بریده‌هایی از کتاب صدای تو خوبست (گفتگو با سهراب سپهری)

دل به کف عشق هر آنکس سپرد جان به در از وادی محنت نبرد زندگی افسانه محنت فزاست زندگی یک بی سر و ته ماجراست غیر غم و محنت و اندوه و رنج نیست در این کهنه سرای سپنج...

ز روزگار کهنسال چشم جود مدار نمی دهد چو سبو کهنه گشت، غم بیرون

در پست و بلند بام وزش انسانی بود. نفس بود. هوا بود. اصلاً فراموش می‌شد که بام پناهی است برای «آدمی که از باران و آفتاب بیم دارد.» تن بام زیر پاهای برهنه می‌تپد. بالا می‌رفتم پایین می‌آمدم و روی برآمدگی های دلپذیر می‌نشستم و سر می‌خوردم. در حرکاتم زمان نبود. بودن جلوتر از من بود. شب‌های داغ تابستان روی بام می‌خوابیدیم و اطراف را آب می‌پاشیدیم، بوی کاهگل تا ته خواب هایم می‌دوید.

ما می‌رویم و آیا در پی ما یادی از دلها خواهد گذشت.

به سراغ من اگر میایید نرم و آهسته بیایید مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من

درپایان چه حرفی دارید که بگویید؟ - ما می‌رویم و آیا در پی ما یادی از دلها خواهد گذشت.

-تماشای آبی آسمان تماشای درون است.

ما می‌رویم و آیا در پی ما یادی از دلها خواهد گذشت.

درپایان چه حرفی دارید که بگویید؟ - ما می‌رویم و آیا در پی ما یادی از دلها خواهد گذشت.

تن بام زیر پاهای برهنه می‌تپد. بالا می‌رفتم پایین می‌آمدم و روی برآمدگی های دلپذیر می‌نشستم و سر می‌خوردم. در حرکاتم زمان نبود. بودن جلوتر از من بود. شب‌های داغ تابستان روی بام می‌خوابیدیم و اطراف را آب می‌پاشیدیم، بوی کاهگل تا ته خواب هایم می‌دوید.

در حرکاتم زمان نبود. بودن جلوتر از من بود.

به کاشان می‌رسی هر چند تک و توک خانه‌های کاهگلی نشان از قرابت کهنه شهر با خاک دارد. اما این نشانه‌ها در میان دریای سیمان و بتن گم است. اینجا هم خانه‌ها ابعادی هندسی دارند و گوشه های تیز آن احساس آدم را خراش می‌دهد.

تنبیه بیدار کردن است. چوب را باید خورد و روشن شد، ضربه اگر بیدار کند همیشه رواست. خشونت چاشنی پرورش نیست عنصر سازنده آن است.

مدرسه، خواب‌های مرا قیچی کرده بود . نماز مرا شکسته بود . مدرسه، عروسک مرا رنجانده بود . روز ورود، یادم نخواهد رفت : مرا از میان بازی‌هایم ربودند و به کابوس مدرسه بردند . خودم را تنها دیدم و غریب ... از آن پس و هربار دلهره بود که به جای من راهی مدرسه می‌شد.

دل به کف عشق هر آنکس سپرد جان به در از وادی محنت نبرد زندگی افسانه محنت فزاست زندگی یک بی سر و ته ماجراست غیر غم و محنت و اندوه و رنج نیست در این کهنه سرای سپنج...

دبستان را که تمام کردم، تابستان را در کارخانه ریسندگی کاشان کار گرفتم. یکی دو ماه کارگر کارخانه شدم . نمی‌دانم تابستان چه سالی، ملخ به شهر ما هجوم آورد . زیان‌ها رساند . من مامور مبارزه با ملخ در یکی از آبادی‌ها شدم. راستش، حتی برای کشتن یک ملخ نقشه نکشیدم. اگر محصول را می‌خوردند، پیدا بود که گرسنه‌اند. وقتی میان مزارع راه می‌رفتم، سعی می‌کردم پا روی ملخ‌ها نگذارم.

خانه ما همسایه صحرا بود . تمام رویاهایم به بیابان راه داشت

.سینه باز دشت روبرو، آغوشش را به روی قدم های تو گشوده است و تو در این دشت ساکت و پهناور با بوی خاک و علف تنها می‌شوی. نسیم از روی دشت سبز خداوندی می‌گذرد و گونه های تو را نوازش می‌دهد. روی علف‌های نرم بیابان دراز می‌کشی، کم کم شرمی که پس از دوران کودکی بر جانت نشسته رخت برمی‌بندد و مثل هشت سالگیت بر دامن سبز طبیعت غلت می‌زنی.

ما می‌رویم و آیا در پی ما یادی از دلها خواهد گذشت.

قالی جانشین باغ ایرانی بوده است. که می‌گویند پادشاه ساسانی را این خیال پیش آمد که در زمستان نیز چشم از صورت باغ برندارند پس فرمان داد قالی بزرگی کنند به نقشه باغ؛ چه شاه بی باغ، شاه حقیقی نیست و باغ خود قرینه بهشت است.