بریده‌هایی از کتاب پارسیان و من، جلد اول؛ کاخ اژدها

با وجود این همه نادانِ گرسنه که حاضرند تمام آنچه را که می‌دانند، در عوض لقمه‌ای نان، زیر پا بگذارند چه می‌توان انجام داد؟... اصلاً تمام این نمایش و بازی‌ها برای همین است که حقیقت را با سنگ‌پرانی و سکهٔ طلا از یاد مردم ببرند و آن‌ها را سرگرم و دلخوش کنند...

آیا ممکن است که تمام داستان این مارها، ساختگی و برای ایجاد وحشت بین مردم و بهانه‌ای برای قتل‌عام آن‌ها باشد؟!

اندیشیدم چرا در سرزمینی با این همه زیبایی و نعمت، باید زور گفت و جنگید و همدیگر را کشت؟!

کاوه ناگهان فریاد برآورد: آهای مردمان، به‌پا خیزید، یاری کنید.

هوشنگ‌شاه به شکرانهٔ پدید آمدن آتش، در برابر خدا، هفت شبانه روز، جشن به‌پا کرد و آن روز را جشن سده نامید

کتاب‌های بسیاری خواندم: هزارویک شب، کلیله و دمنه، افسانه‌های ایران و هند باستان، سرخپوست‌ها، وایکینگ‌ها، چینی‌ها و عرب‌ها و... داستان‌ها و حرف‌های دنیای جدید: از مارک تواین و آسترید لیندگرن و همینگوی تا داستان‌های مصور تن‌تن و میلو و تا هدایت و نیما و ندوشن و... با خواندن هر کتاب، دنیای جدیدی پیش رویم باز می‌شد.

اسفندیار، بی‌تفاوت به حرف‌های ما گفت: امسال، سال سختی خواهد شد. ستم آژی‌دهاک و نارضایتی مردم به اوج رسیده است.

از طرف دیگر، وضع مردم بود که هر روز بد و بدتر می‌شد. کشاورزها و دامدارها هر روز فقیرتر و بازرگان‌ها فراری می‌شدند. فقط کار و بار مأمورها و درباری‌های حکومتی، سکه بود و آن‌ها هر روز چاق‌تر و پولدارتر می‌گشتند.

او می‌گفت که نبرد حقیقی در آسمان و انعکاس آن روی زمین در انسان و کاینات بروز یافته است. پدرم درست می‌گفت. ماردوشان و ایخلیل و سارداناپال، همگی، در گذر قرون، ناپدید شده بودند، ولی ستمگران، در شکل‌ها و رنگ‌های جدید، نو به نو پدیدار می‌شدند.

«نبرد حقیقی، میان پروردگار یگانهٔ هستی و شیطان برپاست. انسان نبردگاهی بیش نیست و تمدّن او حاصل این نبرد... تا روزی که این جنگ در آسمان، جاری است، نبردِ روی زمین نیز ادامه خواهد یافت. انسان‌ها ستم خواهند کرد و خون بی‌گناهان برای آنچه که ارزش نهایی نیست، ریخته خواهد شد و اسارت در رنگ‌های نو، پابرجا خواهد ماند.»