بریده‌هایی از کتاب ایهام

فقط یه چیزی می‌گم! اونم اینکه حواست رو جمع کن. به باد نده چیزی رو که براش سال‌ها تلاش کردی!... - چیو؟ - دلت رو... دلت رو صاف نگه‌دار... نذار تیره بشه...

می‌دانی! قبل از تو هر چیزی معنای خودش را داشت. بعد از تو همه‌چیز معنای تو را به خودش گرفت!

ما با قلبمون بد کردیم... ما تو رو بیرون کردیم و چیزایی رو راه دادیم که برامون نمی‌مونن... آخدا ببخش ما رو... ببخش همهٔ ما رو...

فردوسی سی سال زحمت کشید و به نظر خیلی از صاحب‌نظران، اگر متون این شاعر بزرگ نبود، چیزی از ادبیات فارسی هم نمی‌ماند! حال ما چه می‌کنیم برای این زبان غنی؟! خود دانید!...

اصلاً یه چیز کلی بهت بگم جانم! محبت اصیل، آنی به‌دست نمیاد که! آروم آروم... رفته رفته...

یه شخصی اومد خدمت امام رضا، می‌خواست کلی از خواسته‌هاش رو بگه. حالا یادش رفت، یا روش نشد، مهم نیست. خلاصه که نگفت آقاجون! وقتی داشت برمی‌گشت، آقا فرمود: فلانی! نمی‌خواستی از ما پول بگیری؟! فلان چیز رو نمی‌خواستی بگی؟! فلان کار رو نکنیم برات؟! می‌بینی جانم؟! امام آگاهه به دل من و تو. تو فقط مؤدب باش در محضر ایشون. آداب حضور رو رعایت کن. اصلاً به نیت دیدار امام برو! بگو آقاجون! دلم تنگ شده‌بود، اومدم ببینمت! همین! بله... دلبری کنید برای امام! دلبری کنید! خودشیرینی کنید آقاجون! دو رکعت نماز بخونید هدیه بدید به مادرشون! بعد بگید خب حالا شما هم به ما هدیه بدید! نمی‌دن؟! این‌قدر دست‌ِکم گرفتید این خانواده رو؟!... هعی... چقدر بدیم ما...»

عصبانی‌ام و خودم را شماتت می‌کنم. چرا باید منتظر شماره‌دادن و قرار گذاشتن باشم در حالی که این کارها را بد می‌دانم؟!...

ترکیب ماکارونی، قارچ، پنیرپیتزا، ماست سِوِن، سس گوجه و کمی زیتون را با هیچ‌چیزی عوض نمی‌کنم!

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم!... ... به‌گمانم سعدی بعد از سرودن این بیت، ساعت‌ها گریه کرده باشد...

گوهرشاد، گوشه‌ای از بهشت خداست

می‌دونی که... تماشای ماه نشان عاشق‌هاست!

می‌دانی! قبل از تو هر چیزی معنای خودش را داشت. بعد از تو همه‌چیز معنای تو را به خودش گرفت!

همیشه از سکوتی لذت برده‌ام که بسیاری از آن فراری‌اند! همیشه مشتاق خلوتی بوده‌ام که بسیاری در آن حضور نداشته‌باشند!

«القَلبُ حرَمُ اللهِ، فَلا تُسکِن حَرَمَ اللهِ غَیرَ اللهِ

یک سلامم را اگر پاسخ بگویی می‌روم لذتش را با تمام شهر قسمت می‌کنم...

یک بار دیگر همهٔ مکالماتمان را از ابتدا می‌خوانم. دو دقیقه‌ای تمام می‌شود! چقدر فاصله است بین صحبت کردن در دنیای مجازی و خواندن همان صحبت‌ها! دلیلش واضح است. تایپ کردن زمان‌بر است. تصحیحشان هم. خواندن پیام طرف مقابل هم. فکر کردن و وقفه‌هایی که ایجاد می‌شود هم. مجموع این دلایل، بیشتر از آنکه صحبت‌های معقولی به‌جای بگذارد، قوهٔ تخیل آدم را قوی می‌کند! آن هم به‌صورتی نادرست! لحنِ طرفِ مقابل هم معلوم نیست. بعضی جملات سؤالی‌اند اما خبری خوانده می‌شوند. بعضی جملات شوخی‌اند، اما جدی تعبیر می‌شوند... کاملاً درک می‌کنم که صحبت‌کردن در این فضا مفید نیست.

حواست رو جمع کن. به باد نده چیزی رو که براش سال‌ها تلاش کردی!... چیو؟ دلت رو... دلت رو صاف نگه‌دار... نذار تیره بشه...

بعضی از محبت‌ها هستند که یه اوجی دارند و یه فرودی! یهو میان، به‌هم می‌ریزند، همون قدر هم یهویی می‌رن! چشمت رو باز می‌کنی می‌بینی عه! من که تا دیروز خاطرخواهش بودم! چرا عادی شد همه چی؟! حالا تا بخواهی از این محبت‌ها داریم. اصلاً جنس محبت دنیایی همینه! تاریخ‌مصرف داره. هرچی هم باشه، بعدش عادی می‌شه. می‌خوای چیز جدیدتری رو کشف کنی! مثل خودتون بگم: از یه جایی به بعد، دیگه حال نمی‌ده بهت!

گنبد طلا را نگاه می‌کنم و بی‌اختیار بغض می‌کنم. چند وقت است نیامده‌ام به دیدارت ای امامِ محبوب؟!

فرمود: «القَلبُ حرَمُ اللهِ، فَلا تُسکِن حَرَمَ اللهِ غَیرَ اللهِ! (کمی مکث می‌کند، نگاهش را به جمعیت می‌دوزد و با صدای آرامی می‌پرسد) یعنی چی جانم؟! یعنی قلب خونهٔ خداست. پس توی خونهٔ خدا، کس دیگه‌ای رو راه نده! ساکن نکن! این غیر از خدا چیان؟! حسد، بخل، غضب، کینه، شرک، جاذبه‌های دنیوی...