بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

ه روز می‌آد که همهٔ ما از دنیا رفته‌ایم. همهٔ ما. زمانی می‌رسه که هیچ انسانی باقی نمی‌مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این‌که گونهٔ ما آدم‌ها چه کارهایی کرده. هیچ‌کس باقی نمی‌مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش می‌شه.» بعد با اشاره به اطرافم ادامه دادم «و همهٔ این‌ها به خاطر هیچ بوده. شاید اون زمان به‌زودی برسه و شاید میلیون‌ها سال طول بکشه، اما حتی اگه نابود شدن خورشید رو هم دووم بیاریم، باز هم تا ابد زنده نمی‌مونیم. قبل از این‌که اندام‌ها هوشیار بشن، زمان وجود داشته. بعد از اون هم زمان ادامه خواهد داشت. اگه فراموش شدن حتمیِ بشر نگرانت می‌کنه، تشویقت می‌کنم که به‌ش توجه نکنی. فقط خدا می‌دونه آدم‌های دیگه چه کار می‌کنن.»

جنگجوی شجاع اسپارتی که از اسپارتی‌ها مقابل یک لشکر مهاجم حدوداً یک‌میلیونی پارسی حمایت می‌کردند.

درست وقتی دیگر به دوست احتیاج نداری، این‌همه دوست پیدا می‌کنی.

اشتباه ما در ستاره‌هامان نیست؛ بلکه در خود ماست.»

گاهی یک کتاب می‌خوانی و آن کتاب تو را پُر از تعصب عجیب انجیلی می‌کند و متقاعد می‌شوی که این دنیای متلاشی‌شده هرگز دوباره یکپارچه نمی‌شود، مگر این‌که همهٔ مردم دنیا این کتاب را بخوانند.

«به‌هرحال، مردم به‌تدریج به زیبایی‌ها عادت می‌کنن.»

گوش دادن به گریه‌وزاری آدم‌های گرفتار اصلاً از آن چیزهایی نبود که دوست داشته باشم،

عشق از روزهای سخت متولد می‌شود.

آگوستاس گفت «این یکی از ویژگی‌های درده.» بعد به من نگاه کرد و گفت «می‌خواد حس بشه.»

راحت با من لاس می‌زد. صادقانه بگویم که خوشم آمد. اصلاً نمی‌دانستم که پسرها در زندگی واقعی می‌توانند تحریکم کنند.

هرگز نگران نمی‌شوید که او باهوش‌تر از شماست؛ می‌دانید که هست.

تنها فردی که واقعاً دوست داشتم دربارهٔ مرگ آگوستاس واترز با او حرف بزنم، خود آگوستاس واترز بود.

«گاهی آدم‌ها قول می‌دن، ولی معنای قول‌شون رو نمی‌فهمن.»

شکم و صورتش آن‌قدر گرد و دست‌هایش آن‌قدر لاغر بود که او را شبیه یک چانهٔ نان نشان می‌داد که انگار چند تکه‌چوب نازک در آن فرورفته است...

بیاییم آن‌گونه که دوست داریم و می‌خواهیم زندگی کنیم و از زندگی لذت ببریم، با این پیام که زندگی مال زنده‌هاست و فرصت اندک

گفت «متوجهی که تلاش برای حفظ فاصله با من از محبت من به تو کم نمی‌کنه.»

فقط یک چیز در دنیا مزخرف‌تر از داشتن سرطان است؛ آن هم داشتن یک بچهٔ سرطانی است.

تو حق زندگی کردن داری.

آرام گفت «عاشقت شده‌م.» گفتم «آگوستاس.» گفت «آره.» به من خیره شده بود و می‌دیدم که گوشهٔ چشمش چروک افتاده. «من عاشقتم و نمی‌خوام لذت سادهٔ گفتن این واقعیت‌ها رو از خودم دریغ کنم. من عاشق تواَم و می‌دونم که عشق فقط یه فریاد توی خلئه و این یه حواس‌پرتیِ اجتناب‌ناپذیره و این‌که همهٔ ما محکومیم و این‌که روزی می‌رسه که همهٔ زحمت‌های ما به خاک بدل می‌شه و می‌دونم که یه روز خورشید همین یه زمین‌مون رو می‌بلعه و من عاشق تواَم.»

در این دنیا نمی‌توانی انتخاب کنی که آسیب ببینی، ولی می‌توانی انتخاب کنی چه کسی به تو آسیب برساند.