بریده‌هایی از کتاب سنگ

- نمی‌بینی؟ هر طرف را نگاه می‌کنی حسین را می‌بینی. حرِ حسین، زهیرِ حسین، عابسِ حسین، حبیبِ حسین، علی‌اکبرِ حسین، قاسمِ حسین، عباسِ حسین! - به هر طرف رو می‌کنی، حسین است.

این خیال همهٔ مردمان فانی است. بقا را در جایی می‌جویند که وجود ندارد.

این خیال همهٔ مردمان فانی است. بقا را در جایی می‌جویند که وجود ندارد. دوباره در کو

علی مثل شیر می‌جنگید. نمی‌شد غافل‌گیرش کرد. همه‌جا را می‌دید. زمین را، آسمان را، همه را می‌دید. همه را نمی‌کشت. از کنار بعضی‌ها می‌گذشت اما وقتی شمشیرش فرود می‌آمد، مرگ بود با همهٔ هیبت دهشتناکش.

هر طرف را نگاه می‌کنی حسین را می‌بینی. حرِ حسین، زهیرِ حسین، عابسِ حسین، حبیبِ حسین، علی‌اکبرِ حسین، قاسمِ حسین، عباسِ حسین! - به هر طرف رو می‌کنی، حسین است.

حسین دست کشید، روی دست‌های عباس. حسین دست کشید، روی چشم‌های خون‌بار عباس. حسین دست کشید، روی فرق شکافتهٔ عباس. حسین دست کشید، روی پهلوی شکافتهٔ عباس.

حسین با یک دنیا بی‌پناهی به دنبال عَلَم برافراشته‌اش می‌گشت. صدای عباس نخل‌به‌نخل و نیزه‌به‌نیزه گذشت: - برادر!

چشمش خیره مانده بود به تسبیح کهربایی که در دست ابن‌طفیل بود و دانه‌هایش با تأنی روی هم می‌افتادند. صدای دانه‌های کهربا سنگین بود، مثل قطرات آبی که از مشکی تیرخورده به زمین بریزد.

مرد گفت: «اما می‌دانی طرماح؟ گمانم حسین بیشتر مرا دوست داشت. وقتی گفتم: ‘دوستت دارم اما نمی‌توانم بمانم’، نگاهش را به زمین دوخت و گفت: ‘برو، آن‌قدر دور شو تا صدای استغاثهٔ مرا نشنوی.’»

صدا صدای حسین بود، با طنینی که صدای علی را داشت. - کیست مرا یاری کند؟ صدای گریهٔ کودکان و شیون زنان از خیمه‌ها بلند شد. همه شنیدند، همهٔ آن لشکر چندهزارنفره.