بریده‌هایی از کتاب بازگشت ماهی‌های پرنده

باید اعتراف کنم که نتوانسته‌ام جای خودم را در این دنیای لعنتی پیدا کنم. دیگر نمی‌دانم به کدام دنیا تعلق دارم؛ به کدام مجموعه از باورها، قوانین و رویدادها، به کدام شکل میل به ادامهٔ زندگی، به کدام آرزو و رؤیا.

حق گر خورد شکست ز یک مشت بی‌شرف /حق است و حق به مغلطه باطل نمی‌شود.

خنده معلولِ طبیعیِ نوعی از شادمانی‌ست که تا حدودی مرزهای آزادی را شناخته باشد. مرزهای حس رهایی.

فکر می‌کردم گذشته را پشت گیت فرودگاه جا گذاشته‌ام. اما امیدم در پایان اولین سال مهاجرت رنگ‌باخت.

رؤیای ساختن یک دنیای خوب آدم‌ها را چنان به جان هم می‌اندازد که دیگر چیزی جز بدی نمی‌ماند.

ما آدم‌ها اتفاقات یکسان را به شیوه‌های متفاوتی درک می‌کنیم و آسیب‌ها بیش‌تر نتیجهٔ اختلاف در نگاه است تا ضایع‌شدن حقی یا انجام عملی غیراخلاقی.

وقتی به چیزی عقیده داری یعنی فکر می‌کنی اون درسته. وقتی فکر می‌کنی درسته یعنی بقیه غلط می‌گن. همه گندای دنیا زیر سر همین نگاهه دیگه.

شش جلدی تاریخ تمدن جهان برای نوجوانان را برایم خریده بود. من که یک‌بار با داستان‌های ثریا دلباختهٔ بین‌النهرین شده بودم، با ولع از گذشته می‌خواندم. از مصر باستان راهی بین‌النهرین می‌شدم. از هند به چین می‌رفتم و با کشتی‌های پر از ادویه و ظروف چینی لاجوردی راهی انگلستان می‌شدم.

همیشه همه‌چیز درست زمانی تمام می‌شود که تو آمادگی‌اش را نداری.

می‌ترسیدی برایش فاتحه نخوانی و او را آن دنیا برای بخشودگی گناهان کوچکش یک‌لنگه‌پا معطل چهار تا حمد و سوره نگه داری، اما در عین حال می‌ترسیدی فاتحه‌ای بفرستی و با همان چهار تا حمد و سوره فاتحهٔ کورسوی امیدت را هم بخوانی