بود. فقط فوران شدیدش را در درونم حس می‌کردم

متقاعد می‌شوی که این دنیای متلاشی‌شده هرگز دوباره یکپارچه نمی‌شود

گفت «این یکی از ویژگی‌های درده.» بعد به من نگاه کرد و گفت «می‌خواد حس بشه.»

بیاییم آن‌گونه که دوست داریم و می‌خواهیم زندگی کنیم و از زندگی لذت ببریم، با این پیام که زندگی مال زنده‌هاست و فرصت اندک.

«دنیا کارخونهٔ تضمین آرزوها نیست.»

عشق از روزهای سخت متولد می‌شود.

خداوند توی روزهای تاریک بهترین آدم‌ها رو وارد زندگی آدم می‌کنه.

خانه جایی است که دل آدم آن‌جاست.

«باید بگویم که تو خواهی مُرد و هیچ‌کس تو را به خاطر نخواهد سپرد.»

پارس‌ها آن‌قدر خبیث بودند

غیرقابل‌تحمل بودم. هَزِل، غم و اندوه آدم رو تغییر نمی‌ده؛ بلکه شما رو افشا می‌کنه.»

شروع کردم: «چه‌طور حتی به خودت اجازه...» ولی حرفم را قطع کرد. دستش را توی کت کتانی‌اش کرد و یک بطری کوچک ویسکی بیرون آورد «از اینترنت شیطانی شما استفاده کردم و دنبال مراسم ترحیم ایندیاناپلیس گشتم.»

می‌شه با درد هم زندگی کرد.

برخی زندگی را سرگذشتی ازپیش‌تعیین‌شده می‌دانند که از بدو تولد و بدون دخل‌وتصرف ما نوشته و رقم زده شده است. و بعضی آن را چکیده و حاصل مجموعهٔ انتخاب‌های خودمان.

دنیا کارخانهٔ تضمین آرزوها نیست.

نشانه‌های به‌جامانده از آدم‌ها بیش‌ترِ اوقات زخم است.

من به عشق واقعی اعتقاد دارم. معتقد نیستم که همه باید چشم‌هاشون رو حفظ کنن یا مریض نشن، ولی همه باید عشق واقعی رو امتحان کنن و این عشق لااقل باید تا زمانی که زندگی می‌کنیم ادامه داشته باشه.»